Wij vertrekken

door • 24 december 2022 • Bewoners

Ze waren een opvallende verschijning: Els & Jeroen en hun roedel honden. Wie heeft ze niet zien lopen, de afgelopen jaren? Voor wie nu denkt ‘Hé, die heb ik al een tijd niet gezien…’ – dat klopt. Zij zijn inmiddels neergestreken in de Abruzzo, een prachtig gebied in Italië. Maar niet voordat ze nog een afscheidsinterview gaven aan de krant van de straat waar ze (Els vooral) zó lang en met zoveel plezier hebben gewoond. Een portret van twee bijzondere mensen. 

Als ik op 7 september bij ze aanbel voor het afscheidsinterview hoor ik onmiddellijk luid geblaf. Bart, Billy, Rufi (‘het boefie’) en Mila zijn waaks, maar ook nieuwsgierig. Ik word uitvoerig besnuffeld, Mila springt tegen me op. Wie is die indringer, is dit wel pluis? “Ze zijn erg beschermend naar ons toe,” legt Jeroen uit, “maar ze doen geen vlieg kwaad.”  

De honden zijn afkomstig uit alle windstreken, veelal uit een dierenasiel, en hebben een warm thuis gevonden bij Els en Jeroen. Van hun jeugdtrauma’s zullen ze nooit helemaal af komen, maar met de liefde en aandacht van deze twee hondenliefhebbers zijn ze een stuk socialer geworden. Na veel geruststellende woorden, aaitjes en klopjes, zijn ze stil. Ik krijg eerst thee voorgeschoteld, en dan een filmpje met beelden van hun nieuwe huis. Jaloersmakende beelden. En daar zullen er nog meerdere van volgen (zie ook hierna). De aanschaf blijkt bepaald geen impuls aankoop te zijn. Er is jarenlange voorbereiding aan vooraf gegaan. Maar eerst: wie zijn Els en Jeroen? En hoe zijn ze bij elkaar gekomen? 

Els 

Els heeft ruim 40 jaar in de Graaf Florisstraat gewoond. In 1981 heeft ze het huis op nr. 30b gekocht. Haar dochters, Maud en Fae, zijn er geboren. In die tijd was het een ruige straat. Perron 0 was open, junks liepen met hun spuiten ook hier de straat in. Die lagen voor het oprapen op de stoep. Niet echt een leuke omgeving voor opgroeiende kinderen. De straat was een doorgaande weg, waar ook bussen doorheen gingen. Er waren winkels op alle hoeken: een bakker, een kruidenier. Je kon zelfs nog op de pof kopen. Een drankwinkel, waar later de vliegerwinkel in kwam, en wat nu een woonhuis is. Ze heeft de straat in de loop van de jaren in positieve zin zien veranderen. Huurwoningen werden verkocht, en soms samengevoegd. Toen kwamen er gezinnen in. De straat werd steeds leuker. 

Toen de relatie met de vader van haar dochters eindigde, was het plan om het huis te verkopen. Maar toen haar oudste dochter de voordeur kusjes stond te geven omdat ze het huis zo zou missen, besloot Els haar ex uit te kopen en bleef ze er wonen met haar dochters. 

Els was stylist en mode ontwerpster voor P&C en later, als freelancer, voor de Bijenkorf. Jongerenkleding, deed ze; en het huismerk kinderkleding. Zes weken na de bevalling van haar oudste zat ze al in India. 20 jaar lang reisde ze vier keer per jaar naar dat land om stoffen uit te zoeken, fabrikanten te bezoeken en kleding te laten maken. Inkoopreizen, tekeningen maken, ontwerpen. Elke seizoen weer. Ook reisde ze heel Europa door. “Ik nam het vliegtuig alsof het de bus was.” Na twee decennia werd het haar teveel, al dat gereis.  

Ze is toen het onderwijs ingegaan, waar ze Engelse les gaf op een middelbare school. Ze had toen ook meer tijd voor hobby’s: edelsmeden en crèmes maken.  

