Toen ik hier in 2006 nog maar pas woonde trok ik er met een goede vriend en dito bartype op uit om de locale horeca verkennen. Het eerste etablissement dat op ons pad kwam was Café De Koperen Toog, op de hoek van de Witte Haemstede en de Middellandse straat. Het was er direkt gezellig en we zijn er de hele avond blijven hangen. Bij die ene avond is het voor mij niet gebleven.
Marjo (2010)
Gastvrouw was toendertijd Marjo, een gezellig kettingrokende volkse dame van achterin de vijftig. Ze runde het café nog maar pas en was druk bezig om een vaste klandizie op te bouwen. Marjo bleek goed in klantenbinding: ze maakte met iedereen een praatje en hield goed bij wat er met een ieder aan de hand was. Het feit dat Marjo honderd procent Nederlands was, maakte dat ook veel Nederlandse bartypes zich bij haar thuis voelde, wat de bevolkingsmix in de kroeg ten goede kwam. Ze draaide de juiste muziek, Hollandse dus, had altijd lekkere hapjes, nootjes en chips, en organiseerde regelmatig iets speciaals, zoals een DJ of een karaoke. Er was zelfs een keer een travestietenshow met Leo Kooistra (die nu overdag in Café Henegouwe werkt). Toen was het café echt stampensvol. Op de vaste groep Marokkanen na die dit aan zich voorbij lieten gaan.
Met kerst kregen alle stamgasten van Marjo steevast een fles wijn en een kerstkaart. Tijdens de vakantie van concurrent Harry, die elke jaar drie weken op zomerreces gaat in zijn buitenverblijf in Turkije, nodigde Marjo heel slim een keer een Surinaamse DJ uit. Veel Surinaamse klandizie van Harry kwam toen naar de Toog en is blijven komen. Daar was Harry minder blij mee.
Via Marjo en haar stamgasten ben ik veel te weten gekomen over de wijk en haar bewoners en geschiedenis. Wel een andere bevolkingslaag dan die waartoe de gemiddelde Graaf Florisstrater en lezer van deze krant behoort, schat ik zo. De gemiddelde levensverwachting lijkt er bijvoorbeeld een stuk lager. In die tijd dat ik er regelmatig kwam zijn er behoorlijk wat stamgasten “doodgebleven” zoals dat dan heette. Vaak het hele café overstuur, zo jong als de overledene nog was, en dat hij gister nog aan de bar zat en er niks aan de hand was, etc.
Sommigen gaven de mobieltjes van tegenwoordig de schuld van de sterfte, met al die straling. Sommigen zochten een verband met de pas opgerichte mast (jeweetwel, die niet past). Dat drank en tabak een rol speelde werd na enig aandringen ook niet helemaal uitgesloten.
Aan de bloeiperiode van het café onder Marjo kwam vrij abrupt een einde. Marjo werkte zeven dagen per week van 13:00 tot diep in de nacht en dat was in haar eentje niet vol te houden. Ze had er qua omzet prima wat personeel bij kunnen nemen maar dan had ze er een niet-roken café van moeten maken en daar had ze geen zin in. Ze sloeg ook behoorlijk door in de consumptie van haar eigen waar, wat het werk er niet lichter op maakte uiteraard. Eind 2010 heeft ze de pacht opgezegd en heeft de “gokbaas” (de uitbater van de gokkasten die ook eigenaar van het hele café is) een nieuwe caféhouder gevonden.
De nieuwe baas is een nette meneer van Turkse afkomst, Dohan genaamd. Hij is herkenbaar aan een grote pukkel op zijn kin. De eerste tijd na zijn overname was het café doodstil, Dohan moest helemaal opnieuw beginnen. Inmiddels loopt het café weer aardig en ben ik er, in het kader van dit stukje, ook weer eens een kijkje gaan nemen. Het café ziet er van buiten gezien vaal en onguur uit. De buitenkant zou echt eens een likje verf moeten hebben. Maar binnen valt het mee. Gedateerd interieur maar netjes en schoon en roken kan alleen in een aparte rookruimte. Later op de avond gaan de asbakken trouwens wel weer op de bar.
Wendy (2012)
Dohan heeft voor de middagen en de avonden barvrouwen ingehuurd. Doordeweeks tref je er Eden, een keurig Nederlands pratende vrouw van Eritreese afkomst. In de weekenden draait Wendy de bardienst. Zij is het type skibar, oh oh Gerso, en probeert continu het hele café aan het hossen dan wel raven te krijgen en als dat niet lukt dan toch wel minimaal één collectieve Gangnam style te doen. De barmeiden bepalen de muziek en hebben Spotify. Dus de meeste aanvragen kunnen wel vervuld worden.
Dohan vertelt dat het vooral overdag vaak druk is en dat aardig wat eenzame mensen uit de wijk er gezelligheid vinden. Hij is heel consequent ‘s ochtends om negen uur open. Daar bedien je vooral de doelgroep mee die behoefte heeft aan een vast stekkie. Verder is hij heel consequent in het buiten de deur houden van bepaalde type’s. Dat is geen sinecure in een wijk als Middelland, maar daar ligt volgens hem wel de sleutel tot het kweken van een duurzaam goede sfeer in een café.
Dit was mijn laatste caférecensie voorlopig. Ik wilde eigenlijk ook nog café Terminus en barcafé het Middelpunt beschrijven maar onder zware druk van mijn kinderen ga ik me eerst toeleggen op het recenseren van de speeltuinen in de buurt.
P.S. Meer verhalen uit de Koperen Toog? Kijk in online magazine Vers Beton.
- Nieuwe Buren: Osas en Puck van 22a - 11 oktober 2024
- Cindy en Olaf op 33b – Nieuwe Buren - 11 juli 2024
- Barhangen bij Midland - 6 april 2024
De straat, de schone straat? Kan toch veel beter…! Volgend artikel:
Aanbellen bij… nr. 89