De Vooruitgang

door • 25 maart 2015 • Kunst

Voor een knieoperatie moest ik me donderdag 29 januari om 13:45 met een schoon T-shirt een makkelijk zittende wijde broek en 2 krukken in het ziekenhuis melden. Ik kwam die ochtend uit Haarlem en reisde met de trein naar Rotterdam.

Nu had het weerbericht daags ervoor veel wind voor die dag voorspeld en zoals de laatste tijd steeds vaker, vooral bij gebrek aan ander nieuws, werd dit gelijk een mediahype. ‘Het gaat plaatselijk zeer hard waaien met windstoten tot misschien wel 100 km p/u’, werd ons keer op keer dreigend medegedeeld.

Lijkt mij niet zo uitzonderlijk in dit landje aan zee met instabiele winters, maar voor de NS was dit voldoende reden om het hele spoorwegennet om te gooien. Vanuit Haarlem reden de treinen naar Rotterdam ‘wegens weersomstandigheden’ niet verder dan Leiden. Waarom een trein met slecht weer wel naar Leiden kan rijden en niet door naar Rotterdam is voor mij een raadsel, of hadden de weerterroristen misschien specifieke plekken voor hun windaanslagen doorgeseind?

Natuurlijk was er niemand op het windstille station Haarlem te vinden om deskundig advies aan te vragen. In Leiden stranden zonder verder te kunnen leek me een te groot risico. Ik besloot daarom de trein naar Amsterdam Sloterdijk te nemen om daar hopelijk op een trein naar Rotterdam via Schiphol te stappen.

Ik had geluk, er ging een trein naar Rotterdam. Dit moet ongeveer de enige trein van die ochtend geweest zijn want hij zat overvol. Veel mensen met grote koffers die naar het vliegveld moesten. Ik had zelf ook 2 tassen een hondje en 2 krukken bij me. Het lukte me toch nog een plaats te bemachtigen, hoewel, een halve plaats eigenlijk gezien de vele bagage van de vrouw naast mij.

De hond en de tassen kon ik onder de stoelen kwijt maar de krukken bleven nergens rechtop staan en omgevallen waren ze een te gevaarlijk obstakel voor de medepassagiers. Ze moesten in het bagagerek. Nu zijn die bagagerekken in de dubbeldek-treinen een soort kasten die de erin gedeponeerde spullen bijna geheel aan het zicht onttrekken. Zeer gevaarlijk i.v.m. vergeten, maar ik had geen keus.

De vrouw naast me was reisleidster, die een groep toeristen begeleidde naar Egypte. Ze was niet bang dat ondanks het weer het vliegtuig niet zou gaan, maar wel dat de mensen met de trein niet op het vliegveld konden komen. De NS werkt echt aan haar imago.

De reis duurde eindeloos. Traag en stoppend bij elk stationnetje boemelde de trein door het troosteloze landschap waarin geen enkel opwindend windvlaagje te bespeuren viel. Uiteindelijk bij Rotterdam centraal was het ruim 2 uur later en ik helemaal murw. Enigszins daas liep ik naar de uitgang van het station en recapituleerde ik mijn spullen. Hond, tas 1, tas 2,..DE KRUKKEN. Terug op het perron zag ik net de trein met daarin mijn krukken wegrijden.

Onwillekeurig gingen mijn gedachten terug naar die andere keer dat ik iets had vergeten in het bagagerek. In 1979 stapte ik in Bilthoven uit de trein om vanaf daar met een vriend mee te rijden naar de kunstacademie om toelatingsexamen te doen. Op het moment dat de trein wegreed wist ik dat mijn tekenmap nog in het rek lag. Daar ging mijn carrière. Ontredderd klampte ik een conducteur aan, die begon te lachen. ‘Die hebben we zo terug’, verzekerde hij mij. Met een speciale telefoon belde hij de zojuist weggereden trein. ‘Hallo Henk, kun jij even een tekenmap uit het bagagerek halen en hem in Den Dolder aan Klaas geven aan de andere kant van het perron. Enkele minuten later stopte de trein uit Den Dolder en kwam conducteur Klaas uit de trein met mijn tekenmap.

Op het hele mooie grote nieuwe station van Rotterdam centraal was echter geen enkele medewerker van de NS te bekennen. ‘Die houden zich natuurlijk schuil omdat ze zich zo hebben laten beetnemen door de weerterroristen,’ ging het door me heen, Dan maar een loket. Ook dat was nog een hele opgave. Supermarkten, drogisterijen, eettenten in overvloed, maar nergens een NS loket. Uiteindelijk vond ik in een hoek van de grote hal een bij-loketje achter de balie, dat verder van een reisbureau bleek, waar een een dame op leeftijd van de NS zetelde, als een soort relikwie van een lang vervlogen tijd. Ik legde uit wat er gebeurd was en vertelde haar hoe dit in 1979 was opgelost. ‘Dus als u nu even met de conducteur van de trein belt kunnen de krukken in Dordrecht overgegeven worden aan de conducteur van de trein naar Rotterdam CS’.

De vrouw hoorde mijn verhaal aan en verzuchtte met weemoed:’ Dat was nog in de tijd dat alles eenvoudig was’.
Ze legde me uit dat ze nu alleen maar een centrale kon bellen. Daar moest alles ingevoerd worden op een computer. Dat zou vervolgens resulteren in een opdracht voor de conducteur om de krukken in Vlissingen uit de trein te halen en op de trein naar Rotterdam te zetten. ‘Tegen de tijd dat die krukken dan weer hier zijn ben ik allang geopereerd’, zei ik, ‘is er niet iets snellers te verzinnen?’ De vrouw was duidelijk begaan met mijn lot en beloofde dat ze haar best ging doen. Gelukkig was ze iemand van vóór het computertijdperk die bereid is zelf initiatief te nemen. Het zou wel minimaal een uur gaan duren, verzekerde ze me.

Ik ging naar huis met weinig hoop. Tegen de moderniteit valt immers niet te vechten, dat weten we sinds Don Quichotte. Ik rekende dat ik misschien nog net andere krukken in de thuiszorgwinkel kon halen als alles meezat. Nadat ik het hondje bij de oppas had gebracht en juist op weg was naar de thuiszorgwinkel werd ik echter gebeld. Om 12:19 uur zouden mijn krukken arriveren op spoor 9. Op het perron werd ik opgewacht door 2 conductrices die van het geval afwisten en moesten controleren of ik de juiste persoon was. Even later kwam de trein binnen. Net als in 1979 werd er door een lachende conducteur, die niet had niet kunnen begrijpen dat iemand zijn krukken kon vergeten, mijn bagage overhandigd. Toen had het 6 minuten geduurd, nu ruim een uur en dat alleen dank zij een aardige mevrouw, die de vooruitgang had getrotseerd.

vooruitgang

Jeroen van der Beek
Laatste berichten van Jeroen van der Beek (alles zien)

Gerelateerde artikelen

Comments are closed.