Indy was gelijk in een staat van alarm toen hij aan het eind van het bospad een grote witte herdershond ontwaarde. Hoewel hij net nog enthousiast achter het balletje had aangerend, was zijn interesse hiervoor op slag verdwenen. Met zijn blik strak op de hond gericht ging hij over op een trage sluipgang, wat hij altijd doet als iets gevaarlijks zijn pad dreigt te kruisen. Ik besloot gewoon door te lopen. De witte hond leek me niet heel gevaarlijk. Hij bleef rustig zitten met een vriendelijke uitdrukking in zijn ogen. De confrontatie moest maar gewoon aan gegaan worden. Indy had echter anders besloten. Via een paadje door de struiken nam hij een omweg om de situatie te ontwijken. Hij wist dat hij op die manier ook op het veld achter de herder uit zou komen. Ik vond het wel slim en moest er om gniffelen.

Aan het eind van de kromming van het pad zag ik dat de herdershond niet alleen was. Achter het struikgewas werd een bank zichtbaar met op de leuning ervan een man. Hij keek naar de hond alsof hij in een stilzwijgend conclaaf met het dier was. Beiden verroerden geen vin. Mijn gang zou hun blikveld doorkruisen en hun intimiteit verstoren, ik groette daarom beleefd. De man reageerde nauwelijks.

Inmiddels was Indy van achter de struiken ook weer te voorschijn gekomen. Hij had ontdekt dat het allemaal veel minder eng was dan gevreesd hoewel hij nog wel op gepaste afstand van de majestueuze herder bleef.
“Hij heeft een omweggetje gemaakt omdat hij bang was van uw hond”, zei ik verontschuldigend.
“Dat heb ik wel gezien”, zei de man nu en vervolgde knikkend naar Indy : “Dat is een echte frekkel”
“Een echte wat?”, was mijn verbaasde antwoord.
“Een frekkel, daar kun je geld mee verdienen.”
Hoewel ik nog nooit van het woord frekkel gehoord had begreep ik wel dat het financieel gunstig kon zijn.
“Hoe dan?”
“Ken je die reclame dan niet van televisie met dat hondje?”
Beelden van een jonge man met een hondje (dat op Indy leek) in een trein doemde in mijn hoofd op.
“Van de NS?”
“Nee, van de loterij.

Aangezien mijn reactie niet direct het gewenste aha-effect had (vaag herinnerde ik me iets van een hondje en een staatslot, maar ik ben nu eenmaal een slechte reclamekijker), begon de man mij het verhaal voor te schotelen.

“Een klein lelijk hondje gaat uit wandelen met zijn baas om een staatslot te kopen en ziet onderweg een prachtige hond lopen. Thuis ziet het hondje in de spiegel hoe lelijk hij zelf is en omdat hij zijn baas hoort zeggen dat ie nog alleen maar mooie dingen wil als hij de hoofdprijs wint besluit hij om weg te lopen. Een zoekactie wordt op touw gezet. Het hondje wordt gevonden en als beloning krijgen de vinders het staatslot.”
“Net zo’n lelijk mormel als dit”, besloot de man zijn uiteenzetting wijzend op Indy.

“Maar mijn hond is toch niet lelijk?”, verweerde ik me.
“Dat vinden de mensen juist leuk”, voegde de man er vergoelijkend (haast verwijtend) aan toe. “Daar kun je geld mee verdienen.”
Even later toen hij weer achter de bal aanrende begreep ik dat Indy de rancune van de man al voorvoeld moet hebben.

Nadat ik thuis op de computer het filmpje van de staatsloterij bekeken had werd me een en ander duidelijk. Frekkel is de naam van het hondje in de commercial en hij is immens populair . Hij heeft zelfs een Gouden Loeki gewonnen. Ik dacht even terug aan de man op de bank en voelde met hem mee. Dan heb je eindelijk zo’n mooie hond en dan valt heel Nederland massaal voor zo’n miezerig beestje. Dat valt ook niet mee.
Indy lijkt overigens voor geen meter op dit schattige hondje.

Gerelateerde artikelen

• 

  Indy en de Hazewindhond

• 

  Op Stap Met Indy – Dushi

• 

  Hondenleven