Liesbeth Levy – Een kwestie van een oliebol en een taartje

door • 17 december 2016 • Opinie

[wc_box color=”secondary” text_align=”left”]

Liesbeth foto

De kerstdagen zijn in aantocht en traditiegetrouw duiken overal weer oliebollen kramen op. Het is voor mij moeilijk er langs te fietsen zonder zo’n heerlijke, foute deegbol te verschalken.

Afgelopen week lukte me het alweer niet. Ik stapte af om een oliebol te kopen, maar omdat het bijna lunchtijd was leek het me wel zo aardig een oliebol voor de collega’s mee te nemen. Zo gezegd zo gedaan en met een zakje vijf heerlijke oliebollen ging ik goedgeluimd weer op pad.

Bij binnenkomst op kantoor hoorde ik dat ook onze vaste freelancer er was. Ai, dat betekende dat ik al mijn oliebollen zou moeten uitdelen, al was het maar omdat de ouders van deze vaste freelancer de voedselbank hebben opgericht. Hoopvol vroeg ik of men zo na de lunch nog wel een oliebol bliefde. Helaas, iedereen was zo slim die heerlijke oliebol niet meteen op te smikkelen maar voor de middag te bewaren. Likkebaardend, met een knorrende maag, maar zonder een spier te vertrekken, deelde ik al mijn oliebollen uit. Een tikje melancholisch ontving ik vervolgens mijn bezoek: een imam, een rabbijn en de voorzitter van de joodse gemeente. Het gesprek was ter voorbereiding van het project ‘Preken voor Andermans Parochie’ waarin voorgangers van verschillende religies in elkaars gemeente preken over de vraag hoe we moeten werken aan vrede in Rotterdam. We spraken lang en intensief met elkaar over het opkomend antisemitisme en de groeiende angst en argwaan jegens moslims.
Nadat de gemoederen enigszins bedaard waren bedacht de voorzitter van de joodse gemeente dat hij in zijn auto nog drie heerlijke taartjes had. Of wij daar trek in hadden. Natuurlijk was de reactie van de aanwezigen. De taartjes werden gehaald en daar stonden ze dan: twee heerlijke sinaasappel taartjes en een minder aantrekkelijk mokka taartje. Nu waren er vier liefhebbers en drie taartjes. De vaste freelancer en ik zelf boden grootmoedig aan om de taartjes te delen waarbij ik hoopte op het sinaasappeltaartje. Helaas, ik was niet de enige en eindigde met een half mokkataartje, in plaats van een sappig sinaasappeltaartje.

De Stones zongen het zo mooi, ‘you can’t always get what you want’. Toch voelde ik me heel goed aan het einde van de dag: ik had mijn collega’s blij gemaakt met oliebollen, en een verhitte politiek/religieuze discussie was besloten met een smulfestijn, zij het niet voor mij.
Soms is het goede doen een kwestie van een oliebol en een taartje.

[/wc_box]

Gerelateerde artikelen

Comments are closed.