Liesbeth: Het syncopisch ritme van de zomer

door • 18 juli 2021 • Opinie

Toen Gerard Cox monster hit: Tis weer voorbij die mooie zomer uitkwam was ik 11 jaar.

Ik woonde op het Sarphatiepark in Amsterdam en vertoefde soms bij mijnheer en mevrouw van Kleef, kennissen van mijn ouders, die minder sjeik op de Ceintuurbaan woonden boven de Rialto bioscoop. Daar was ik graag, vooral omdat ik daar met een koptelefoon op heerlijk mocht luisteren naar dit mooie en melancholische lied. Vooral het ritme van het intro dat bestond uit de woorden na na na na kon ik al snel vlekkeloos reproduceren. Met name de overgang van de laatste na van de na van de derde regel naar de eerste Na van de vierde regel. Daar werd het ritme syncopisch wat weer zorgde voor een overgang van zwaar naar licht in mijn emotie.

Ook de tekst kon me bekoren. Vooral de vijfde tot en met de achtste regel van het eerste couplet:

De nachten kort, de dagen lang
De ochtend vol van vogelzang
‘t Scherpe hoge zoemen van een mug.

Treffender kon het mooie van een zomer niet beschreven worden. Het stond voor mij ook symbool voor de vreugde die het leven in een land met vier jaargetijden biedt. Het verheugen op en het genieten van die korte zomerperiode en de melancholie dat je weet dat het voorbij gaat. Als ik het liedje hoor moet ik ook denken aan die heerlijke zomers in de zeventiger jaren in Amsterdam, zo mooi vastgelegd door fotograaf Ed van der Elsken. De felle kleuren, de rommelige gedempte geluiden, de zon op de blote benen.

Elk jaar kijk ik daarom uit naar de zomer maar dit jaar had ik me er extra op verheugd.

Ik had namelijk maar liefst zeven weken vakantie. Ik zou deze zomer mijn huidige werk verlaten en pas in September aan een nieuwe baan beginnen. Ja daar keek ik halsreikend naar uit. Het eerste hoogtepunt waar ik me op verheugde was de uitreiking van het diploma van mijn zoon en de overgang naar een nieuw schooljaar van mijn dochter. Tweede hoogtepunt: de jaarlijkse gezinsvakantie die dit jaar zou bestaan uit een road trip langs de grenzen van Frankrijk, Spanje en Italië. Met het hele gezin weer even bij elkaar, daar had ik mijn James Taylor rantsoen op Spotify graag voor over. Toen ook nog duidelijk werd dat er dit jaar geen hittegolf kwam maar er in plaats daarvan heerlijk wisselvallig zomerweer werd verwacht, kon die mooie zomer niet meer stuk.

Hoe anders bleek de realiteit.  Het bijkomen van de eindsprint die ik nog had getrokken op mijn werk bleek vooral te resulteren in een totaal gebrek aan energie. B&B vol Liefde was nog ongeveer de enige serie die mijn overprikkelde brein kon verdragen. Zelden zulke treurige televisie gezien. Ondertussen is het wisselvallige zomerweer de eerste aankondiging van een nakende klimaatapocalyps en is het R-getal tot ongekend hoogte gestegen. Daar kwam bij dat mijn zoon een dag voor zijn diploma-uitreiking belde dat hij positief was getest op CVD. Hij moest dus direct in isolatie. Daar zaten we dan op die diploma-uitreiking schaapachtig te juichen voor zijn klasgenoten die we het natuurlijk van harte gunden maar het was de antroposofen niet gelukt om, behalve te melden dat Jacob er niet bij kon zijn, aandacht aan hem te besteden. Onze dochter moest naar de zomerschool en er werd een hardvochtige rekening opgemaakt over op tijd komen in een Covid jaar, onze protesten ten spijt.

Dwars door alles heen lopen de voorbereidingen van onze vakantie die sterk begint te lijken op een militaire operatie. Hoe gaan we ongemerkt de grens over? Hebben we alle papieren op orde. Bij wie kunnen we verblijven tot de kust echt veilig is?

Ondertussen is het nergens beter toeven dan in de Graafflorisstraat. Het bladerdak van de platanen maakt de straat weer tot een heerlijke oase. Gezinnen met jonge kinderen zoeken – net als wij dat deden toen de kinderen klein waren – elkaar op om samen te ontbijten en de kinderen te laten spelen op straat. De groene vingers tieren daarbij welig.

Achter in de tuin is daar de hangmat waarin het genieten is van de rust die in ons blok heerst. De gevreesde overlast van het hotel blijft uit en op de hoek van de Graaf Florisstraat en de Heemraadssingel is een heerlijk terras waar je onder de Parasols kunt smullen en mijmeren.

Het leven loopt altijd anders dan je verwacht. Je denkt dat er een kernoorlog komt maar in plaats daarvan valt de Berlijnse muur. Je verheugt je op een grote reis maar komt tot de conclusie dat er geen betere plek is dan je eigen straat. Kortom, toch nog een mooie zomer en – en dat is misschien toch het belangrijkste – hij is nog lang niet voorbij! Of om Gerard Cox te citeren:  

Na na naa na
Na-na naa na-na-na –na na-na –na –na-n
Na-na-naa ……..

Laatste berichten van Liesbeth Levy (alles zien)

Gerelateerde artikelen

Comments are closed.