Jeroen 

Jeroen lijkt een alleskunner. Hij heeft bouwkunde gestudeerd en deed daarna ook nog de kunstacademie. Computer graphics was toen een nieuwe opleiding. Hij had een eigen bureau, maakte 3D ontwerpen voor architecten en ontwikkelaars. Met een werkstipendium ging hij kunst maken en kreeg dat ook verkocht. Zijn werk hing in galeries, er zijn artikelen over verschenen in de Volkskrant. Weer later is hij bij een art director gaan werken en rolde zo de reclame in. Hij heeft veel interesses (vooral muziek en architectuur), is handig, muzikaal, maakt en bouwt en doet veel zelf. Hij speelt verschillende instrumenten: toetsen, gitaar en basgitaar. Hij heeft veel in bandjes gespeeld. Nu leert hij klarinet en heeft les genomen bij de SKVR. 

Ook Jeroen heeft veel gereisd in zijn leven. 18 jaar lang ging hij naar Ko Samui, Thailand. Hij heeft geprobeerd er een bedrijf op te zetten in zonne-energie, speelde in bandjes, deed veel met straathonden. “Dr. Joe noemden ze me daar, omdat ik iedereen altijd hielp. Mens en dier.” Ook heeft hij veel gereisd naar andere werelddelen als Afrika, Verenigde Staten en Australië. Zijn Engels is goed, met zijn achtergrond als grafisch ontwerper kon hij ook makkelijk aan werk komen, maar door zijn leeftijd had hij net te weinig punten om in Australië een verblijfsvergunning te krijgen. In 1984 kwam hij in de Aleidisstraat terecht. Eerst als huurder, later kon hij zijn woning kopen.  

Together at last 

Ze zijn elkaar tegen gekomen op de Heemraadssingel, met de honden. Jeroen was vrijwilliger om asiel/rescue honden te vervoeren naar nieuwe baasjes, als de honden opgevangen/geadopteerd werden. Daarnaast was hij 24-uurs aanspreekpunt voor opvanggezinnen met tijdelijke honden die nog moesten wennen aan alles. Zelf had hij twee honden uit Kreta. Hond Loes kon mooi roepen langs de singel en dan hoorde Billy (van Els) dat en wilde dan meteen naar buiten. Billy vond dan hond Bart (van Jeroen) heel leuk. Zo raakten ze aan de praat. En dat ging zo een tijdje door. Leuke buurtgenoten.  

Ze bleken elkaar al járen ervoor voor het eerst gezien te hebben in het postkantoor in de Witte van Haemstedestraat (waar nu het architectenbureau zit). Jeroen stond er in de rij en zag een naakt meisje van 4 jaar aankomen stiefelen, met haar moeder die er achteraan kwam en riep: “Fae, trek je kleren aan!” Het was een komisch schouwspel. Els had een paar jaar later een ongeluk gehad in India en zat onder de blauwe plekken. Jeroen weet nog dat hij dacht: “Ze zal toch niet door haar man geslagen zijn?” Els – al gescheiden – had Jeroen zien staan en bij zichzelf gedacht: “Zo’n man lijkt me nou leuk.” Maar ze had er verder niets mee gedaan. En nu, jaren later, kruisten hun wegen weer en bleek ze dat nog steeds te vinden. Maar Jeroen had niks door. 

De gesprekken waren altijd geanimeerd, ze hadden veel gemeen. Ze bleken allebei dezelfde auto te hebben, een Volvo 245; gedeelde ervaring met reizen; en een gezamenlijke voorliefde voor honden, natuurlijk. Els had een huis in Frankrijk, daar ging ze regelmatig naartoe. Maar toen ze eens heel hard gevallen was en zelf niet kon rijden, bood Jeroen aan haar erheen te rijden. De honden gingen mee. En daar was het dat Els liet blijken dat ze hem leuk vond. ‘Nu of nooit,’ had ze gedacht, ‘anders komt het er nooit van.’ “Nou, toen had ik het eindelijk door, hoor!”, lacht Jeroen. Hond Loes van Jeroen was aanvankelijk jaloers op Els. Maar dat is uiteindelijk toch goed gekomen. De honden gingen in Rotterdam graag mee naar het huis van Els. Bij haar hoefden ze geen drie trappen omhoog te lopen. En uiteindelijk is Jeroen met zijn honden bij haar ingetrokken. 

Waar kwam het idee van Italië vandaan?  

