Onlangs had ik het genoegen schrijver en essayist Bas Heijne te mogen interviewen over zijn nieuwste boek ‘Leugen en Waarheid’. Ik ben al jaren een groot fan van hem omdat hij als geen ander in staat is tot datgene wat door de filosoof Hannah Arend denken wordt genoemd. Denken gaat voor haar hand in hand met kritiek. Het moet dus een kritisch denken zijn. Kritisch denken is volgens haar het niet zomaar afwijzen van iets.
Het is het stellen van wat-vragen: Wat is politiek? Wat is vrijheid? Wat is autoriteit?
Zijzelf stelt voortdurend deze vragen. Centraal staat voor haar wat volledig nieuw is zonder enig precedent. Alleen als je het nieuwe weet te traceren, kun je de betekenis van gebeurtenissen begrijpen.
Die wil tot traceren en begrijpen is voor Heijne de aanleiding geweest om in gesprek te gaan met grote denkers en wetenschappers over de grote kwesties van onze tijd om het verhaal achter het rumoer en de krantenkoppen te achterhalen. Wat de geïnterviewden met hem gemeen hebben is dat zij door hun engagement met de wereld om hen heen, ook zichzelf laten zien. Als rode draad door de interviews loopt de waarneming dat we in een tijd leven waarin we de dingen niet meer kunnen beheersen: ‘verlangen om onze greep op de wereld te behouden en tegelijk de angst om die greep te verliezen’. Heijne vraagt zich daarbij af hoe we voorbij het postmodernisme kunnen komen, welke nieuwe verhalen we kunnen vertellen over wie we zijn en waar we heen gaan. Hij beweert daarbij dat er in de wereld nog nooit iets veranderd, zonder dat er een bewustzijnsverandering aan vooraf is gegaan. Voordat je anders handelt, moet je anders leren kijken, anders denken.
Tijdens de voorbereiding van het interview kreeg ik het lichtelijk benauwd.
Anders dan Heijne bezit ik geen ‘Room of One’s Own’, waarin ik in alle rust kan reflecteren en studeren. Mijn eigen geest is bovendien een grote flipperkast en daarnaast eisen prozaïsche bezigheden een groot deel van mijn tijd op. Gelukkig gelooft Heijne in resonantie, in levendig contact staan met iets buiten jezelf. Resonantie staat haaks op beheersing en gaat over openstellen voor iets dat je niet kunt beheersen. Niet beheersen en afdwingen maar luisteren en reageren. Dat leek mijn een belangrijke en vooral geruststellende les.
De krappe tijd die ik had besloot ik niet te besteden aan het uit mijn hoofd leren van alle zeventien interviews maar om datgene wat me raakte en bijbleef te onthouden en als basis te gebruiken. Zo bleef ik hangen bij een interview dat Heijne had met de Amerikaanse godsdienstwetenschapper Elaine Pagels. Zij werd bekend door haar onderzoek naar de ‘ketterse’ gnostische evangeliën uit de beginperiode van het christendom die in een kruik in Egypte werden gevonden. Ze stelt dat religie, die zo onder druk staat in de moderniteit, nooit zal verdwijnen. Ze wijst erop dat we niet ‘louter empirisch leven. Onze ervaringen worden ook gevormd door onze verbeelding en fantasie, onze verlangens, dromen, angsten en alles wat daarbij komt.’ De neiging tot geloof is volgens haar zo diepgeworteld in de menselijke psyche dat het idee dat godsdienst ooit zal verdwijnen een illusie is.
Ik moest aan haar woorden denken, toen ik na jaren van openlijke minachting zat te genieten van de Passion, het lijdensverhaal van Jezus. Geen Bach maar populaire muziek zoals de tune van Friends vormen de basis van een eigentijds televisieformat waarin Jezus en zijn apostelen plots verschijnen in het lichaam van Danny de Munck of Frans Bauer.
Jaren heb ik gegruweld van dat witte verlichte kruis maar dit jaar was alles anders.
Was het de lockdown? Het Tweede Kamerdebat over de leugens van Rutte dat op witte donderdag plaatsvond? De woest aantrekkelijke Judas van dit jaar? Ik weet het niet. Het verhaal van Jezus resoneerde dit jaar, juist in deze profane setting. Dichtbij zijn, er voor de ander zijn, in deze tijd zijn dat geen lege woorden maar datgene waarzonder we geen toekomst hebben.
Hoe het interview ging? Helaas was ik die week begonnen met intermittent fasting en was tijdens het interview een appelflauwte nabij, maar dat weerhield Heijne er gelukkig niet van om zowel te oreren als te resoneren. In retrospectief vroeg ik me af of de titel van Heijne’s boek bewust een omkering is van de titel van een essay van de antichrist Friedrich Nietzsche dat Waarheid en Leugen getiteld is. Hij beweert daarin dat waarheden illusies zijn waarvan men is vergeten dat zij illusies zijn, metaforen die versleten zijn en letterlijk krachteloos zijn. Anders gezegd als we zeggen dat we de waarheid spreken dan liegen we eigenlijk.
