Alweer ruim 10 jaar geleden zat de redactie van onze prachtige website bij elkaar en bekreunden we ons over de vraag wat in het vervolg een pakkende, steeds terugkerende rubriek zou kunnen zijn. En toen kwam ik op het lumineuze idee – jawel minder was het nie – om de kinderen in de straat aan het woord te laten. Vond iedereen een goed plan en daarmee was de serie ‘Kids in the street’ geboren. Maar de consequentie van het opperen van een goed idee is meestal, wie kent het niet, dat je het dan ook maar zelf moet gaan doen. En zo waren in oktober 2012 de eerste ‘gelukkigen’ Gijs en Job, van nummer 40 die inmiddels uitgegroeid zijn tot binken, die me in een klap neer zouden kunnen slaan, maar gelukkig zijn ze vreedzaam opgevoed door Leida en Dolf. Daarna zijn er veel Kids gevolgd en als je de bijgaande collage van foto’s ziet, kan je je wel voorstellen hoe leuk het was en nog steeds is om die mini interviews te doen. En wat is me terugkijkend in de afgelopen jaren opgevallen in een paar onderwerpen die ik telkens liet terugkomen?

School: niet zo verrassend misschien: de meeste kinderen zitten, of nu voor een flink aantal…zaten, op de Montessorischool, zo’n beetje aan het eind van de straat dus. Maar ook de van Oldenbarneveltschool, Vierambachtschool, RotterdamseSchoolvereniging zijn populair en wat valt op: alle kinderen zijn positief over hun school, ze vinden de juffen en meesters zonder uitzondering leuk. Geliefd zijn ook de pauzes, jaja lekker spelen en achter elkaar aan rennen. Gelukkig scoren taal en rekenen ook flink en heb ik geen één kind horen klagen over school. Misschien doen ze dat aan de ontbijttafel wel, dus …beste ouders…bij mij niet, dat geeft hoop voor de toekomst. 

Hobby/sport: tsja, wat daar allemaal langs kwam….voetbal, ik heb heel wat voetballertjes langs zien komen, maar niet één heeft het Nederlands elftal al gehaald, wie weet komt dat nog. Verder wordt er gehockeyd, geturnd, hard gelopen, hoog gesprongen, gehonkbald, gezwommen, geskied, paard gereden en ik zal er vast wel een paar vergeten….en oh ja, biljarten heb ik niet gehoord, toch iets waar ik dan de beste in zou kunnen zijn. Maar het is toch fantastisch om te zien dat al die kinderen op de een of andere manier bezig zijn met een vorm van sport. Verder heb ik gitaren langs zien komen, piano’s, blokfluiten en vaak kreeg ik een korte demonstratie van hun kunnen, en ik kon dan niet anders zeggen dan…ga door, oefening baart kunst, hoewel ze me dan wat wazig aankeken, met een blik van…wat bedoelt die man toch, kunst met een baard?

De toekomst: wat zou je later willen worden, was steevast mijn slotvraag. Niet elk kind had daar al over nagedacht, maar toch kwam er een keur aan beroepen- langs, zoals…piloot, acteur, rechter, uitvinder, dierenarts, patholoog anatoom, jawel, politieagent, gameontwerper, proever bij restaurants, binnenhuisarchitect en ook hier zal ik wel een paar vergeten zijn, maar hoe dan ook, er wordt over nagedacht, gefantaseerd in die kleine koppies, mooi toch?

Maar het allermooiste vond ik toch wel om van alle kids die open blikken te zien, die onbezorgdheid, dat vertrouwen in de toekomst, het plezier in het leven, die positieve instelling dat het wel goed zal komen, en wat ze helaas nog niet weten is dat het de grootste uitdaging is dat gevoel, die instelling, vast te houden en echt mee te nemen naar de toekomst, hoe die toekomst met al zijn problemen er ook uit zal zien.

Ik hoop in ieder geval nog lang door te gaan met deze serie, kids genoeg, wie weet tot ik net als de straat 100 jaar ben, hoewel…..nee, dan moet een ander het toch maar op tijd overnemen.

Gerelateerde artikelen

• 

  Kids – Malena

• 

  Kids – Berend

• 

  Kids: Phillippe