Els had een huis in Frankrijk, een 14e eeuws huis. Ze had er het nodige aan verbouwd, maar het bleef een oud huis. In de winter was het er koud en miezerig. Jeroen zag het niet zitten daar na zijn pensioen te verblijven. Ze hadden foto’s gezien van Abruzzo en stelden zich voor daar eens te gaan kijken. Ze boekten een vakantie, bekeken tien huizen en ze waren verkocht voor de regio. Het gebied heeft alles: hooggebergte, strand en kust in de buurt. Dat was drie jaar geleden. De afgelopen drie jaar hebben ze zich goed voorbereid; ze hebben webinars gevolgd, online naar huizen gekeken, Italiaanse les gevolgd. Ze wisten heel goed welke huizen ze níet wilden. De leuke huizen waren doorgaans meteen weg. 

Ze besloten het huis in Frankrijk op te knappen voor de verkoop. Tussendoor kwam nog corona, maar het is uiteindelijk toch gelukt. In februari 2022 is het huis in Frankrijk verkocht; in mei is de Graaf Florisstraat verkocht, over te dragen op 1 oktober. Els is deze zomer met pensioen gegaan. 2022 is, kortom, het jaar van de Grote Verandering.  

En in juli hebben ze hun droomhuis gevonden. Els had het gezien op Pinterest. Ze had het toegevoegd aan haar account maar nog niets gezegd tegen Jeroen. Toen die de volgende dag op dat account keek was ook hij wild enthousiast. De verkopende makelaar bleek Dave te zijn, de betrouwbare Britse makelaar die met een Italiaanse is getrouwd, en die ze al eerder hadden leren kennen. Dit moest gewoon zo zijn.  

Calazzotto  

Hun droomhuis is gelegen in het gehucht Calazzotto, gemeente Civitella Messer Raimondo, in de streek Chieti, Abruzzo. Ik word rondgeleid in hun nieuwe onderkomen op het beeldscherm. Makelaar Dave heeft een filmpje gemaakt van het terrein en het huis. Het begint met een jaloersmakend mooi uitzicht. Dan komen de twee gebouwen langs. Van het voorste gebouw, Giulietta, gaan ze een Bed & Breakfast maken. Voor hun eigen woonhuis, Romeo, hebben ze grootse plannen: hier komt er een deur in, daar gaat een raam eruit. Ze gaan een pergola maken, en pui voor meer uitzicht. Op het terrein gaan ze terrassen aanleggen. Er komt een pizza oven buiten. En voor de langere termijn zit er ook nog een zwembad in de planning. Het is er drie maanden per jaar erg heet, dan is dat wel fijn.  

Als pensionado hoef je in Italië tien jaar lang maar 7% belasting te betalen als je in een dorp gaat wonen van onder de 20.000 inwoners ten zuiden van Rome. Zo hopen ze de leegstand en ontvolking tegen te gaan. Ook kun je 110% subsidie krijgen voor renovatie en verduurzaming. Deze winter zal in het teken staan van klussen. Ze gaan PVT zonnepanelen plaatsen, (thermal panels) die elektriciteit leveren en warm water uit de opgewarmde zonnepanelen en door dit proces, door het water dat er achterlangs stroomt, worden meteen de panelen afgekoeld. De opgeleverde energie willen ze zelf thuis opslaan. En ze zullen hun hybride auto ervan kunnen laten rijden. 

En wat gaan jullie er doen? 

Els: “Voor mij als stadsmeisje is het misschien even wennen. Maar als 4-jarig kind zei ik dat ik boerin wilde worden. Dat ga ik nu doen.” Ze heeft al een schoenendoos vol zaadjes. 