Wat is waarheid? Wat is leugen? Ik kan deze vraag niet anders beantwoorden met deze prachtige uitspraak van de Hillel, de oudere:
Exact een jaar geleden, op 4 april 2020, eindigde ik het veurzittersstukje met ‘pas op uzelf en elkaar’. Toen kon ik nog niet bevroeden dat ik een jaar later hetzelfde zou kunnen schrijven. We zaten net in de eerste lockdown, nog nietsvermoedend over de duur van de pandemie, over de vele coronadoden die zouden volgen. Blijmoedig schreef ik: ‘beterschap’. En vol optimisme: ‘Maar niet getreurd. Het lenteweer komt eraan.’ Van zonnige dagen hebben we deze lente alweer mogen genieten. En ook nu weer is het de redactie gelukt om u een kakelverse editie te bezorgen voor Pasen.
Over de hele wereld worden het lentefeest en Pasen gevierd, op verschillende manieren. Noroez is de naam van het Perzische nieuwjaars- en voorjaarsfeest. De hindoes vieren hun lentefeest, Holi genaamd. De joden gedenken met Pesach de uittocht van het joodse volk uit Egypte. De islam kent geen paasfeest, maar in de Koran wel een verhaal over de kruisiging van Jezus; en heel wat moslims wensen hun christelijke buren een fijn Pasen toe. Voor christenen is Pasen het liturgische hoogtepunt, zij geloven dat Jezus stierf voor de menselijke zonden en met Pasen opstond uit zijn graf.
Heel wat Hoofdzonden zijn de afgelopen dagen ten tonele gevoerd op het podium van de landelijke politiek. ‘Wegens cultuurbezuinigingen zorgt de politiek zelf voor poppenkast’, grapte Loesje. Verbijsterd zaten 3 miljoen Nederlanders op 1 april aan de buis gekluisterd, een slechte 1-aprilgrap. Aan het eind van het debat werd opgeroepen dit Paasweekend te gebruiken voor reflectie en bezinning. Ik geef u hier mijn reflecties.
In mijn ogen moeten we beginnen bij onszelf: het volk. De meerderheid van de kiezers kan Acedia – gemakzucht worden verweten. Het gemak waarmee over een van de grootste schandalen uit onze politiek heen wordt gestapt, vlak na de val van het kabinet over de toeslagenaffaire. Duizenden ouders zijn vermalen door de overheid in systeem en uitvoering rond de kinderopvangtoeslag. We zijn verontwaardigd, maar in meerderheid niet zelf geraakt. En dus kan het gebeuren dat de partij van ‘chefsache’ wordt beloond met een extra zetel. Liever dan ons te verdiepen in de geschiedenis, partijprogramma’s of wetenschappelijke kennis, laten we ons one-liners aanleunen over ‘leiderschap in crisistijd’ of ‘beroving van onze vrijheid door de coronamaatregelen’. Aan de onderkant van de samenleving is een groeiende groep die niet mee kan komen en het voornamelijk zelf moet uitzoeken vanuit de gedachte van ‘eigen verantwoordelijkheid’. Maar als ‘wij’ het in meerderheid nog steeds goed getroffen hebben in dit land, dan geven we dat liever niet op, dan willen we daarin niet delen, we willen niet een tandje minder. Avaritia – hebzucht is de mens niet vreemd.
Acedia, gemakzucht, zie ik ook in de politiek. Het ambacht van de parlementariër vraagt noeste arbeid, verdieping op taaie dossiers, een visie voor de lange termijn en debat over waarden en de samenleving die we willen zijn. Maar ik zie al jaren een Tweede Kamer in een vrije val, waar kort-cyclische incidentenpolitiek wordt bedreven, opgejut door de verontwaardiging van breed uitgemeten incidenten in de media, angst voor ‘het beeld’ en ‘de peilingen’, gespitst op het behalen van een quote en portret in de krant van morgen. De Kamer roept ‘schande!’ bij het nieuws, ministers gebruiken ferme taal om daadkracht uit te stralen. En hup!, zonder acht te slaan op signalen vanuit de uitvoering of doorwrochte studie, wordt maar al te vaak gekozen voor snelle aanpassing van wet- en regelgeving. Die daardoor steeds warriger en moeilijk uitvoerbaar worden, waarbij de tijd niet wordt gegund om aanpassing van werkwijzen en ICT-systemen te realiseren. Zo jagen we ‘het systeem’ steeds verder op, en via het systeem ook de burger zelf, voor wie die systemen, wetten en regels bedoeld waren. Willens en wetens (of is men zich echt niet bewust?) gaan we zo het volgende incident tegemoet.
Maar in het nachtelijk debat van 1 april leek er iets te kantelen. Ik zag oprechte Ira, woede, bij de Kamer die het niet meer pikt, zich niet meer de – al dan niet geveinsde – ‘acute amnesie’ op de mouw laat spelden. Met als gevolg dat Rutte zich nu gehavend door het Paasweekend sleept, zijn zonden overdenkend. Het zou van echt leiderschap, diep inzicht en nederigheid getuigen als Rutte de motie van afkeuring zou vertalen in een kans voor nieuw leiderschap, met een nieuw boegbeeld voor een andere bestuurscultuur. Maar zoveel optimisme durf ik niet te hebben. Rutte zegt dat hijzelf en zijn VVD ‘radicale ideeën’ hebben over een open bestuurscultuur. En hij denkt (waarschijnlijk gelooft hij hier zelf echt heilig in) dat het in ’s lands belang is als hij doorgaat. Superbia (hoogmoed) heeft hier de overhand.
