Free Solo

door • 16 juli 2022 • Opinie

In de documentaire Free Solo beklimt Alex Honnold, in een vrije klim, dus zonder zekering, in 3 uur en 57 minuten naar de top van El Capitain. El Capitain is een 900 meter granieten bergwand in het Californische Yosemite park.

In de documentaire zien we hoe Alex zorgvuldig zijn klim voorbereidt. Met wiskundige precisie bestudeert hij de wand en berekent hij hoe hij moet klimmen om niet ter aarde te storten. Ook wordt hij onderzocht hoe fit hij is. Er wordt onder meer een hersenscan gemaakt en daar blijkt uit dat het angstcentrum van Alex bijzonder zwak ontwikkeld is. Anders gezegd, waar een ander zich alleen al bij het idee, zonder zekering een berg te beklimmen uit de voeten maakt, ziet Alex alleen maar een uitdaging.

Ik voel me soms een beetje een Alex als ik naar mijn werk fiets in de Zomerhofstraat en ik tijdens de 15 minuten durende fietstocht me compleet focus op het vermijden van vallen. Daar houdt overigens de gelijkenis op want mijn angstcentrum is in tegenstelling tot dat van Alex in opperste staat van paraatheid.

Een jaar geleden was dat nog heel anders. Op mijn racefiets zoefde ik door de stad. Heerlijk autonoom voelde dat. Helaas viel ik tot twee keer toe in een maand van mijn fiets. Twee keer op dezelfde knie en schouder waarbij beide keren een flinke tijd nodig was om weer pijnvrij door het leven te gaan.

Ik besloot daarom afscheid te nemen van mijn racefiets en overwoog kort een driewieler maar realiseerde me dat ik dit mijn gezin niet kon aandoen, evenmin als een helm opzetten en kniebeschermers dragen. Ik koos daarentegen voor een fiets met een lage instap. Zo zou mij niks meer kunnen gebeuren. Als snel zoefde ik weer als vanouds door de stad, dit keer met een mand voorop. Totdat …..ik op een ochtend wilde wegfietsen maar niet doorhad dat het stuur los zat en ik met een harde klap niet alleen voor de derde keer op dezelfde schouder en knie viel maar dit keer ook op mijn hoofd. Ik zag eruit alsof ik flink in elkaar geslagen had en had veel medelijden met mezelf.

Ik snapte dat ik snel weer op de fiets moest, maar wat eerst een genot was werd nu een lijdensweg die voortduurt tot de dag van vandaag. Ineens ben ik me van ieder gevaar bewust. Wat niet meehelpt zijn de drukke fietspaden. Terwijl ik op bejaardentempo mantra’s prevelend (nee, er kan niets gebeuren, je core is stevig, je valt echt niet zomaar) vooruitstiefel word ik links en rechts voorbijgeschoten door brommers, scooters en elektrisch aangedreven fietsen en bakfietsen, soms zijn dat spookrijders.

Het fietspad van nu is niet meer veilig voor een bange fietser, en vaak neem ik daarom de toevlucht tot de enige plek die nog veilig is: de stoep. Euforisch rij ik vaak de Graaf Florisstraat in, inwendig juichend “ik heb het gehaald”. Vaak schiet ik dan de stoep op, even geen stress meer.

Dat is nu verleden tijd, want de bomen hangen inmiddels vol met vermanende briefjes waarin aan alle niet wandelaars vriendelijke wordt verzocht niet zo onbeleefd te zijn om over de stoep te rijden.

Terecht natuurlijk, en ja ook op de stoep durf ik nu niet meer te fietsen.

Nachts droom ik ervan, met haren in de wind weer door de stad te zoeven. Wie weet overwin ik mijn angsten en wordt het weer als vroeger: Free Solo.

Laatste berichten van Liesbeth Levy (alles zien)

Gerelateerde artikelen

Comments are closed.