Vooralsnog lijkt het temperatuurverschil tussen Troyan en Rotterdam in het voordeel van Troyan uit te vallen. Maar we zijn niet vertrokken om te vergelijken. 

Nadat we onze poezen en het huis aan de Aleidisstraat veilig onder hebben gebracht, Jelte zijn penningmeesterschap en Marjolein haar baan heeft opgezegd, is de weg vrij om daarheen te gaan waarvan we zelf nooit dachten er te komen: Bulgarije. Want we zijn ervan overtuigd dat overwinteren helemaal niet in de zon hoeft te gebeuren.

Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

Geïnspireerd door een tekst van Robert Frost gaan we op pad. Onder het motto dat we hopen te vinden wat we niet zoeken. En met het idee dat deze ervaring een mooie opmaat mag zijn voor ons volgende avontuur: van maart tot en met juli 2020 zijn we van plan van Rotterdam naar Cabo Fisterra te lopen. De Camino, een pad waarop zovelen ons zijn voorgegaan.

Gabarska

Bij aankomst in het kleine buurtschap – alhoewel we er aan twijfelen of we de drie ‘huizen’ die hier staan wel zo kunnen noemen – Gabarska nabij de stad Troyan realiseren we ons dat we nu een minder geplaveide weg kiezen. Het ecohuis, helaas minder eco dan huis en zonder de ons in het vooruitzicht gestelde poes, stelt ons dagelijks voor uitdagingen waarvoor we in Middelland hulp van de buurt of op zijn minst een gecertificeerde loodgieter in zouden roepen. Maar hier hebben we gelukkig Зенко (Zenko), onze in een doe-het-zelf-winkeltje opgeduikelde gepensioneerde McGyver.

In gebroken Duits communiceren we met elkaar en ’s avonds belt hij ons op om zijn vreugde over zoveel Europese vriendschap kenbaar te maken. Toen Bulgarije communistisch was, heeft Зенко een tijd in Duitsland gewerkt.

Inmiddels kunnen we prima houthakken (maar moeten we leren leven met de angst dat er, Loesje indachtig, aan het einde van dat hout een stuk maand overblijft), inschatten hoeveel water we kunnen verbruiken uit de regentank (even wennen was het om de vriend die ons een week bezocht te laten weten dat hij maar één keer kon douchen) en gebarsten kranen dichten met ductape.

Buurhond Jack

Onze vaardigheden worden op de proef gesteld, maar er is iets waar we niet aan kunnen wennen. De aanblik van onze ’buurhond’ Jack. Hij leeft aan een korte ketting en zijn baas komt hem ongeveer eens per week water en voer brengen. Inmiddels is het gaan vriezen. We hebben met de buurman overlegd en hij vindt het goed dat we Jack zo nu en dan wat eten toe werpen.

In de omgang met dieren wordt het verschil tussen de Graaf Florisstraat en het Bulgaarse platteland pijnlijk duidelijk. Laatst brachten we enkele dagen door in Sofia, waar we naar de Animal Rescue Shelter zijn gegaan om advies te vragen. Daar merken we dat de situatie van Jack bepaald geen uitzondering is. We zoeken naar een ingang om het gesprek met de eigenaar van Jack te voeren en willen voorkomen dat hij zich aangevallen voelt. Misschien kunnen we hem een langere ketting aanbieden, maar we zijn ons ervan bewust dat Jack niet de eerste is die dit lot beschoren is. 

Nadenken over wat het zo treurig maakt om lijden te zien, is wat we nu doen. Naast het dagelijks voeren van onze buur. 

Voorbereiding op de Camino

De natuur is overweldigend mooi. Direct buiten het hek dat om ons land heen staat, begint het National Park. Dat hek moet ’s avonds dicht – niet zozeer om diefstal te voorkomen, wel om wolven buiten de deur te houden. In tijden van voedselschaarste zoeken die de huizen op. Het is overigens omgedraaid: wij bevinden ons in hun territorium. Dus wie nou wie buiten het hek houdt..? 

Naast veel verschillende vogels en een eekhoorn met een vaste looproute hebben we op ons terrein vooralsnog geen dieren gezien. Inmiddels is de eerste sneeuw gevallen en maken we een paar prachtige tochten. Als voorbereiding op de Camino willen we hier veel lopen.

De rust van een wandeling in stilte, van je concentreren om niet uit te glijden en van gaan zonder precies te weten waar naartoe brengt ons in letterlijke en figuurlijke zin veel nieuws.

Levend in de grote stad waren we allebei een beetje vergeten hoe stilte klinkt en wat een weids uitzicht, wat natuur met je denken kan doen.

Opzoomer Mee

We genieten van ons dagelijks houtvuur, een warme kruik, slapen in een kamer waar de temperatuur onder nul is (…), veel meer lezen dan we doen als we thuis zijn, schrijven, het ons eigen maken van het cyrillische alfabet en vooral van de rust van een genomen beslissing. Dit jaar nemen we een andere afslag.

Denkend aan de prachtige overhangende bomen en waarschijnlijk ook de inmiddels door Opzoomer Mee geplaatste kerstboom in de straat, vermoeden we dat schoonheid vele gedaanten aan kan nemen.

We wensen je een mooie decembermaand met ruimte voor dat wat is en waarin je ook mag merken dat af en toe stilstaan juist beweging kan geven.

Alle goeds!

Jelte Buiteman & Marjolein Bakker (Aleidisstraat 58)

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Gerelateerde artikelen