Rutte lijkt te geloven dat het land niet meer zonder Zijn leiderschap kan. Ruim 10 jaar aan het roer maakt bijziend, de antenne staat vooral afgesteld op de groep vertrouwelingen, tegenmacht is weggeorganiseerd. Er is nu een forse deuk in het vertrouwen. Hoe lang zal het geheugen van de Kamer dit keer zijn? CU houdt de rug in ieder geval recht, heeft al aangegeven niet in een coalitie te willen waarin Rutte de premier is. We gaan het zien.
Terug naar onszelf. We leven in een economisch systeem dat uitgaat van groei. We willen allemaal maar meer, meer, meer. Hierin herkennen we de Hoofdzonde Gula, gulzigheid. Maar ‘later’ vraagt om aanpassing ‘nu’ van ons economisch systeem om ons ecologische systeem te behouden. We zullen het structureel en fundamenteel over een andere boeg moeten gooien, omdat we op deze manier onze leefomgeving naar de knoppen helpen. Maar oh, wat is het moeilijk; en wat lijken we er niet toe bereid. Tommy Wieringa beschreef het pijnlijk goed in zijn opiniestuk ‘De oorlog tegen onze kinderen’, in het NRC van 13 maart jl. Misschien helpt de gedachte dat Covid maar een mild briesje is als je het vergelijkt met de storm die ons te wachten staat als onze biodiversiteit ineen stort. Maar het kán wel anders. Als de wil er is. In Bhutan en Nieuw-Zeeland rekent met niet met Bruto Nationaal Product, maar met Bruto Nationaal Geluk (Gross National Well-being). Welzijn, welbevinden en welvaart moeten in balans zijn. De nieuwe ‘Betekenis Economie‘ met betekenisvolle ondernemingen en politiek, vind ik een hoopvolle ontwikkeling en een uitdrukking van de deugd Temperantia – Gematigdheid.
Wat dat betreft heb ik meer vertrouwen in het lokale. Daar zie ik de Deugden in de praktijk. Lees de artikelen die verschenen in eerdere edities van de Telegraaffloris, zoals die over het Wijkpaleis (lokaal), en mijn kersttip over de Floating Farm (lokaal en circulair).
Ook Caritas (naastenliefde) is op meerdere manieren zichtbaar in onze wijk. Denk aan alle mooie initiatieven in het Wijkpaleis, Thuis in West, de Zorgvrijstaat en het initiatief Ondanks Alles .
Ik ervaar Spes (hoop), Foritunido (moed) en Fides (geloof) in alle mooie initiatieven in onze buurt, met onze Lokale Helden, met ons mooie Hoekpandje en de werkzaamheden rondom de nieuwe keukendie straks – als het weer kan – het centrum zal zijn van hervatting van onze mooie tradities en een bron van nieuwe initiatieven. Optimisme en vertrouwen staan niet in het rijtje van de zeven deugden. Maar die nomineer ik als de nieuwe deugden voor de 21e eeuw.
Eind vorig jaar werden we als straat uitgenodigd door de Akeleistraat om deel te nemen aan een EnergyParty. De straat “Ergens aan de andere kant van de sportvelden”, werd er tussen haakjes bij vermeld. De uitnodiging werd naar de krant gemaild en onze hoofdredacteur zette het bericht vervolgens op de facebook pagina van onze straat. Daar had ik het zelf nooit gezien maar gelukkig kreeg ik de uitnodiging ook per mail; één van de voordelen als je man hoofdredacteur is…
Energieplan
Snel schreef ik mij in, want met zo´n grote straat zou die Party zo vol zitten natuurlijk. Maar nee hoor, op de avond van de online Party bleek ik de enige uit de Graaf Florisstraat. Een gemiste kans kan ik je als buur vertellen want het was heel gezellig en aan het einde van de avond had ik een zelf samengesteld energieplan. Nog diezelfde avond heb ik onze CV ketel weer eens goed bekeken: het verlagen van de aanvoertemperatuur van 80 graden naar 60 bespaart namelijk al heel wat energie. Wat bleek: hij stond op 80! De eerste stap naar een lager energieverbruik was dus zo gemaakt.
Slimme Meter App
De volgende actie die ik me had voorgenomen was het downloaden van een slimme meter app. Onze energie provider bleek een eigen app te hebben en daarmee kan ik nu per kwartier (!) zien hoeveel elektriciteit we verbruiken. Gasverbruik is per uur terug te zien. Ook geeft de app aan hoeveel je per categorie als bijvoorbeeld elektronica, wassen en verlichting aan stroom of gas verbruikt. Als je ziet dat in de wintermaanden het gasverbruik grotendeels toe te schrijven is aan de verwarming wordt je gemotiveerd om daar wat aan te doen.
De offerte voor thermostaatknoppen is inmiddels binnen. Maar… nu moet ik natuurlijk wel volhouden en dat is nu juist de kracht van een Energy-Party met je buren. Buren kom je op straat tegen en die kunnen je dan vragen hoe het staat met die thermostaatknoppen…
Dus… mijn tip: organiseer een Energy-Party met je Graaf Florisstraat buren!
