Hoewel er nog hekken en tractoren de toegang belemmerden, zag ik vanuit de verte Aad al op de nieuwe loopbrug over de Heemraadssingel staan. Hij was foto’s aan het maken. Eindelijk was de brug dan klaar. Dat ‘eindelijk’ is hier geen verwijt aan de bruggenbouwers, die deden hun best ondanks de regen, maar weerspiegelt het ongeduld van de hondenbezitters die hun rondjes danig zagen gedwarsboomd door het ontberen van de brug halverwege de singel tussen Beukelsdijk en de Middellandstraat. Halve rondjes konden niet meer gemaakt worden en ook de centrale ontmoetingsplaats tussen het ene halve rondje en het andere was weggevallen. Eigenlijk was de bouw nog best snel gegaan als je bedenkt dat de brug van onderaan opnieuw is opgebouwd en alle boomstammen ter plekke afgemeten en gezaagd moesten worden.
Op de brug werden de laatste handelingen verricht. Twee schilders waren het houtwerk aan het beitsen. “Dit is echt handwerk, dat zie je nergens meer.” zei Aad vol ontzag, “Ik heb het hele proces vastgelegd. Elke dag heb ik foto’s gemaakt.”
De schilders waren wel in voor een praatje.
“Er komt nog een anti-slip-laag op de planken van de brug en dat zal geen teermat meer zijn maar een nieuw soort kunststof dat het hout zichtbaar houdt”, werd ons verteld, “De brug is helemaal opgebouwd uit eiken stammen en de planken zijn van tropisch hardhout.”, voegden ze er trots aan toe.
Wij waren benieuwd hoelang zo’n brug meegaat.
“Zeker 70 jaar.”
”Waarom 70?”
“Zolang heeft de vorige er ook gestaan.”
“Hoe weet u dat?”
“Omdat de brug daarvoor in de hongerwinter is opgestookt “, zei de schilder met een grijns.
Op de terugweg kwamen Anton en Lida (van het huis met uitzicht op de brug en zonder hond Faya, omdat Lida naar haar werk moest) net de brug op lopen om deze officieuze opening ervan mee te vieren. Indy sprong enthousiast tegen Lida’s schone broek op. We vertelden van de brug die opgestookt was in de hongerwinter. “Dat heb ik ze verteld”, zei Anton lachend, “Het stond in een boek dat ik heb.”
Verderop kwam ik Arie met hond Ira tegen. Hij had een ander verhaal. “Ik was nog een jongen tijdens de oorlog maar ik weet zeker dat de brug een stenen onderbouw had vroeger. Ook na de oorlog nog. Die houten brug is er dus later gekomen. Ik heb op deze singel altijd gespeeld. Aan het eind van de oorlog kampeerden hier Canadese militairen.”
Een paar dagen later kwam ik Arie weer tegen. Hij had er nog over nagedacht. “Het kan toch zijn dat ik me vergist heb en de brug verward heb met die bij de Schietbaanlaan. Daar speelde ik vroeger het meest. Hier kwam ik niet zo vaak.”
Toch maar even opgezocht. In het boekje “Heemraadssingel- wandelen langs architectuur en historie-” (Historische Publicaties Roterodamum nr. 137) staat dat de houten wandelbrug is gebouwd in 1915 en de Schietbaanbrug rond 1906, en al meteen met de rustieke boomstammen.
Het was een type loopbrug die de Gemeentewerken toen al vaker had toegepast. Wel wilde men de bruggen aanvankelijk bouwen van niet van hout te onderscheiden beton, maar het stadsbestuur koos toch voor echt hout. Dat is maar goed ook, want anders hadden veel meer mensen kou geleden in het laatste oorlogsjaar, want er wordt in het boekje tevens vermeld: “ Tijdens WO 2 vond veel hout van deze brug zijn weg naar de kachels van Rotterdammers”. Hoe vaak de bruggen zijn vernieuwd staat er echter niet in.
- Wie was Graaf Floris nou eigenlijk? - 4 april 2020
- Indy en de Hazewindhond - 19 december 2019
- Op Stap Met Indy – Dushi - 27 oktober 2019
Op stap met Indy – Zoron Volgend artikel:
Kids in the Street: Daantje van Tongeren