[wc_box color=”secondary” text_align=”left”]
Al van jongs af aan heb ik het niet op mannen met baarden. Wat dat betreft heb ik geluk gehad. Mijn vader beleed met de mond de idealen van de jaren zestig maar gelukkig niet met de baard. Daar was hij toch teveel een vooroorlogse Achterhoeker voor. Hij bleef in pak lopen, zij het met een coltrui eronder, rookte pijp, speelde viool en declameerde af en toe een gedicht maar daar hadden vooral de patiënten in zijn huisartsenpraktijk last van. Behalve het feit dat we mee moesten meelopen in Vietnamdemonstraties en de sextant op tafel hadden liggen zijn deze woelige jaren dus tamelijk rustig aan mij voorbijgegaan. De enige baardmans in mijn omgeving was mijn wijlen oom Boy, boswachter te Wageningen. Hij had een blonde baard en schepte er genoegen in ons tijdens het ontbijt te laten griezelen door sans gene een gebakken ei op zijn baard te laten druppen. Punk en no nonsense waren de tijdgeest in mijn vormende jaren en daar hoorden mannen met baarden gelukkig niet in thuis, tenzij ze compleet de weg kwijt waren.
Groot was mijn schrik toen ik opeens met het fenomeen hipster werd geconfronteerd. Mannen in de kracht van hun leven die met wollen mutjes en baarden gingen lopen. Volgens mijn man Gerard zijn de jaren zestig in feite de voorloper van het neoliberalisme geweest. Wat mij betreft is ook deze roos niet zonder doornen. Wie wil weten wat de schaduwzijde is van de hipsterbaard moet in Rotterdam zijn. Daar is een plek die verboden is voor vrouwen omdat mannen er anders geen man kunnen zijn, maar zonder baard hoor je er eigenlijk ook niet thuis. Net zoals in streng religieuze teksten, waar vrouwen minder waard zijn dan varkens, mogen hier wel honden maar geen vrouwen naar binnen. En neen, ik heb het hier niet over de Rotterdamse sharia driehoek, over obscure moskeeën waar haat-imams ongestoord hun gang kunnen gaan. Ik heb het over de winkel van Leen en Bertus. Sjkorem in het Jiddisch wat oorspronkelijk leugentaal betekend maar in het Bargoens tot schooier verbasterd.
Ja, de dingen zijn niet wat ze lijken. Terwijl iedereen zich druk maakt over radicaliserende jongeren maken deze baardmannen, getooid met onsmakelijke tattoos en hun oerconservatieve mannen romantiek zonder een enkele knipoog, furore tot in Azië toe. Een land waar de mannen overigens nauwelijks baardgroei hebben.
De dingen zijn nu eenmaal niet wat ze lijken. Om een ander voorbeeld te noemen: we maken ons druk om radicaliserende jongeren maar kijken de andere kant op als een gevaarlijke psychopaat onder de noemer topcrimineel zijn opwachting maakt in een collegetour.
De dingen zijn niet wat ze lijken en de tragiek van het menselijk bestaan is dat we altijd de verkeerde kant opkijken soms met noodlottige gevolgen. Het knuffelschorem van de binnenweg zal het aan hun reet roesten maar elke keer als ik langsfiets steek ik bij wijze van eenvrouws-actie altijd even mijn middelvinger naar ze op, dat zal ze leren!
[/wc_box]
- Liesbeth – Een boek dat niet gelezen wil worden - 13 juli 2024
- Liesbeth – Zeventien - 7 april 2024
- Liesbeth – Kunnen wij elkaar weer toekomst geven? - 16 december 2023
De stemming in de buurt: verkiezingsuitslagen Volgend artikel:
Koken bij Flo 22-04-2015