Nog een tip (via ecomondo): als je wilt besparen op het douchen koop dan niet zo´n speciaal voor dit doeleinde ontwikkelde douchetimer. Die valt geheid kapot op de tegelvloer omdat de zuignappen niet sterk genoeg zijn. Gebruik een kookwekker!
Vorig jaar – al is het maar 4 maanden geleden – spraken we Ole, van nr 110b, u weet wel, dat ventje wat zo heerlijk zelfverzekerd in de camera keek. Kijk nog maar eens in het decembernummer. Nu ben ik beland op nr 90B, naast ons onvolprezen hoekpandje 88a. En daar wonen Sofie en Jarko Otaegui, kids van Sarah en Matthew. Wat een mooie achternaam, de roots liggen op het Turkse deel van Cyprus, zo wisten ze me te vertellen. Maar ter zake. Toen ik vroeg of een van de twee in de straatkrant wilde, werd me al snel duidelijk dat ze allebei tegelijk wilden. En als je die innemende gezichten ziet op de foto, kun je je voorstellen, dat ik dat absoluut niet kon weigeren, dus werd het een dubbelinterview. En, kan ik u verzekeren, met zulke vrolijke kids is dat dubbel zo leuk.
School
Sofie, ik schreef eerst Sophie op, maar broertje Jarko was er als de kippen bij om mij er op te wijzen dat het gewoon met een f geschreven moest worden, oplettend hoor. Sofie dus is 9 jaar, en alweer volgens Jarko….bijna 10 en zit in groep 6 van… nee, nou eens niet de Montessorischool maar van de Oldenbarneveldschool.
Wat is leuk aan school? Gym en spelling, en op dinsdag wordt er geknutseld met klei en stempels. Wat vervelend is? Blits! Wat is Blits – klinkt Blits – maar is het niet volgens Sofie. Het is een combinatie van geschiedenis en lezen. Nou ja, ik weet niet wat ik me er bij moet voorstellen, hadden wij vroeger niet hoor, het was gewoon geschiedenis of lezen. En wat het allervervelendst is: herrie! Als iedereen door elkaar gilt, schreeuwt, krijst. Oh ja, kan ik me helemaal voorstellen Sofie, heb ik ook beetje last van, maar ik doe dan lekker oordoppen in, heerlijk , hoor je niets meer
Jarko is alweer 8 jaar oud en zit in groep 4 en zijn favoriet op school: buiten spelen! Ja, wie vindt dat niet leuk zeg. Maar gelukkig is Jarko ook heel goed in rekenen. Op zijn rapport heeft hij daar zelfs een ‘zeer goed’ voor gekregen. Dat is fijn Jarko, want mensen die goed kunnen rekenen, daar zijn er nu en in de toekomst te weinig van. Wat ook fijn is, ze hebben allebei leuke meesters. Die van Jarko heet Patrick en die van Sofie heet Achim. Die versiert met kerstmis de hele klas met wel 3 kerstbomen. Zelfs eentje aan het plafond. Apart zeg, zou ik wel eens willen zien. Hangt die boom dan ondersteboven? Nou ja, voorlopig is het eerst Pasen en dan zitten er vast geen eitjes tegen het plafond.
Hobby’s
Sofie doet aan paardrijden. Jawel, als ze door de manege loopt dan kijken haar favoriete pony’s Kees en Cecile al op, ze spitsen hun oren, kortom, ze kennen Sofie al heel goed. Maar wat minstens zo leuk is: Sofie voetbalt bij FC Blijdorp in M-onder-10.1, geheime code voor meisjes onder de 10 jaar in het eerste elftal, het beste elftal dus. Goed bezig Sofie. En dat is niet alles. Ze zit ook nog op turnen, al staat dat beetje stil door die stomme corona, waardoor ze ook nog niet eens opa en oma mogen knuffelen.
Jarko is ook helemaal los op voetbal, 2 x in de week trainen en op zaterdag een wedstrijd en wat helemaal leuk is, hij zit in het scoutingsklasje van Sparta, is dat wat! Hier in straat woont nog een echte Spartapiet (zo heet een echte Spartafan). Die zal daar wel blij mee zijn. Wordt Jarko dan de nieuwe Tinus Bosselaar? Ach dat is een super Spartaan van heel vroeger, laten we dan zeggen …de nieuwe Frenkie de Jong. Wie weet heb ik over 10 jaar spijt dat ik nu zijn handtekening niet gevraagd heb. In de tuin kreeg ik nog een demonstratie in balvaardigheid, wat een fluwelen trap zeg, links- en rechtsbenig en sterk in de lucht, dat zie je zo. Nee dat wordt wat, de nieuwe middenvelder van Sparta, kan niet missen. Sofie moest helaas toekijken en kon haar balvaardigheid niet demonstreren, want ze heeft haar enkel verstuikt en met krukken voetballen is toch niet zo’n heel goed idee. Gelukkig lijdt haar humeur er helemaal niet onder en blijft ze vrolijk de wereld in kijken.
De straat
Daarover waren Sofie en Jarko eensgezind: niks aan doen, fijne straat, allebei veel vriendjes. Ja, dacht ik, wie wil geen vriendje met jullie worden, ik zou het wel weten als ik nog 10 jaar was, maar helaas. Oh ja, wel puntje van aandacht is het afval op straat. Mensen maken er soms een rommeltje van maar verder is het fijn hier. Goed zoals het is.
