Een grote reis maken. De boel de boel laten en er voor onbepaalde tijd op uittrekken. Daar droomt iedereen wel eens van. Maar dan zijn er studie, baan, gezin, hypotheek, dat soort dingen, die de gemiddelde mens, behoudens een weekje vakantie, doorgaans stevig aan huis en haard binden. De gemiddelde mens dan, want er zijn altijd uitzonderingen die er wel op uit trekken en hun droom waarmaken, zoals in Jelte en Marjolein uit de Aleidisstraat.

Camino

Namens de TelegraafFloris ging ik bij ze langs, op 4 maart, twee dagen voordat ze te voet vertrekken voor de Camino, de eeuwenoude pelgrimsroute naar Santiago de Compostella.

Jelte en Marjolein zijn nog maar net terug van hun overwintering in Bulgarije, maar alles lijkt klaar voor het nieuwe vertrek. Ze hebben er duidelijk zin in, maar kunnen zich nog maar moeilijk voorstellen dat ze vanaf morgen echt dagelijks aan de wandel zijn.
In hun huiskamer staan twee ingepakte rugkzakken geduldig te wachten, met achterop genaaid het embleem van het Sint Jacobsgenootschap, de Nederlandse vereniging van Santiago pelgrims. “Zo maken we duidelijk aan mensen langs de route dat we pelgrims zijn”, ligt Jelte toe die ook de pelgrimspas annex stempelboekje laat zien. De eerste stempel halen ze – als rechtgeaarde daklozen – bij de Laurenskerk in Rotterdam.

Over de inhoud van de rugzakken hebben ze uitgebreid nagedacht. Er is een spreadsheet aan te pas gekomen om het gewicht beperkt te houden tot 12, 13kg. Dat betekent niet te veel spullen dus.

Waarom?

Waarom deze tocht?
Marjolein loopt al jaren lang rond met dit idee, nog voor ze Jelte kende, maar het kwam er tot nu toe nooit van. In het najaar 2019 heeft Marjolein de knoop doorgehakt om met haar werk te soppen en lag de weg open.

Hoe ze het gaan ervaren is nog een raadsel. Ze gaan het beleven en staan er heel open in. “Ik hoop te vinden wat ik niet zoek”, vertelt Marjolein. “Niet alleen letterlijk afstand van je thuis creëren, maar ook figuurlijk. Buiten de betreden paden gaan. Voor een tijdje uit je rol stappen.” Net als veel andere pelgrims die de tocht maakten, kijkt ze uit naar de contemplatieve ervaring die het dagelijkse lopen met zich mee meebrengt.

Jelte kijkt uit naar de ontmoetingen met de mensen onderweg, bewoners en pelgrims.

Geen luxe

Het stel heeft een tijd gespaard voor de reis maar zoals het pelgrims betaamt gaan ze er geen luxe tocht maken, voor zover daar überhaupt sprake kan zijn met 12kg op je rug en dagelijkse afstand van 30km te overbruggen. Ze willen het redden van een budget van zo’n €25 per dag. Daar betaal je geen hotelovernachtingen van dus zijn ze van plan te overnachten in hun minitentje of in één van de goedkope overnachtingsmogelijkheden die pelgrims langs de Camino route ter beschikking staan. De eerste overnachting hebben ze al geregeld, dat wordt in het Albert Schweitzerziekenhuis te Zwijndrecht. Zij bieden pelgrims een gratis overnachting met ontbijt!

Offline

Verder bereiden ze zich voor op een sober leven, eenvoudig eten en niet per se elke dag douchen. Als ze elke dag 30km afleggen, en ééns in de vijf, zes dagen een rustdag, dan leggen ze de 2500km naar Santiago in vijf maanden af en zijn half juli klaar.

Er gaat maar één telefoon mee en die willen ze maar heel sporadisch aanzetten. De navigatie zullen ze met behulp van kaarten en boekjes doen. In Vlaanderen zullen ze de Via Monastica gaan volgen, die is goed omschreven

Vertrek

Op 6 maart vertrekt het stel voor de eerste etappe. In de ochtend komen de ouders van Marjolein nog afscheid nemen, evenals Tony en ik, en dan zijn ze weg.

In de dagen na hun vertrek volg ik het stel nog op hun route via Polarsteps waar ze dagelijks berichten en foto’s achterlaten.

Corona

Toen de Coronacrisis en de quarantaine hier begonnen te dreigen nam mijn jaloezie op hun onderneming nog grotere vormen aan. Hoe lekker moet het zijn om, weg van de rep en roer van de hele wereld, ongestoord met je rugzak en tentje over verlaten wegen en velden te trekken, op weg naar je verre bestemming, zo bedacht ik me.

Maar helaas, Corona maakte zelfs hun Camino avontuur onmogelijk. In België kwamen ze nergens meer binnen, en het vooruitzicht van Frankrijk, waar je momenteel alleen met een speciaal document de straat op mag, liet ze geen andere mogelijkheid over en deed ze de trein terug naar Rotterdam pakken.

Gerelateerde artikelen