De mooiste ervaring op het gebied van vogelspotten had ik lang geleden in de Biesbosch. Ik zat nog op school en we waren daar met de klas om de natuur van dichtbij te ervaren. Het was spannend om in dit enige echte natuurgebied van Nederland te zijn waar in de oorlog zoveel illegaliteit was geweest en waar vroeger een hele gemeenschap van griendwerkers had geleefd. Dat het gebied alleen met een boot toegankelijk was en we in de verlaten griendwerkershutten overnachtten, maakte het allemaal nog spannender.
De biologieleraar was een groot vogelkenner en daar draaide het bij hem vooral om. Tijdens onze tochten door de grienden en de kreken wees hij ons voortdurend op resten van nesten en eierschalen en kon dan feilloos zeggen aan welke vogel dat had toebehoord. We zagen veel vogels die ik nooit eerder gezien had, kluten, rietzangers, blauwborstjes, visdiefjes, zwarte sternen, uilen kiekendieven en natuurlijk ook futen, eenden en reigers maar die kende ik al.
Op een ochtend maakte ik samen met mijn leraar een kanotocht. Geruisloos voerden we door de kreken. Overal was gekwetter van vogels om ons heen. Opeens hief mijn leraar zijn vinger op en fluisterde: “Hoor je dat geluid? Dat is de wielewaal.” Ik wist niet goed welk geluid hij in de kakofonie van vogelgeluiden bedoelde, maar hij vervolgde: “ Ik zal proberen hem te lokken, maar dat is moeilijk, want die vogel laat zich bijna nooit zien.” Hij zette vervolgens zijn hand aan zijn mond en stootte een snerpend fidele-tié-die uit. Even was het stil, maar al gauw hoorden we de vogel hetzelfde geluid produceren, dat ik nu wel herkende. Op zijn beurt herhaalde mijn leraar de kreet weer. Het bleef nu langer stil dan de eerste keer leek het. Ingespannen wachtten we op antwoord, maar die kwam niet, want plotseling werden we opgeschrikt door een knalgeel vogeltje dat uit de bossage woest op ons af kwam vliegen. Zijn snavel was oranje/rood en zijn vleugels pikzwart. Zo’n fel gekleurd beestje had ik in Nederland in het wild nooit verwacht. Eigenlijk ging ik er vanuit dat in ons gematigde klimaat de vogels ook gematigd gekleurd waren, meestal grijs en bruin want dat leek me valt het minst op in het grijze landschap wat Nederland vaak is. Dit was andere koek, het beestje leek zo uit de tropen te komen. De vogel schrok ook van ons. Hij verwachtte een rivaal in zijn territorium, maar toen hij ons zag was hij weer snel verdwenen.
Dat was de enige keer dat ik de wielewaal gezien heb en ik verwachtte niet hem ooit nog te zien want het is een schuw beestje. Eigenlijk dacht ik het voorval al lang vergeten te hebben tot ik vorige week in mijn tuin in Frankrijk zat te genieten van de twee kersenboompjes die ik daar een paar jaar geleden geplant heb. Het is een goed fruitjaar dit jaar, alle fruitbomen hangen vol en zowaar ook de kersenbomen gingen voor het eerst kersen produceren. Vol trots zat ik ze vanaf een bankje te bekijken en was stilletjes aan aan het uitrekenen wanneer ik ze zou kunnen plukken, toen er plotseling een knalgele vogel met zwarte vleugels neerstreek op de bovenste tak van een van de kersenbomen. Aan zijn gedrag zag ik dat dit een vaste routine van de vogel was. Toen hij mij zag was hij met slechts een hap uit een kers direct weer weg. Ik moest even recapituleren, want weer was ik verbaasd over het tropische verenkleed. Tot ik besefte dat ik voor de tweede maal in mijn leven de wielewaal had aanschouwd. Naspeurwerk op internet leerde me dat ze inderdaad dol zijn op kersen. Bij het plukken een paar dagen later zag ik dat er van de bovenste takken behoorlijk was gesnoept. Ik heb niet alles geplukt, want voor zo’n mooie vogel heb ik wel een paar kersen over.
Tot mijn schaamte moet ik overigens bekennen dat ik het fidele-tié-die al zeker 2 jaar in mijn tuin heb gehoord. ondanks dat het me vertrouwd in de oren klonk heb ik het nooit gekoppeld aan mijn ervaring in de Biesbosch van zoveel jaren geleden. Pas na het zien van de vogel kwam de klik.
Ik hoor u denken: ‘Wat heeft dit nou met Indy te maken?” Nou helemaal niets, maar ik wilde u dit verhaal niet onthouden.
Indy zat overigens wel naast me op het bankje en ook hij heeft de vogel gezien. De felle kleur heeft hij gemist want ik vermoed dat Indy geen kleuren ziet, maar zoals een trouwe viervoeter betaamt was hij toch zeer onder de indruk omdat hij heel goed aanvoelde dat zijn baasje dat ook was.
- Wie was Graaf Floris nou eigenlijk? - 4 april 2020
- Indy en de Hazewindhond - 19 december 2019
- Op Stap Met Indy – Dushi - 27 oktober 2019
Op Stap met Indy – Tekkelen Volgend artikel:
Klusweekend