Nou, Jarko en Sofie, bedankt voor dit fijne interview en ik weet zeker dat jullie een mooie toekomst tegemoet gaan, wie weet allebei als middenvelder bij Sparta of ……Barcelona! Dromen mag toch? En bedenk, als je niet weet waar je naar toe wil, kom je nergens, onthou dat goed. Met jullie vrolijke uitstraling gaat het jullie lukken, wat het ook zal zal zijn, heel veel succes op school en op het voetbalveld!
In het voorbijgaan zag ik de laatste tijd vaak werklui aan de slag, dus was ik erg benieuwd hoe het er van binnen uitzag. Dat viel niet tegen. Waar Harolds huis in mijn ogen al niet het minste was qua interieur, hebben de Wivels het drie etages hoge appartement nog eens een hele fikse upgrade gegeven. Ik krijg na binnenkomst gelijk een rondleiding.
Bucky Blueberry
Charly Chocolate
Fikse upgrade
De grootste ingreep betrof het verwijderen van de tweede trap van de 2e naar de 3e verdieping, een restant uit de tijd dat dit appartement nog bestond uit twee appartementen van elk anderhalve verdieping. Het vrijgekomen trapgat heeft extra ruimte opgeleverd die gedeeltelijk gevuld is met fraaie kasten.
Met gepaste trots leiden Johan en Rikke me rond. Overal is goed over nagedacht. Het begint bij de indeling van de verdiepingen. Op de 2e hebben ze beiden een volwaardig kantoor, wat goed van pas kwam in het afgelopen jaar. Op de derde vinden we de woonkamer en de zeer ruime keuken, die van beuk tot beuk over de hele breedte van het huis loopt. Op de 4e tenslotte vinden we aan de achterkant de overkapte buitenruimte met schitterend uitzicht op skyline van rotterdam, een chillruimte met TV en de slaapkamer met grote inloopkast en een opengewerkt plafond dat vanuit het bed zicht geeft op de nok en de dakbalken.
Het hele interieur kenmerkt zich door een hoge mate van afwerking en een mooie mix van authentieke details, moderne kunst en modern (deens!) design.
relaxruimte onder het dak
de keuken
Hoe zijn ze hier terecht gekomen?
Hiervoor woonde het stel in Amsterdam waar ze beiden ook werkten totdat Rikke eind 2019 een nieuwe positie kreeg aangeboden in Bergen op Zoom. Dagelijks 5 uur reistijd of een hotelverblijf beviel haar slecht dus gingen ze op zoek naar iets tussen Amsterdam en Rotterdam in. En laat daar nu net Rotterdam liggen. Ze zochten iets in de buurt van het Centraal Station en qua woonoppervlakte wilde ze wat downsizen. Het eerste is wel gelukt, maar het tweede niet bepaald.
Wat ook fijn aan Rotterdam is, is dat Rikke nu dichtbij haar dochter woont, die hier al studeerde. Inmiddels zijn ze hier enigszins ingeburgerd, zover als dat kon in het afgelopen coronajaar. Qua horeca hebben ze in Roast een sympathiek tentje gevonden voor goede koffie, ontbijt en lunch.
IT-manager
Johan is IT-manager bij CarNext.com, bekend van de sponsoring van Max Verstappen. Het bedrijf is een onderdeel van Leaseplan en houdt zich bezig met de verkoop van gebruikte lease- en huurwagens. De auto’s worden na een grondige revisie en opfrisbeurt verkocht aan autodealers en aan consumenten via het platform CarNext.com.
Johan is verantwoordelijk voor de werkplek- en kantoorautomatisering van de circa 600 werknemers van CarNext. Alle software die ze gebruiken draait in de cloud, wat veel voordelen brengt, zeker nu zo’n beetje iedereen thuis werkt, net als Johan zelf, die dit met zijn mensen mogelijk maakt vanuit kantoor Graaf Florisstraat 92b.
CEO
Rikke, een Deense, kan bogen op een mooie carrière in digital marketing. Hoewel ze goed Nederlands spreekt, gaat ze als het over werk gaat liever over naar Engels. Haar eerste baan vond ze eind vorige eeuw bij Cirque Du Soleil in Montreal, Canada, een stad waar ze via een vorige liefde terecht was gekomen. Ze werd er verantwoordelijk voor de eerste websites van het wereldwijd rondtoerende circusgezelschap. Daarop volgde andere internationale posities als marketing manager, waaronder eentje in Amsterdam voor de banenwebsite Monsterboard. In die hoedanigheid liep ze Johan tegen het lijf, die daar verantwoordelijk was voor de automatisering, en van het een kwam het ander.
