[wc_box color=”secondary” text_align=”left” margin_top=”” margin_bottom=”” class=””]
In mijn wijk Middelland wordt driftig geëxperimenteerd met nieuwe vormen van democratie. De gemeente Rotterdam heeft een bedrag ter beschikking gesteld voor verbetering van de wijk waarvan de besteding onderwerp is van deliberatie door bewoners. Dit gebeurt onder de bezielende leiding van een aantal daartoe aangestelde ambtenaren. Er zijn werkgroepen gevormd, er is een Middelland Post, er zijn alternatieve betaalmiddelen (Middellandjes) en binnenkort kan men via een theatrale wandeling zijn of haar buren leren kennen. Dit alles onder de noemer Mooi, Mooier Middelland. Daarnaast is Middelland ook de bakermat van het apolitieke Wij Delfshaven, is er een vereniging Middelland opgericht en gaat er hier voor het eerst een gelote wijkraad in actie komen.
Er huizen twee zielen in mijn borst met betrekking tot mijn waardering van dit alles. Aan de ene kant komt de oude sociaaldemocraat in mij in opstand. Ik verlang dan terug naar de grote politieke idealen van verheffing en verbinding die geleid hebben tot bijvoorbeeld sociale woningbouwprojecten als de Amsterdamse school of de kop van Zuid.
Tijdens zijn afscheid speech benadrukte scheidend directeur van AIR Patrick van der Klooster, precies dit toen hij zei dat de sociaaleconomische opgave in combinatie met stedenbouwkundige vraagstukken altijd centraal moet staan in Rotterdam. Dat gaat dus ook over de inrichting van de publieke ruimte en de zorg voor de vormgeving ervan. Ik maak me daarom zorgen over de opvatting dat lantarenpalen en wipkippen geen politieke kleur kennen als onderbouwing voor het onderscheid tussen de apolitieke burger en de beroepspoliticus. Ik zie dat bovendien als een vorm van hedendaagse repressieve tolerantie waarbij inspraak door bewoners slechts binnen nauwe beleidskaders getolereerd wordt. Of om een bekend gedicht te parafraseren: tussen wipkip en lantaarnpaal staan wetten in de weg en praktische bezwaren.
Aan de andere kant juicht de anarchist in mij en zie ik waarachtig zelfbestuur aan de horizon gloren waarbij de burger zijn verantwoordelijkheid weer neemt voor de polis. Maar het blijft knagen want er zit iets tegenstrijdigs in, in deze wens tot maakbaar zelfbestuur van Middelland. Er wordt met zorg gewerkt aan de samenstelling van de ’trekkersgroepen’ van buurtbewoners, die representatief moesten zijn maar dat blijkt in de praktijk geen sinceure.
Inmiddels is niet alleen representatie een kritisch aspect van Mooi, Mooier, Middelland, maar ook of al die democratische experimenten daadwerkelijk de betrokkenheid van bewoners bij hun eigen wijk vergroot. Dit vraagt mijns inziens om onderzoek in de vorm van duurzaam en goed georganiseerde wijkdialogen, waarvan de uitkomsten serieus genomen worden.
Als men mij nodig heeft … ik woon schuin tegen over een wipkip, voor mijn huis staat een lantaarnpaal.
[/wc_box]
- Een bevlogen juf uit de Graaf Florisstraat - 12 oktober 2024
- Liesbeth – Taai ongerief vraagt om kleine goedheid - 12 oktober 2024
- Liesbeth – Een boek dat niet gelezen wil worden - 13 juli 2024
Marché Maché Volgend artikel:
Van de Veurzitter