Zomergast – Mayke Hegger

door • 26 mei 2012 • Bewoners, Kunst

Naast de ‘gewone’ filmavonden en de eetfilmavonden eens in de maand organiseert de filmclub van onze straat Floriscoop om de zoveel tijd een avond met een zomergast. Een bewoner van de straat wordt dan uitgenodigd om te komen vertellen over zijn of haar vak en/of interessegebied en dit te illustreren met filmfragmenten en een speelfilm of documentaire.

Net als in het bekende televisieprogramma wordt de gast verwelkomd door een gastheer (of gastvrouw) en volgt er vervolgens een gesprek tussen hem (haar) en de gast. In het verleden zijn we al getrakteerd op zomergasten als Sjoerd Didden (de bekende pruikenmaker uit de Beatrijsstraat), Rik van de Berg (saxofonist),Ton Berg en Jos Koster(artsen zonder grenzen), Dennis Hogendoorn (expeditie Robinson Crusoe), en afgelopen oktober vertelde Franca van der Laan als gast nog over haar onderzoek naar Loverboy’s.

Mayke2Dat we nu een week na de ijspret al weer een volgende zomergast konden verwelkomen illustreert de gretigheid van de filmclub om er dit jaar een lange zomer van te maken met veel initiatieven en mogelijk nog meer gasten.

Vrijdag 24 februari was Mayke Hegger (rechts op de foto) de gast en Harold Smits (links) de gastheer. Beiden hadden er zin in. Met zijn gebruikelijke flair introduceerde Harold de gast aan het publiek en onderhield vervolgens een geanimeerd gesprek. Mayke had mede door de relatieve onbekendheid van haar vak dan ook veel gesprekstof.

Mayke Hegger is theatervormgeefster dwz. ze bouwt decors en ontwerpt kostuums voor theatervoorstellingen. Na de kunstacademie in Maastricht is Mayke in 1992 als assistent decorontwerper bij het Theater Basel in Zwitserland gaan werken. In 1994/95 heeft ze voor het stuk Der Vater van August Strindberg samengewerkt met regisseur Markus Dietz. De samenwerking klikte en dit was het begin van een lange rij producties die ze samen met hem zou doen. Sinds 1995 is Mayke uitsluitend in Duitsland werkzaam en ze heeft inmiddels daar een grote naamsbekendheid opgebouwd. In 2003 heeft ze de Dr.-Otto-Kasten-Preis gewonnen, wat geldt als een van de belangrijkste Duitse theaterprijzen. In het rijtje van winnaars sinds 1985 staat Mayke er als enige Bühnenbildnerin tussen de operazangeressen, choreografen, toneelspelers en regisseurs. Van de ruim 40 theaterstukken die ze inmiddels heeft vorm gegeven zijn ruim de helft geregisseerd door Markus Dietz.

Mayke kan zich gelukkig prijzen dat ze in Duitsland terecht is gekomen, want op theatergebied heeft dit land vele voordelen ten opzichte van Nederland. Veel meer dan in ons land is het Duitse publiek gek op theater. Daardoor is er ook veel meer traditie voor schrijvers om voor toneel te schrijven. Een dramatekst staat er in hoog aanzien. De budgetten voor decors zijn er aanzienlijk hoger, gemiddeld zo’n 10.000 tot 15.000 euro. De voorstellingen gaan er niet op reis, waardoor er voor de vormgeving meer mogelijk is omdat het niet telkens afgebroken hoeft te worden.

En natuurlijk is Mayke verliefd geworden op de Duitse taal.

Mayke benadrukt dat een decor niet zomaar een illustratieve achtergrond is maar dat het ook verhalend is en het een deel van het drama verteld. Daarom werkt ze intensief samen met de regisseur. Een decor kan zich zelfs mee ontwikkelen gedurende het stuk. Zo had ze voor het stuk Woyzeck van Georg Büchner een grote planken vloer ontworpen die door de acteur (Woyzeck) kapot gemaakt werd tijdens de voorstelling. Toen de vloer kapot was kwam er een watervlak vrij.

Een huzarenstukje voor de technici was de vloer die Mayke bedacht had voor het stuk Wilhelm Tell van Friederich Schiller. Deze vloer van 18 meter moest omhoog en naar beneden kunnen om te kunnen veranderen in een berg.

Die verandering van suggestie dat een decor kan geven is essentieel voor Mayke bij haar ontwerpen, zoals een binnenruimte die een buitenruimte wordt en vice versa. Dit heeft ongetwijfeld meegespeeld bij haar idee om een glazen wand uit de theatervloer omhoog te laten komen bij het stuk Lulu van Frank Wederkind. Het was het duurste decor wat ze ooit gerealiseerd heeft.

Aan de hand van 6 stukjes uit films van Alfred Hitchcock liet Mayke ons theatrale effecten in de film zien. In Rope de theatrale onthulling van het decor (de skyline van Manhattan) door de opening van een enorm gordijn, nadat de film al minutenlang bezig was en we getuige waren geweest van een moord. In Rear Window verteld het decor ons de twijfel van de hoofdrolspeler (James Stewart) of hij zich wel moet binden. In alle appartementen waar hij tegenaan kijkt (het decor) ziet hij de vrijgezellen een leuk leven leiden, terwijl de getrouwde stellen verzuurd zijn. In Psycho wordt in de douchescène het negatieve beeld van de toeschouwer voor Norman Bates (Anthony Perkins) van griezel bij gedraaid naar positief, nadat hij zorgzaam het lijk van Marion Crane (Janet Leigh) weghaalt en alles schoonmaakt. In Birds raakt Melani Daniels (Tippi Hedren) verzijlt in een kooi (telefooncel) omringd door angstaanjagende vogels die het op haar gemunt hebben, nadat eerder in de film een kanarie in een dierenwinkel na even van de vrijheid genoten te hebben door Mitch (Rod Taylor) weer in zijn kooi gestopt wordt.

In Suspicion wordt een rekwisiet in de vorm van een glas melk heel belangrijk voor de opbouw van de suspense van de film. In een donker trappenhuis met een lange gebogen trap zien we Johnnie Aysgarth (Cary Grant) naar boven komen met een dienblad met een glas melk erop. Het glas melk lijkt te stralen, alle aandacht is erop gericht en we voelen dat er mogelijk gif in zit om zijn vrouw Lina Mclaidlaw (Joan Fontaine) te vermoorden. Hitchcock heeft dit effect bereikt door een lampje in het glas melk te doen.

Zoals te verwachten bij een theaterdier als Mayke was de hoofdfilm van de avond een registratie van een toneelstuk. La voix humaine van Jean Cocteau. Een monoloog van Halina Reijn, waarin ze een wanhopige vrouw speelt die in de steek is gelaten door haar minnaar. Prachtig gespeeld maar vooral ook in een prachtig leeg decor, waarbij we dachten dat we steeds binnen waren, maar uiteindelijk bleek dat we alles door een raam gezien hadden, wat fatale gevolgen kan hebben, maar ons tevens ook tot buitenstaanders maakt. Mayke zal het daarom wel uitgekozen hebben.

 

Jeroen van der Beek
Laatste berichten van Jeroen van der Beek (alles zien)

Gerelateerde artikelen

Comments are closed.