Dit verhaal gaat over helden. Het is een hedendaags sprookje, dat in werkelijkheid werkelijk waar blijkt te zijn.
Superwoman, sporters, schoonmakers
Bij een held denkt menig kind aan Superwoman of Spiderman. Grote mensen denken eerder aan (andere) mensen. Verzetshelden bijvoorbeeld, als Hannie Schaft of Erik Hazelhoff Roelfzema, beter bekend als de Soldaat van Oranje. Of sporters als Matthieu van der Poel, Ireen Wüst of Nelly Cooman. Mensen wier naam en faam wijd en zijd bekend zijn; wier daden tot de verbeelding spreken.
In tijden van crisis komen echte helden bovendrijven. Niet voor niets begon ik met die verzetshelden. Mensen die tegen de verdrukking in, met gevaar voor eigen leven (en soms ten koste ervan) strijden voor hun idealen.
Als we goed kijken zijn er veel meer helden om ons heen. Mensen die niet bekend zijn. Die zich niet laten voortaan op hun daden. Sterker nog: die het helemaal niet eens bijzonder of speciaal vinden wat ze doen. Ze zijn gewoon lekker bezig met wat ze belangrijk vinden en doen dat met plezier. In alle bescheidenheid. In de recente corona-crisis werden we ook weer met de neus op de feiten gedrukt: zorgpersoneel, schoonmakers en leraren werden op het schild gehesen in een vlaag van erkentelijkheid. Zij zijn het die ons gezond, schoon en geschoold houden. De beroepsgroep als held. In deze beroepsgroepen geen schreeuwers van daken, ze zijn niet zo goed in voor zichzelf opkomen. Ze zijn vooral bezig met de Ander.
En wie nog beter kijkt, voorbij het nieuws, gewoon om zich heen in de eigen omgeving, ziet dat er nog veel en veel meer helden zijn. Zij zijn helden door hun manier van zijn, hun daden spreken óók tot de verbeelding. Het zijn míjn helden.
En een daarvan wil ik hier mede namens het bestuur van onze vereniging Ter Bevordering in het zonnetje zetten. Als hij dit leest gaat hij vast blozen. Net zoals hij deed toen hij van het bestuur een bloemetje ontving als dank voor wat hij doet, als blijk van erkenning en waardering. Jullie raden het vast al… Ik heb het hier over onze straatbewoner en geheel eigen hoofdredacteur van deze digitale straatkrant.
Vals voorwendsel
Op 18 juni jl. lokte ik Peter zijn huis uit om met hem het een en ander te bespreken over wat technische aspecten rondom een poll over ideeën van Jet Houwers voor het Hoekpandje. Er was overigens geen woord aan gelogen, getuige dit artikel uit deze editie. Alleen dat was niet de ware reden dat we hem als bestuur wilde spreken. Na wat technische aspecten te hebben doorgesproken (je zag Peter denken: waarom zit ik hier met een bijna voltallig bestuur over dit soort dingen te praten??) kwam de aap uit de mouw. Suzy liep met een smoes de keuken in (‘Iemand nog thee of koffie?’) en kwam terug met een prachtig boeket voor Peter. Hij zat er wat beteuterd bij. ‘Maar jullie hebben mij toch al eens in het zonnetje gezet, toen bij die zomerborrel?’ Ja Peter, klopt. Maar die bloemen heb je gewoon dubbel en dwars verdiend. Uit naam van alle leden en lezers hebben we Peter gelijk maar even aan de tand gevoeld over wat hem drijft. Zodat jullie het tot je kunnen nemen. En vooral ook veel en vaak kunt doorvertellen.
Nieuwsgierig
“Ik vind het vooral leuk iets voor de straat te doen,” begint hij. Haast verontschuldigend ligt hij zijn motieven toe. “Het is een beter gevoel van thuis komen als je beter verankerd bent in je wijk.” Oh, dus niks altruïsme? Hij doet het vooral voor zichzelf! Tja, daar is natuurlijk ook helemaal niets mis mee.
Peter heeft een achtergrond in de IT en heeft een passie voor schrijven. Van jongs af schrijft hij al. Gewoon, omdat hij het leuk vindt. Nieuwsgierigheid is wat hem drijft.
Hij is begonnen bij de Telegraaffloris met het insturen van wat stukjes, zijn café recensies. In werkelijkheid waren dat gewoon smoezen om het huis en jonge gezin tijdelijk even te verlaten (‘Niet tegen Petra vertellen hoor!’). En het was bovendien het perfecte excuus om de sfeer te proeven bij tenten als de Koperen Toog en de Oude Spreuk, waar hij anders misschien niet zo snel naar binnen zou gaan. Onder het mom van razende reporter neemt het makkelijker plaats aan de toog en is elk babbeltje een mogelijk begin voor een leuk stukkie.
Zijn stukjes vielen in de smaak en al gauw werd hij gevraagd om toe te treden tot de redactie. Luuk was in die tijd de hoofdredacteur van de straatkrant. Die was ook zo enthousiast, het was gewoon aanstekelijk. Toen Luuk en Franca vanwege de combinatie gezinsuitbreiding en beperkte woonruimte, de Graaf Florisstraat en daarmee de vereniging en de Telegraaffloris met pijn in het hart verlieten, vulde Peter het gat. Want zo is hij.
Als hoofdredacteur is hij de aanjager, de initiatiefnemer en de planner. Hij roept de redacteuren bij elkaar en stelt de deadlines. En als IT-er neemt hij het beheer van de site ook op zich. Dat doet hij overigens ook voor andere sites, onder meer die van DelfshavenHelpt.