Sinds eind 2019 is ze CEO van EMG. EMG is een internationaal bedrijf met kantoren in Bergen-op-Zoom en Shanghai en gespecialiseerd in de marketing en communicatie voor industriële bedrijven. Het is veelomvattend werk waarbij klanten alles uit handen genomen wordt, van het maken van marketingcontent over hele technische onderwerpen, het bedenken en uitvoeren van online strategieën, tot het bijstaan van het management in de PR. De bedrijven waarvoor ze werkt zitten allemaal in hoogspecialistische niches. Het internet blijkt een ideaal medium voor hen om klanten te bereiken.
de slaapkamer
Levensgenieters
Naast hun carrières zijn Rikke en Johan echte levensgenieters. Ze hebben beide een passie voor lekker eten. Op dit vlak mist Rikke haar moederland. Ze vindt de Deense food- en eetcultuur, met lange diners en uitgebreide voorbereiding, bepaald rijker dan de Nederlandse. Na diverse bezoekjes aan zijn schoonfamilie in Denemarken moet ook Johan dit beamen. Maar wat dat betreft zijn ze wel in een goede straat terecht gekomen. Als alles weer normaal wordt kunnen ze hopelijk hun hart ophalen aan de culinaire activiteiten in het hoekpandje. Tot die tijd is hun eigen keuken ook een prima plek om zich uit te leven. Als ik er ben heeft Rikke net een grote lading Napoleonshatte uit de oven gehaald: een Deense pastry specialiteit met chocola en marsepein (echte Deense marsepein, geen amandelspijs!). De koeken zijn bedoeld voor de scheepslui van de Deense Zeemanskerk, waar Rikke als vrijwilliger in het bestuur zit. Ik mag voorproeven: geslaagd wat mij betreft!
Verder zijn Johan en Rikke fervente reizigers, in normale tijden dan. Canada, Filipijnen, mooie reizen maken, zoveel mogelijk off the beaten track. Oh ja, en ze hebben een sloep om lekker mee te varen in de zomer. Deze ligt nu in de jachthaven aan de Noorderkade.
“Work, play, samen ervaringen creeëren en een huis waar we onszelf kunnen zijn”, zo vatten Johan en Rikke het samen.
Dat moet lukken in de Graaf Florisstraat, alsnog welkom!
Zorgvrijstaat bestaat alweer bijna acht jaar, en is inmiddels niet meer weg te denken uit onze buurt. Zorgvrijstaat werd in mei 2013 opgericht door ‘social designer’ Dennis Lohuis en bedrijfskundige Alexander Hoogendoorn. Hun bevlogen missie blijkt niet alleen uit hun tekst op de website:
Zorgvrijstaat werkt aan zorgzame buurten, waar mensen eigenaarschap voelen en zeggenschap hebben over hun eigen zorg en welzijn. We geloven in ‘samenredzaamheid’ en willen vorm geven aan een nieuwe solidariteit. Samen met bewoners en organisaties bouwen we aan sterke netwerken en nieuwe voorzieningen, waarmee mensen grip krijgen op hun eigen gezondheid en de kwaliteit van hun leven.
Maar vooral ook uit de verschillende initiatieven die inmiddels stevig in de wijk staan, en de groeiende groep mensen die zich aansluiten bij Zorgvrijstaat; hetzij om bestaande initiatieven te versterken, hetzij om nieuwe initiatieven van de grond te krijgen.
Yvonne Nesselaar
Een van deze ‘zorgvrijstaters’ is Yvonne Nesselaar. Ik ontmoette haar tijdens een kennismakingsgesprek met Dennis Lohuis, en was meteen onder de indruk. Yvonne straalt een grote bevlogenheid uit als het gaat om zorgvraagstukken, maar blijft daarbij de rust zelve: een warme rust waar je je bij thuis voelt. Yvonne is wars van theoretisch en top-down denken; zij houdt van gezamenlijk aanpakken. Ze heeft haar schouders gezet onder twee bijzondere initiatieven van Zorgvrijstaat: De podcast: Radio Zorgvrijstaat (ga luisteren! Alle afleveringen staan op hun website) en Natafelen (jaren geleden gestart door Milja Kruijt), waarbij wijkbewoners tijdens en na een gezamenlijke maaltijd, in gesprek gaan over een actueel zorg-onderwerp dat op dat moment leeft.
Natafelen
Zoals beschreven op de website:
Natafelen is het goede gesprek dat vaak ontstaat na een maaltijd met vrienden of familie. Bij Zorgvrijstaat is Natafelen een serie bijeenkomsten waar we, na een smakelijke, vegetarische maaltijd met elkaar praten over psychische kwetsbaarheden.
Bij elke bijeenkomst wordt een bepaald thema besproken, dat van tevoren bekend wordt gemaakt in de uitnodiging. Dit thema wordt tijdens de bijeenkomst kort ingeleid door een (ervarings-)deskundige, waarna de groep met elkaar in gesprek gaat. Yvonne faciliteert hierbij de dialoog, tenminste, als dat nodig is, maar meestal ontvouwt de dynamiek zich vanzelf. En als je alleen wilt luisteren maar niet mee wil discussiëren, is dat ook helemaal goed. Bij elke maaltijd wordt de tafel gedekt met een wit papieren tafelkleed, zodat er ook aantekeningen kunnen worden gemaakt.
Over oud worden en het levenseinde
Yvonne heeft mij inmiddels twee keer uitgenodigd om mee te doen als inleider van een thema. Gezien de onderwerpen was ik er niet zo zeker van dat mensen zouden komen, maar deze zorg bleek helemaal ongegrond. Beide keren was er een zeer divers en levendig gezelschap aanwezig, was er echt heerlijk gekookt door een vrijwilliger, er waren de gesprekken echt ontroerend. Ik had echt het gevoel de deelnemers aan de maaltijd ‘ontmoet’ te hebben. Eten verbindt, blijkt maar weer.