Jeroen verwacht dat het voor hem minder aanpassing vergt. Zijn wortels liggen in Enschede en Zwolle, hij moest destijds wennen in het westen. “Ik ben rust en ruimte en natuur gewend. En ik hou van wandelen in de bergen.” Tijd om te vervelen zullen ze niet hebben. Ze zitten vol plannen. Jeroen gaat een houtwerkplaats maken. Hij kan lassen, meubels maken. Als eerste gaat hij moestuinbakken maken zodat Els kan tuinieren. Ook wil hij tuinmeubelen maken en het houtwerk doen voor de pergola. En hij wil een garage bouwen voor zijn oldtimer cabrio. “En natuurlijk ritjes daarmee maken!” Die rode cabrio zal daar goed staan. Een andere passie van hem: oude motoren opknappen. “Hij heeft straks tijd tekort!” roept Els tussendoor. Dan zijn er nog de honden. Ze hebben al een hondenasiel ontdekt in Chieti. Misschien dat ze gaan aanbieden om getraumatiseerde honden op te vangen. Maar eerst moeten ze het huis opknappen. Ze willen er een mooie, sfeervolle plek van maken. Het voorste huis gaan ze vooral geschikt maken voor mensen met honden. Ze hebben al een eerste klant voor in het voorjaar. Maar het zal pas tegen de zomer helemaal gereed zijn, is de verwachting. De dochters van Els krijgen voortaan voor hun verjaardag vliegtickets, zodat ze hen kunnen komen bezoeken. Hun gezinnen kunnen dan terecht in de B&B. Dichtbij en toch privacy – ideaal. 

“We komen niet meer terug”, klinkt het eensluidend. Gaan jullie de straat dan niet missen? 

Els en Jeroen waren altijd trouwe bezoekers van de buurtborrels, Floriscoop. Jeroen heeft in de redactie van de Telegraaffloris gezeten en vele bijdragen geschreven. “Misschien schrijf ik wel eens een stukje voor de krant over ons nieuwe leven daar,” overweegt hij.  

Sociale leven

Ze zijn hard bezig met voorbereidingen om het sociale leven van de Graaf Floris ook daar vorm te kunnen geven. Jeroen en Els hebben een jaar Italiaanse les gehad via Dante Alleghieri. Maar met Jeroen’s talenknobbel ging dat te langzaam voor hem. Nu volgt hij twee keer per week online privéles bij Giuliano, een in Perugia woonachtige Italiaan. Els is bezig met Duo Lingo en Mondly. En ze zijn vast van plan ook in Italië lessen te volgen. Ook hebben ze al een expat community ontdekt, met Engelsen, Australiërs en Amerikanen. Ze hebben gehoord dat die erg verwelkomend zijn naar andere buitenlanders. Iedereen helpt elkaar. 

Ik opper een Floriscoop in Abruzzo. Films op een scherm buiten, bij hun in de tuin. Jeroen is meteen enthousiast. “Il postino, Mr. Hulot en vacances, Mon oncle…. Ja, ik zie het helemaal voor me!”  

Als ik die avond vertrek, hebben Els en Jeroen me zeer enthousiast gemaakt met hun verhaal en met de prachtige beelden. En zijzelf zijn duidelijk ook zeer enthousiast. Maar eerst moeten de laatste dingen worden ingepakt en opgeruimd. “Op 26 september staat de verhuiswagen voor de deur. Op 1 oktober vertrekken we en rijden dan in 10 dagen naar Italië.” Op naar hun nieuwe leven, op weg naar een eeuwig durende vakantie. Veel geluk daar, Els & Jeroen! 

Komt langs! 

Ook enthousiast geworden? Vanaf zomer 2023 kun je terecht – met of zonder honden – in dit prachtig gelegen huis in Italië. Vanuit de B&B wandel je zo het bos in. Op 10 min rijden kun je wandelen in het Maiella gebergte. 500 m vanaf het huis is er een rafting-centrum bij de rivier die leidt naar een prachtig blauw stuwmeer. In een straal van 12 km zijn er veel restaurantjes, je hebt er drinkwater uit de bergen, er zijn pasta fabrieken met pauselijke zegen. Het is 40 minuten rijden naar het strand of naar een skipiste. Voor informatie, mail naar: joe.italicious@gmail.com  

Vertrokken 

Op 29 september krijg ik bericht: “Autootje in Italië aangekomen. Yeahhh! Nu wij nog.”  

En op 12 oktober: “Dag Nina. Heelhuids aangekomen in la bella Italia. Fantastische reis hierheen gehad met prachtige locaties en zomerweer. Geen jas hoeven uitpakken.” En dan volgen wederom jaloersmakende plaatjes. Kijk en geniet mee!

Nina Huygen
Laatste berichten van Nina Huygen (alles zien)

Gerelateerde artikelen

Comments are closed.