Peters Kersttip

door • 24 december 2021 • Opinie

Altijd voelde ik een soort weerstand, een actieve desinteresse, richting de Beatles en hun muziek. Was het de cringe als mijn ouders vroeger losgingen bij een Beatles nummer op de radio? Of is het dat oubollige (en oliebollige) Top 2000 gevoel dat hun muziek bij me oproept? 

De zes uur durende film Get Back, van ‘Lord-of-the-Rings’ Peter Jackson zou ik normaal gesproken dan ook rustig aan mij voorbij hebben laten gaan, ware het niet dat een zeker virus plotseling een weeklange streep zette door alle activtiteiten in mijn agenda en mij als een leeg hoeslaken in mijn bed terugwierp. Wellicht ook onder invloed van het oeverloze Beatlesgebeuzel van Gijs Groenteman dat ik wekelijks over me heen laat komen, besloot ik deze film een kans te geven.

Het is eigenlijk een miniserie, bestaand uit 3 afleveringen van dik twee uur elk. Het speelt in 1969 en laat de Beatles zien die gedurende ongeveer één maand op twee locaties een set nieuwe nummers schrijven, oefenen en uiteindelijk opnemen. De film wordt afgesloten met een live optreden op het dak van de studio, wat het laatste publieke optreden van de Beatles zou zijn. 

Echte Beatlefans kunnen met deze film hun hart ophalen aan details en nieuwe inzichten, hun liefde verder uitdiepen en allerlei theorieën bevestigd dan wel gefalsificeerd zien. Voor mij was het een eerste kennismaking. 

Een paar dingen vielen mij op.

Ten eerste, wat waren die jongens ontzettend vriendelijk, geduldig en lief! Het is hartverwarmend om de vriendschap tussen deze vier mannen te zien en de consideratie waarmee ze met elkaar omgaan. Ja, er zijn onderhuidse spanningen (Harrison verlaat de band voor een paar dagen) maar ieder heeft de ultieme bereidheid om zijn eigen belang en mening opzij te zetten ten gunste van de band en de muziek. Absolute wereldsterren als ze op dat moment zijn, bulkend van geld en succes, lijkt er nergens ook maar een spoortje van ego te bekennen. Nooit valt een onvertogen woord en als er iets is, zoekt men het eerst bij zichzelf. Heel prettig om 6 uur lang uitgesponnen naar te kijken. Het voelt ook ongewoon, onwennig. Gaan mensen tegenwoordig minder goed met elkaar om? Zijn we grosso modo minder vriendelijk geworden dan 50 jaar geleden? Minder meegaand, meer individualistisch? Of zijn het de door engagement gedreven selectiecriteria die zorgen dat ik dit soort prosociaal groepsgedrag zo weinig meer voorgeschoteld krijg in mijn dagelijkse menu van nieuws, films, series en social media berichten? Stof tot nadenken…

De vriendschap en wederzijdse acceptatie van de vier Beatles schiepen de juiste uitgangssituatie voor de creatieve hoogstandjes. Ondanks de lage energie en het matige enthousiasme waar ze rond die tijd al mee kampten, wordt er voortdurend onderling lol gemaakt en vooral veel gespeeld, in de breedste zin van het woord. Vrijwel dagelijks komt er een bandlid met een nieuw song idee wat dan door de anderen opgepikt wordt en verbeterd. Geweldig om te zien! Zo zie en hoor je gaandeweg de film nummers als  ‘Get Back’, ‘Let It Be’ en  ‘Maxwell’s Silver Hammer’ geboren worden en uitgroeien tot de golden-oldie versies zoals wij ze kennen. 

Wat mij negatieve zin opviel is het absurde gerook. Iedereen heeft constant een sigaret of sigaar in zijn mond en de studio staat continu blauw. Zo was die tijd blijkbaar. Ik zoek op waar George Harrison aan overleden is en tsja…dat verbaast me niks. 

En dan is er Yoko Ono. Ze komt elke dag mee met John Lennon en zit zwijgzaam aan zijn zijde. Eén keer zien we haar bezig met het calligraferen van Japanse karakters, soms leest ze een krantje maar meestal zit ze gewoon naast John en slaat van tussen de spleet in haar gordijnen kapsel heen de boel gade. Raadselachtig. Heeft ze niks beters te doen? Waarom duldt iedereen haar? Als ik me er wat in verdiep blijkt dat zij indertijd het mikpunt is geweest van uitgebreide roddelcampagnes en geheel onterecht veel haat heeft gekregen als splijtzwam van de Beatles.
Dit artikel geeft een mooie duiding. Het vertelt dat Yoko Ono vooral een performance artiest is. Haar aanwezigheid in de film, is wat het is: een opzettelijk daar zijn. Er zijn was haar ding en dat deed ze heel goed.

Anyway, ik kan er nog veel meer over zeggen maar het is goed zo, u voelt vast wel waar dit heen gaat: een bijna vijftigjarige man die zestig jaar na dato alsnog fan wordt van de Beatles. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen.

Mijn tip: kijken die film! Te zien op Disney Plus. Ik zet de radio vast op 2 voor de Top-2000.

Gerelateerde artikelen

Comments are closed.