“Je komt te laat, het hoeft eigenlijk niet meer”, zegt Tuna Uzun, manager van hotel Turkuaz, als ik binnenkom voor het interview. “Het hotel wordt verkocht en ik ga weg”.
Als we even later toch zitten te praten met een glaasje wijn erbij vertelt Tuna, “Tonijn” voor zijn nederlandse vrienden, dat het hotel te koop staat en hij waarschijnlijk weer een ander hotel gaat runnen. De huidige eigenaar is de vijfde in 18 jaar tijd, weet Moreno, de baliemedewerker, te vertellen.
Hoteleigenaars die voor de lange termijn investeren zijn zeldzaam geworden. Men wil tegenwoordig hoge marges en snel resultaat op investering zien, anders gaat het weer de verkoop in.
Hotel Turkuaz, gelegen aan het begin van de Graaf Florisstraat, adres Henegouwerplein 56-58, bestaat al minstens 40 jaar onder verschillende namen. Het drie-sterren hotel biedt in totaal 70 slaapplekken verdeeld over 27 kamers. Een twee-persoonskamer inclusief ontbijt kost 55 euro maar in last-minute deals via websites als bookings.com kan het nog goedkoper. Alle kamers hebben gratis Wifi, televisie, douche en toilet. Laatst wilden de Nederlandse Hotel Classificatie het hotel een ster afpakken maar dat hebben ze succesvol aangevochten en de drie sterren zijn behouden.
Er werken acht mensen in het hotel die een hecht collectief vormen. Moreno en Sylvana zijn de veteranen onder hen en werken hier al respectievelijk 18 en 36 jaar. Tijdens Moreno’s tijd is het hotel vier keer van eigenaar veranderd. Toen hij begon was het hotel van een nederlands stel. Toen zij met pensioen gingen werd het gekocht door een Pakistaan. Toen kwam er een Russische eigenaar, daarna een Koerd en toen de huidige Turkse eigenaar. Dat was ook het moment dat Tuna hier begon als manager.
Tuna is zijn hele leven al in horeca werkzaam en kreeg het vak met de paplepel ingegoten. De Graaf Florisstraat doet hem vaak denken aan de Lindestrasse in Krefeld waar zijn ouders in zijn jeugd een Gasthaus bestierden.
Het hotel draait goed volgens Tuna. De gemiddelde bezettingsgraad is 70% waarvan minstens de helft via internet binnenkomt. Het gastenbestand is erg gevarieerd. Het hele jaar door zijn er arbeiders die kort of lang in de haven en elders in Rijnmond aan het werk zijn. Daarnaast zijn er veel gasten die Rotterdam aandoen voor een concert, wedstrijd of evenement zoals het filmfestival. Bij de jaarlijks terugkerende events, keren de gasten ook weer terug naar het hotel.
Natuurlijk zijn niet alle klanten altijd tevreden. Vaak zijn dat mensen met een verkeerde verwachting van wat je voor 55 euro krijgt, aldus Tuna. Moreno herinnert zich lachend hoe een Amerikaanse gast bij het inchecken vroeg of het diner op zijn kamer geserveerd kon worden. (Het hotel biedt diner noch roomservice). Die stond dus binnen drie minuten weer buiten.
Of er wel eens rare gasten zijn? “Hoeveel tijd heb je? Hoeveel kranten wil je volschrijven?” De verhalen komen los. Zo was er de Amerikaanse oplichter Freddy die blijkbaar zo goed in zijn vak was dat Tuna nog steeds twijfelt of hij niet toch echt CIA agent was. Freddy heeft zo’n drie jaar in het hotel gewoond. Zijn hotelrekening werd aanvankelijk netjes door ene Bill vanuit Amerika voldaan. Tegenover Bill’s betalingen stonden beloftes van Freddy. Bill belde dagelijks met Freddy maar op een gegeven moment liep het fout en stopte de betalingen. Nog wat later verdween Freddy zelf ook met de noorderzon en liet vijf maanden hotelrekening onvoldaan.
Moreno vertelt over het langste klantverblijf dat het hotel gekend heeft. Dit was ene meneer de Graaf die in totaal 7 jaar lang een kamer betrokken heeft. Hij kwam binnen als een normale gezonde man die wegens relatieproblemen tijdelijk onderdak nodig had maar raakte gaanderweg aan lager wal, dronk steeds meer en vermagerde sterk. Tot onrust van het personeel liet hij geen schoonmakers toe op zijn kamer. Toen het toch een keer gingen kijken kregen ze aanvankelijk de deur niet open. De vloer bleek bedekt met een meterhoog bierflesjestapijt dat zelfs het bed bedolven had. Inlevering van de flesjes leverde 350 euro aan statiegeld op a 10 cent per flesje…. Uiteindelijk verhuisde deze meneer met hulp van zijn familie naar een voordeliger woonruimte.
Meest schrijnend geval was dat van de twintig russische zeelieden van een aan de ketting gelegd schip die ergens in de negentiger jaren in het hotel verbleven. De groep had geen cent te makken, de verblijfskosten werden nog door de rederij betaald, maar de achterstallige gage was ergens tussen wal en schip gevallen. De hele groep is na twee jaar hotel en de verblijfsvergunningen al lang verlopen door de vreemdelingenpolitie met geweld gearresteerd en via Schiphol het land uitgezet. Moreno beschrijft het dramatische tafereel dat zich afspeelde in de lobby met de politie en die grote sterke huilende zeelieden.
Het hotel en onze straat leven een beetje langs elkaar heen. Soms krijgt het hotel wel gezinnen te logeren uit de wijk die door waterschade of brand tijdelijk niet thuis kunnen overnachten. Dat soort gasten vinden ze altijd extra gezellig, zeker als er kinderen bij zijn.
Verder snappen ze dat massaal voorrijdende politiebusjes en ambulances, zoals onlangs op een zondagochtend, wel eens een slechte indruk kan wekken. Maar goed, af en toe overlijdt er wel eens iemand, ook in een hotel. Dit was de derde in 18 jaar tijd. Dat is niet te vermijden, evenals gasten die zich soms misdragen. Moreno herinnert zich een groep Ieren die vanuit hun kamers bierflessen naar voorbijgangers gooiden en het volledige interieur gesloopt hebben.
De meeste ongewenste gasten, zoals prostituees en zigeuners, pikt Tuna er na zoveel jaar feilloos uit en krijgen te horen dat er geen kamer vrij is. Voor diegene die na inchecken alsnog ongewenst blijken, worden de kamers niet verlengd.
Uiteraard kennen ze het andere hotel, verderop in de straat. Dat maar één ster heeft maar verder wel even duur is. Voor het voormalige hotel “Heemraad” om de hoek aan de Heemraadsingel heeft Tuna geen goed woord over. Dat was volgens hem een regelrechte hoerentent en er volgt nog meer informatie waarbij ik mijn laptopje maar even dichtsla.
Dan is de fles wijn op en heb ik meer dan genoeg informatie voor dit artikel. Het Turkazpersoneel is trouw Telegraafflorislezer dus, Tuna en Moreno, nogmaals bedankt!
- Nieuwe Buren: Osas en Puck van 22a - 11 oktober 2024
- Cindy en Olaf op 33b – Nieuwe Buren - 11 juli 2024
- Barhangen bij Midland - 6 april 2024
Speeltuin Ali Baba Volgend artikel:
Crisis? Dacht het niet!