Zodra hij hem ontwaarde begon Indy te trekken aan de lijn. Het kleine witte hondje had Indy ook gezien en stond hem vol ongeduld op te wachten. Zijn bazin, een wat gedrongen middelbare vrouw stopte haar gesprek met een andere mevrouw, die ook een hond bij zich had, maar waarvoor even geen interesse was. “Dat is zijn vriend”, vergoelijkte de eerstgenoemde in zangerig Rotterdams wijzend op Indy en haar hondje de onderbreking van hun gesprek.
Het was waar dat de hondjes elkaar graag mochten. In eerdere ontmoetingen hadden ze uitgebreid gespeeld. Wel probeerden de twee reutjes tijdens het spelen doorlopend te domineren door elkaar van alle kanten te berijden. Dat was nu weer het geval. “Het zijn homo’s”, expliceerde de vrouw het gedrag aan haar inmiddels toekijkende gesprekspartner.
Wendend tot mij begon ze over het plotselinge slinks genomen besluit om loslopende honden aan de overkant van de singel te verbieden, waar alle hondenbezitters in de buurt verbolgen over zijn. “Heeft u nog bezwaar aangetekend?”, vroeg ik. “Ik heb ze aan de telefoon gehad, zegt zo’n juffie tegen me ‘Maar mevrouw u mag daar nog wel met de hond aan de lijn lopen, hoor’, maar wat heb ik daar nou aan? Ik moet tegenwoordig met een kaart van Rotterdam in de hand mijn hondje uitlaten om te weten waar-ie nog wel en waar-ie niet meer mag komen.”
“Het wordt oorlog!”, zei ze plotseling heimelijk, maar gedecideerd, alsof ze mij vertrouwelijk op de hoogte bracht van een in het geheim al lang op handen zijnde mobilisatieproces tegen een steeds intolerantere overheid en om mijn naïeve verbouwereerdheid nog wat langer op de proef te stellen herhaalde ze na een korte indringende pauze: “Het wordt oorlog!”.
Gelukkig kwam er uitleg.
“Bij dat pad aan de Essenburgsingel mag je sinds kort niet meer komen met honden. Nu ken ik een mevrouw,die daar woont en daar altijd loopt met haar hond om verderop naar het park te gaan. Anders kan ze er niet komen. Wordt ze aangehouden en is ze in de boeien geslagen en afgevoerd.”
“En was haar hond aangelijnd?”
“Ja, maar je mag er helemaal niet meer komen met een hond. Ik zal u zeggen, dit gaat helemaal fout lopen.”
Na geconstateerd te hebben dat we aan het afglijden zijn naar een totalitaire staat, kalmeerde de vrouw enigszins. “Hij gaat altijd mee naar mijn werk”, zei ze nu plots weemoedig. Haar hondje keek op alsof hij wist dat er over hem gepraat werd. “Ik doe sociaal werk. Ik help mensen, die in de knoop zitten hun huishouden weer op de rails te krijgen. Ik werk overal. Ik wordt ook uitgezonden naar Engeland. Veel slechte buurten daar, maar Norwich is fijn. Het is wel zwaar werk. Vroeger kon ik het allemaal aan, maar Ik geloof nu dat ik toch zal moeten minderen met het werk.”
- Wie was Graaf Floris nou eigenlijk? - 4 april 2020
- Indy en de Hazewindhond - 19 december 2019
- Op Stap Met Indy – Dushi - 27 oktober 2019
Femke’s Kersttip: Hazenrug met pancetta en saliejus Volgend artikel:
Koken à la Flo – Helloween