[wc_box color=”secondary” text_align=”left” margin_top=”” margin_bottom=”” class=””]
Ruim 8 jaar geleden was ik op zoek naar een werkruimte. Ik was net voor mezelf begonnen en dat was na 22 jaar vaste dienst best wennen. Wat was ik blij met de werk ruimte die beschikbaar was in een voormalige apotheek op de hoek van de Graaf Floristraat. Nienke Bouwhuis bestierde daar haar organisatie Krachtgroen maar er was nog genoeg plek voor een paar extra onderhuurders.
Ik betrok een halve kamer en voelde me de koning te rijk. Al snel was ik mijn oude werk vergeten en ik genoot van de leuke sfeer, de gezellige lunches maar ook van de vreemde kostgangers die af en toe langs kwamen. Algauw werden er ook gezamenlijke plannen gesmeed en werd een prachtig debat in een grote tent op het terrein van Singeldingen georganiseerd onder de titel: “Trust Me I am a citizen”. Een debat waarin het nieuwe speelveld tussen burgers en overheid verkend werd.
Het gaf een bijzonder gevoel om in je eigen straat niet alleen te wonen maar ook te kunnen werken samen met leuke mede straatgenoten. Toen ik weer een nieuwe baan kreeg hield ik de werkruimte voor een dag aan om aan mijn dissertatie te werken. Het isolement wat nodig is om te denken en schrijven was nooit langdurig want onderwijl was er altijd ruimte voor een gezellig praatje met Peter of Nienke. En zo kwam ik erachter dat Peter niet alleen een kundig ondernemer is met veel verstand van websites, maar dat hij ook een liefhebber is van de filosofie van Emanuel Levinas, de filosoof die een hoofdrol speelt in mijn dissertatie.
Met Nienke, inmiddels een van de projectleiders van Mooi, Mooier Middelland namen we de meest recente ontwikkelingen in Middelland door.
Veel lome zondagen vlogen voorbij daar op het hoekje van de Graaf Floris, maar net nu ik aan de afronding van mijn dissertatie ben toegekomen moet Nienke en daarmee haar onderhuurders het pand verlaten. Voor wie weleens een blik op Funda werpt, begrijpt dat een pand in de Graaf Floris straat een potentiële goudmijn is, dus logisch dat de eigenaar het zelf te gelde maken. Maar het is toch jammer want het pandje was een kleine broedplaats. Nu Middelland wordt opgestoten in de vaart de volkeren, zie ik juist dit soort plekken verdwijnen terwijl ze zo cruciaal zijn voor het versterken van lokale gemeenschappen.
Dat geld niet alleen voor het pandje in de Graaf Floris straat maar bijvoorbeeld ook voor het Wijkpaleis dat weliswaar een doorstart gaat maken in de voormalige Eloutschool maar zo op zijn plek was naast de Dirk.
De Britse schrijver George Monbiot gelooft dat als 10 tot 15 procent van burgers betrokken is bij kleinschalige projecten, er een politieke humuslaag ontstaat waarop de samenleving verder gedemocratiseerd kan worden. Ik onderschrijf zijn analyse en meen daarom dat het aan de ene kant fantastisch is dat Middelland een Franse Bistro heeft met dure natuurwijnen, dat Juffrouw van Zanten er een tweede vestiging heeft geopend en dat er binnenkort een proeflokaal komt op de hoek van de Burgermeester Meineszlaan en de Vierambachtstraat, maar dat het jammer zou zijn als de creatieve en intellectuele broedplaatsen uit de wijk verdwijnen eenvoudigweg omdat het vastgoed in Middelland steeds duurder wordt.
Vaak wordt er gezegd dat als er ergens een deur dicht gaat er een andere open gaat. Met de stijgende vastgoedprijzen zal dat wat betreft maatschappelijk vastgoed nog heel lastig worden in Middelland.
Daar lijkt nu meer het adagium te gelden: Deurtje open, deurtje dicht.
[/wc_box]
- Een bevlogen juf uit de Graaf Florisstraat - 12 oktober 2024
- Liesbeth – Taai ongerief vraagt om kleine goedheid - 12 oktober 2024
- Liesbeth – Een boek dat niet gelezen wil worden - 13 juli 2024
Kids in the Street: Tamar Volgend artikel:
Shino – Voor speciale koffie, thee en lunches