Online natafelen?
Omdat dat eten in mijn beleving zo belangrijk was, ging ik ervan uit dat het natafelen, door Corona maatregelen onmogelijk gemaakt, waarschijnlijk zou worden uitgesteld totdat we weer fysiek bij elkaar mogen komen. Maar niet bij Yvonne. Niet voor een gat te vangen, haar doorzettingsvermogen blijkt al uit de beschrijving van haar op de website van zorgvrijstaat:
Deze hippie, provo en dolle mina uit de jaren ‘60 wil vaak iets anders van zorg en welzijn dan nu geboden wordt en wil daarover gehoord worden.
Maar werd nu ook bevestigd door haar mailtje tijdens de lockdown aan alle Natafelers, dat de gesprekken voorlopig, in verband met corona, online plaats zullen vinden. Wat werd ik daar blij van.
Zingeving
Door persoonlijke omstandigheden duurde het duurde even voordat ik weer aan kon schuiven, maar een paar weken geleden was het zover, en was ik bij een online Natafel bijeenkomst in Zoom over zingeving. Ik was onder de indruk van de sfeer: Yvonne weet deze geweldig neer te zetten in deze setting. Natuurlijk ontbreekt het eten, maar voor de rest is het warme welkom en de ontspanning er zoals altijd.
Het bleek een bijeenkomst waarin verschillende perspectieven op zingeving elkaar goed aanvulden, met voor mij de belangrijkste eye-opener: maak van zingeving geen zwaar, diepgaand vraagstuk, met ‘belangrijke vragen’ zoals ‘wat is het doel van mijn leven?’. Zoek in plaats daarvan de lichtheid op: wat geeft mij plezier in mijn leven? Welke kleine voldoeningen houden mij gaande? En train dit, oefen dit, zodat je hier houvast aan hebt in zwaardere tijden. Zoals een van de deelnemers zei: een soort anti-slip cursus voor wanneer je echt een begint te spinnen…
Komende bijeenkomsten
Er staat weer een hele reeks bijeenkomsten gepland, zoals uit de mail van Yvonne blijkt:
In de komende weken willen we graag de volgende thema’s aankaarten: burn out, slapeloosheid, kwakzalverij, eenzaamheid, leren “nee” zeggen en geldzorgen. Heb jij ervaring met een van deze thema’s of is er een ander thema dat je weleens wilt (laten) bespreken, stuur dan een mailtje naar [email protected].
Op donderdag 8 april om 19.00 uur is het thema: “Omgaan met groot verdriet”. Het overlijden van een dierbare is altijd een heel verdrietige gebeurtenis. En als dat komt door geweld is de tragedie meestal nog veel groter. Verdriet, woede en onbegrip nemen dan je leven over. Het overkwam Yvonne Andrea. Na de dood van haar dochter en vader werd ze een ander mens, ze kreeg gedragsproblemen, kon niet huilen, met mensen omgaan of voor zichzelf opkomen. Tot ze via Ria in contact kwam met Constance. Zij bleken samen de sleutel naar verandering te hebben. Door de gesprekken met deze twee vrouwen kreeg Yvonne erkenning van haar pijn, leerde ze hoe je kunt helen van groot verdriet en accepteerde gaandeweg haar verleden, waardoor haar toekomstbeeld veel lichter werd. Yvonne, Constance en Ria vertellen bij Natafelen over dit proces.
Midden in de coronacrisis, tijdens de tweede lockdown, verscheen een nieuwe horecagelegenheid op het Tiendplein: Marseille. Het blijkt onze voormalige straatgenoot Kris die zijn zaak Tandoor16 omkatte naar een Franse bistro. Waarom?
“Hoeveel toepasselijker dan de naam Marseille kun je hier een Franse bistro geven. De West-Kruiskade en het Tiendplein zijn minstens zo multicultureel als deze Franse havenstad. Deze naam biedt direct ook de kans een variëteit aan etenswaar te maken: van croissants, kip, tot Noord-Afrikaanse, Spaanse en Italiaanse gerechten. Zelfs pizza is er in een Marseillaise variant. Met natuurlijk goede wijn en bier,” zo begint Kris blij terwijl hij zondagmorgen een koffie to go maakt voor een klant, met een croissantje erbij. Zijn eenjarige zoontje schuift over de grond terwijl hij de bonen maalt. Precies zoals je het in een Franse horecagelegenheid verwacht.
Zo blij als hij nu spreekt kan hij afgelopen winter niet geweest zijn. Hij was met zijn pop up-cafe ‘Bar’ een aantal jaar geleden aan de West-Kruiskade neergestreken en twee jaar terug met compagnon Derk-Jan Tandoor16 begonnen. Voortbordurend op diens afhaalsucces met Tandoor104 in Rotterdam Noord.
Dit Indiase concept bleek echter lastiger op het Tiendplein, “wellicht niet onderscheidend genoeg”, maar vooral in de take-away coronatijd niet kostendekkend. Kris: “Indiaas eten associëren mensen vooral met de avonden. Daarmee haalden we niet voldoende omzet mee binnen.”