Naast hoofdredactie blijft Peter ook zelf stukjes schrijven. Hij volgt een schrijfcursus en krijgt daar vaak te horen dat hij zou moeten publiceren. Maar om in een blad of krant gepubliceerd te worden, geldt bijna altijd de eis dat de stukjes niet al ergens anders gepubliceerd mogen zijn. Dus tja, dan houdt hij het toch maar bij de Telegraaffloris.
Peter is er trots op dat het team het elke keer weer lukt om een mooie editie vol te schrijven. En het is uniek ook. Er zijn meer straten met een eigen site, maar die zijn meestal vrij statisch, nergens zo actief als bij ons. Huizenbezitters in onze straat weten dat de site waarde verhogend is, op Funda wordt de Graaf Florisstraat door makelaars warm aangeprezen: de straat heeft een actieve website!
Evaluatie
Na elke editie komt de redactie samen en nemen ze onder leiding van Peter de statistieken door: het aantal views, per artikel en door de tijd heen, de gemiddelde tijd dat de site wordt bezocht. De site zit nog steeds in de lift, krijgt meer en meer bezoekers.
De kracht zit hem in pakkende artikelen en ook in herhalende rubrieken, zoals ‘Kids in de straat’, ‘Op stap met Indy’ of de columns van een aantal vaste redacteuren.
De redactie is vrij stabiel en kent toch ook een doorstroom. ‘We hebben helaas afscheid moeten nemen van de twee Jeroenen, maar kregen daar ook weer Nina en Marjan voor terug. Ieder heeft weer zijn eigen inbreng en een eigen stem. Dat maakt het mooi en zo blijft het boeien.’
Als bestuur horen we altijd van anderen hoe fantastisch die krant van onze straat toch is. Hij wordt ook veel breder gelezen dan in onze vereniging alleen. Huize Middelland, Mooi Mooier Middelland, de gemeente lezen mee. Tot in Suriname heeft onze digitale straatkrant bereik! Peter blijft er bescheiden onder. ‘Niet iedereen leest hem hoor, en ze lezen vast niet allemaal alles.’
Blijven leren
Peter wil zich blijven ontwikkelen en wilde een andere richting op. Het schrijven boeit Peter ook op een andere manier. Zelf schrijven is leuk, de ontluikende geletterdheid bij kinderen mogen aanwakkeren is nog leuker. Zijn ouders zaten in het onderwijs, hij heeft er altijd een warm gevoel bij gehad. Nadat hij een 10-daagse snuffelstage deed op Zuid was hij verkocht. Nu is hij bezig met de Pabo en volgt vakken als psychologie, didactiek, noten lezen en de vakken waarin hij les gaat geven. Het is vrij pittig en uitermate boeiend. Je volgt stages en moet over alles wat je doet en leert verslagen schrijven. Klassenmanagement vindt hij het moeilijkst. Orde houden, fel zijn, strak, anders ben je er geweest. Ook in groep 3 is discipline al van groot belang. Dat had ie nooit gedacht. Een lesje geven lijkt makkelijk, maar het zit verduiveld goed in elkaar. Over alles is nagedacht.
Met werken in de IT zat hij vaak in een flow. Absorberend werken heet dat. ‘Je bent dan zo bezig dat je er in opgaat. In onderwijs is dat ook zo!’ In het onderwijs werken leuke mensen, vindt Peter, lekker praktisch en uitermate gemotiveerd. Ze zijn heel proactief, steken veel van hun eigen tijd erin. Over sommige dingen is hij wel erg verbaasd. Als hij een keer een nietjes-apparaat leent van een collega, hoort hij: ‘Je geeft hem wel zo terug hè?’ Wat blijkt, de school verstrekt die niet, elke leraar neemt er zelf eentje mee van thuis. ‘Onbestaanbaar toch? Bij een willekeurige kantoorbaan is dit allemaal vanzelfsprekend, maar in het onderwijs zijn de randvoorwaarden echt nog niet op orde. Dat kan echt beter.’ Ik schreef het al eerder, dit slag mensen kan veel, maar is niet goed (genoeg) in voor zichzelf opkomen. Wie weet kan Peter daar verandering in gaan brengen. En als hij het niet is, dan toch op zijn minst Merel van Vroonhoven, de oud-baas van de AFM die zich laat omscholen tot leraar in het speciaal onderwijs. Omdat het werk is wat ertoe doet. Zij adviseert de minister over wat er nodig is voor het onderwijs en schrijft leuke en rake columns in de Volkskrant over dit onderwerp. Peter kent haar, ze zit bij hem op de Pabo in hetzelfde jaar. Twee wereldverbeteraars bij elkaar. Mooi toch?
Ambities
Heeft Peter nog ambities voor de Telegraaffloris? Peter denkt even na. De nieuwe look and feel van de krant bevalt goed, die kan nog wel een tijdje mee. De nieuwe server waar de krant op draait is ook een goede stap geweest. Nu is de krant goed leesbaar vanaf een mobiele telefoon. Valt er dan niets meer te verbeteren? Het zou mooi zijn als het wat inhoudelijker wordt. Met de komst van Marjan in de redactie gaan we die richting wel op, dat is mooi. Verder zou Peter af en toe een enquête willen inzetten. En tot slot wil hij nog werk maken van een goede indeling in categorieën van de oude artikelen. Voor de rest is hij een tevreden man. Nee, een held voelt Peter zich geenszins. Maar hij is het wel.
Lees verder »
![[pdf]](/wp-content/uploads/page-16x16.png){kind=small}
Zomer 2020![[pdf]](/wp-content/uploads/pdf.png){kind=small}
Lente 2014
