Liesbeth Levy – The Winner Takes it All

door • 28 mei 2016 • Opinie

[wc_box color=”secondary” text_align=”left”]

Liesbeth fotoNog een paar maanden en dan is mijn zoon basisschool leerling af en gaat hij naar de middelbare school. Wat vliegt de tijd! Zit je het ene moment met peuters in een badje op straat, het andere moment staat je voormalige knuffelbeertje te chillen met z’n peergroep voor de deur. Naar de Montessorischool op de Essenburgsingel brengen is er nu al niet meer bij. Gelukkig heb ik nog een dochter van negen die dat nog wel enorm op prijs stelt.
Het is een korte maar hevige tocht. Eerst tegen alle regels in met de fiets de brede stoep van de Graaf Florisstraat over, dan de drukke Beukelsdijk , vervolgens een eindspurt over het schoolplein van de Oranjeschool, om daarna de hoek om te struikelen richting schoolpoort die onbarmhartig dicht is als je te laat bent.
In deze ritmiek is de afgelopen maanden een nieuwe variatie geslopen. Het begon allemaal een jaar geleden. Omdat de Oranje school om 8:30 begint en de Montessorischool om 8:45 meenden veel Montessoriouders het recht te hebben het schoolplein als doorgangsroute te kunnen gebruiken en raceten er vaak met bakfiets in volle vaart door heen. De afgelopen maanden viel het mij op dat een steeds grotere groep moeders van de Oranje school op het plein bleven staan. Er hing  een spanningsvol energieveld rond deze groep. Ik durfde op een gegeven moment niet meer over het plein te fietsen en stapte af  toen ik weer het groepje moeders zag. Dit bleek ik goed aangevoeld te hebben. De moeders stoven woedend op mij af en zette het op een schelden. Ik sloeg meteen deemoedig de ogen neer en zei dat ze volkomen gelijk hadden. Deze strategie bleek het beste want ze waren het zo zat dat ze net besloten hadden de eerste beste Montessoriouder die over hun schoolplein kwam aanfietsen op de bek te slaan. Ik bleef staan om hun frustraties aan te horen. Een klaagzang was het op arrogante Montessoriouders die zonder op of om te kijken over hun schoolplein racete.
Uiteraard beloofde ik dit aanhangig te maken. Ik voelde me daar toe moreel verplicht aangezien de dialoog met de Ander mijn professie is. Privé had ik echter gefaald. Ook ik was maar al te vaak voorbij gefietst aan het zwijgende appèl van deze groep.
Van mij goede voornemens kwam echter niets terecht door een onverwachte ontwikkeling. De Oranje school is namelijk sinds kort gehalveerd, omdat ook de Vrije School West inmiddels haar intrek heeft gedaan in het gebouw. Het zal de kenners van het gedachtegoed van Rudolf Steiner niet verbazen dat de kale steenvlakte al rap werd omgetoverd tot een soort van speelbos. Een speelbos waar, wie weet, inmiddels ook enkele kabouters hun intrek hebben genomen. Het plein is geen lege stenen vlakte meer. De spaarzame ruimte die er nog wel is wordt elke ochtend gevuld door een meester die zonder op of om te kijken de kindertjes uit zijn klas klokke 8.30 laat springen over een meterslang horizontaal gespannen touw. Hierom heen staan andere kindertjes in hun eentje touwtje te springen. Het is daar kortom een groot kinderfeest en, omdat geen abge-eckt hoekje onbenut blijft, is er zelfs lopend geen doorkomen meer aan. De groep moeders is definitief verdreven van het plein en staat uit armoe maar bij het hek ervoor.
Wat een ontknoping! Niet de licht anarchistische Montessoriouder, maar de passief agressieve antroposofen hebben bezit genomen van het schoolplein, baas boven baas.  De moraal van het verhaal: het leven is tragisch omdat je niet altijd van te voren weet wie je vijanden of je bondgenoten zijn in een publieke ruimte die je moet delen met anderen.
Nog een paar maanden en mijn zoon is basisschool leerling af en gaat naar een middelbare school. Niet naar het Montessorilyceum zoals zijn moeder indertijd, maar naar het Rudolf Steiner college: The winner takes it all.

[/wc_box]

Laatste berichten van Liesbeth Levy (alles zien)

Gerelateerde artikelen

Comments are closed.