Liesbeth Levy – Home Sweet Home

door • 13 oktober 2016 • Opinie

[wc_box color=”secondary” text_align=”left”]

Liesbeth foto

Alhoewel het al bijna winter is denk ik nog vaak terug aan mijn zomervakantie. Op zich was er geen idyllischer plekje denkbaar dan onze camping hoog in de Italiaanse heuvels, grenzend aan een woest natuurgebied op een half uur van zee en een prachtig uitzicht over glooiende velden en een slaperig middeleeuws dorpje. Onze Safari-tent stond ook nog eens op een stil plekje, kortom, niets kon een onvergetelijke vakantie in de weg staan. Het liep helaas iets anders….

De camping werd bestierd door een Grieks Vlaamse macho, Isaac geheten, die behalve vrouw en twee dochters ook nog de trotse bezitter was van een aantal indrukwekkende tattoos, drie gevaarlijke Argentijnse doggen – speciaal gefokt voor de wild zwijnen jacht – en een van ellende uit elkaar vallend dierentuintje met halfnaakte rasta-geiten, twee agressieve hanen en een handjevol kippen.

Hij deed er van alles aan om de campingasten – alleen Nederlanders – met behulp van ‘leuke’ activiteiten te binden. Behalve dat de kinderen elke ochtend om negen uur welkom waren om de dieren hun ‘oude brood’ te voeren en daartoe in een aanhangkarretje achter de squad van Isaac vervoerd werden, was er een twee daagse table d’hôte waar men kon aanschuiven voor een hapje en een drankje.

Omdat wij niet zaten te wachten op socializen in de vakantie lieten we deze activiteiten aan ons voorbijgaan. Maar daar betaalden we een prijs voor. Er vormde zich allerhande vriendenclubjes die samen een gezellige tijd beleefden rond het minizwembad. Rustig liggen was er daar niet bij want bij iedere beweging voelde je duizend ogen in je rug prikken. Als je dan weer afdroop naar de tent was het oppassen geblazen want de doggen werden maar een keer per dag uit hun stinkende hokje gelaten terwijl Isaac er naast racete op zijn squad. Duidelijk een hoogtepunt voor mens en dier, maar niet voor de argeloos passerende campinggast.

Zoonlief werkte ook niet mee, ongenoegen over het ontbreken van een voetbalveld, mooie meiden en vertier resulteerde in rusteloos hangen op de Wi-Fi plek waar de krachttermen niet geschuwd werden. Naarmate de week vorderde werden de vriendschappen steeds hechter en de sociale controle steeds groter. Die bereikte haar hoogtepunt toen dochterlief haar luchtbed bij het zwembad had laten liggen en zoonlief te belazerd was om het even op te halen. Omdat ik geen zin had in een scène besloot ik dan maar zelf het bewuste luchtbed op te halen. “Je hebt toch iets fout gedaan in je opvoeding”, klonk het commentaar vanaf de ligbedden.

Dat soort momenten doen je weer beseffen hoe fijn het grootstedelijk leven is in de Graaf Florisstraat. Hier verstaat men de kunst te leven en te laten leven. Voor wie gezelligheid zoekt is er gezelligheid, maar voor wie de afzondering zoekt of het moeilijk heeft, is de straat een stille oase.  Wat de vakantie volgend jaar gaat brengen weet ik nog niet, maar tot die tijd is het Home Sweet Home!

[/wc_box]

Gerelateerde artikelen

Comments are closed.