Op 10 oktober werd Carola Schouten geïnstalleerd als onze nieuwe burgemeester van Rotterdam. Een wereldkandidaat, in mijn ogen. Mijn man en ik als zijn wederhelft waren uitgenodigd de inauguratie bij te wonen. Mooie woorden werden haar toegesproken door onder meer de Commissaris van de Koning, de voorzitter van de vertrouwenscommissie, de burgemeester van Den Haag. En met een dijk van een speech, haar inaugurale rede, sloot Schouten de rij.
Ze raakte me ermee in het hart, en ik zag om mij heen: velen met mij. Voor haar is Rotterdam ‘samen’, en samen zijn we Rotterdam. Ze vertelde over waar ze vandaan kwam, haar moeilijke momenten in het leven. Over die tijd waarin ze het even helemaal niet meer wist en de wanhoop nabij was. Gezeten op een bankje bij de Mathenesserbrug stortte ze in tranen haar hart uit bij een vriendin. Als begin twintiger ongepland zwanger, zonder geld, zonder baan, zonder spullen. En ze wist dat velen in onze stad ook zulke moeilijke periodes in hun leven kennen, zo’n ‘bankjes moment’ hebben. Met de steun van velen om haar heen was ze er doorheen gekomen. Dat omzien naar elkaar, dat hebben we nodig in deze stad. In Carola’s woorden: dat is de kracht van Rotterdam – zielskracht.
Ze citeerde Jules Deelder met ‘De omgeving van de mens is de medemens’, om daarna te constateren dat we elkaar niet altijd meer vertrouwen, omdat we elkaar niet meer wezenlijk kennen. Ze wees op het belang van elkaar kennen, herkennen en erkennen. Het belang van contact, vriendschap, eendracht en gemeenschapszin.
Ik zat daar in de Burgerzaal en dacht aan onze straatvereniging en aan Huize Middelland en realiseerde me eens te meer het belang en de kracht ervan. Omzien naar elkaar, samen sterker. En ik wenste de rest van de stad ook zulke fijne plekken toe.
Schouten wil zich inzetten als een verbinder. Iedereen echt zien, je kunnen verplaatsen in de ander, juist als we het fundamenteel oneens zijn. “De vrede bewaren is een gevecht, met gesprek als belangrijkste wapen.” Mooi gezegd. In tijden van polarisatie vond ik het een verademing om zulke woorden te horen. De zachte krachten zijn de sterkste, de belangrijkste.
Bij de receptie trof ik straatgenoot Liesbeth, en we hieven samen het glas op onze nieuwe burgemeester; de eerste vrouwelijke burgemeester in de geschiedenis van onze stad.
Op weg naar huis raakte ik op de trappen van het gemeentehuis aan de praat met Walter Djorai – ‘maar zeg maar Wally, zo noemt iedereen mij’ – gastheer aan de Coolsingel. Ik had hem gefeliciteerd met zijn nieuwe burgemeester. “Het is al mijn vierde!”, zei hij stralend. Peper, Opstelten, Aboutaleb. En nu Schouten. Hij werkt al vanaf zijn 16e en is nu 66; nog één jaar te gaan tot aan zijn pensioen. Hoeveel mensen doen hem dat na – 50 dienstjaren? Was het zijn eigen keuze geweest om zo vroeg te beginnen met werken?, vroeg ik me af. Hadden hij of zijn familie ouders misschien een ‘bankjes moment’ gekend in hun leven? Dat ging er door me heen, maar ik vroeg: Zal je het werk gaan missen? Welnee, hij vindt zijn werk geweldig, maar er zijn nog zoveel leuke dingen in het leven. Zijn grootste hobby is koken. De woorden van kersverse burgemeester Schouten nog vers in het geheugen, nodigde ik hem uit om na zijn pensionering te komen koken in ons hoekpandje. Als het zover is, laat ik het jullie weten. En zijn jullie ook uitgenodigd om samen te eten, samen in gesprek te gaan, te verbinden. En misschien schuift onze burgemeester dan ook wel aan.
- De Nazomerborrel ’24 - 15 oktober 2024
- Wally en zijn nieuwe burgemeester - 13 oktober 2024
- Van Middellandse Bodem - 12 oktober 2024
De Graaf Florisstraat op Instagram! Volgend artikel:
De Nazomerborrel ’24