Noodgedwongen stelden ze zich eind vorig 2021 de urgente vraag: gaan we stoppen of gaan we iets heel anders doen. “Maar stoppen zou wel heel gek zijn. Dit is een heerlijke locatie met gedurende de namiddag zon op ons langgerekte terras. En ook binnen voldoende tafels met een eetcafe-sfeer.”
En zo werd Marseille geboren: ‘s morgens taart, croissantjes en koffie, gedurende de middag aangevuld met belegde broodjes (‘het lekkerste stokbrood van Rotterdam’) en einde middag en avond apéro. “Gewoon goed Frans eten, eenvoudig een kippetje, een flesje wijn. En natuurlijk moules-frites,” vult compagnon Derk-Jan aan vanuit zijn keuken. “Daar houden Rotterdammers van.”
De eerste signalen zijn positief. Zo zijn de de fruit du mer-schotels op zondag altijd strak uitverkocht, “Op tijd reserveren dus,” lacht Kris.
“En maar niet hopen dat we bekend gaan staat als het restaurant dat nooit open gaat,” roept kok Derk-Jan vanachter zijn pannen. Dit is de chefkok die het Cinema Culinair in Bird introduceerde, samen met onze straatgenoot Wies, lees deze gouwe ouwe nog maar eens over Florisscoop.
De lente is losgebarsten en dat merken we niet alleen aan de (soms bizar) hogere temperaturen en de langere dagen, maar zeker ook aan de kleurspikkels en het insectengezoem in onze gevel- en regentuinen die de winter goed doorgekomen zijn. Schrik niet van kale plekken of bruine plukken, ondergronds bereiden de planten zich voor op het nieuwe groeiseizoen en hier en daar zie je al de eerste groene sprietjes verschijnen.
De eerste lenteboden, de biobollen, staan in bloei. Deze gifvrije bollen zijn afgelopen najaar en winter gepoot en vormen in het vroege voorjaar een belangrijke nectar en stuifmeelbron voor (wilde) bijen en andere insecten, onmisbaar voor het voeden van de larven en het opbouwen van een gezonde populatie. Nu de sneeuwklokjes zijn uitgebloeid, zorgen narcissen, blauwe druifjes en lenteklokjes voor kleur samen met vroegbloeiende vaste planten zoals het muurbloempje (Erysimum), maagdepalm (Vinca) en schoenlappersplant (Bergenia). De combinatie met heesters en grassen geeft door het jaar heen een mooi afwisselend beeld.
Het zijn weliswaar regentuinen, die in natte perioden het water bufferen en langzaam in de ondergrond weg laten zakken, maar dat betekent niet dat ze verder geen water nodig hebben. Om de tuinen gezond te houden, is het zaak om in langdurig drogere perioden en bij langere perioden van wind (uitdrogend effect!) de tuinen te begieten. Een mooie taak voor de beheerders van de regentuinen, maar hulp van de buren is zeker welkom. Geniet van de lente!
Oplopend met de huisnummers gaat de Graaf Florisstraat na nummer 124 geruisloos over in de Heemraadssingel. Je merkt het alleen aan de sprong in de huisnummers. Hou na dat punt je blik op links en je vangt op nummer 98 een glimp op van een warm interieur met een ambachtelijke uitstraling, vol tekeningen, houten meubels, schilderijen en groene planten. Sinds kort prijkt er in de vensterbank ook een bordje met: www.naranjadesign.nl – grafisch ontwerp. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
De bewoonster van de sfeervolle benedenverdieping blijkt Narjara Grondman, samen met haar poes Muis. Naranja – Narjara? Hoe zit dat? Naranja – zo blijkt als ik langsga – is de naam van haar bedrijf. Het betekent sinaasappel in het Spaans. Ze bedacht de naam in 2011, toen ze voor zichzelf begon. Het is een knipoog naar haar eigen naam, zonder deze er helemaal gelijk mee te stellen.
Sinds 2006
Najara woont hier al sinds 2006. Geboren en getogen in Nijmegen, verhuisde ze als student Bouwkunde naar de TU-wijk in Delft, vlak bij de faculteit. Dat was handig, maar het is daar erg leeg en ongezellig, vooral in de weekenden. Toen kreeg ze de kans om samen met een vriendin de benedenverdieping op de Heemraadssingel 98 te betrekken en haar woonsituatie te verlevendigen. Eerst had ze alleen de achterkamer, maar sinds de vriendin vertrokken is, bewoont ze de hele verdieping. De fraaie houten hoogslaper in de achterkamer herinnert nog aan haar studententijd.
Architect
Narjara heeft twee liefdes: architectuur en tekenen. Als afgestudeerd architect ging ze in 2008 aan de slag bij een bureau in Haarlem. Toen kwam de crisis waarbij veel architectenbanen verloren gingen, zo ook de hare. Met nog weinig werkervaring was het lastig om door te stromen en besloot ze voor zichzelf te beginnen als architect, ontwerper en grafisch vormgever.
Grafisch vormgever
Als kind van acht tekende ze al veel. Ze ontdekte hoe je met vlakken en perspectief kon werken en zo ontstond een passie die voortduurt tot de dag van vandaag. Nu tekent en schildert ze ook in opdracht. In haar woning zijn een paar brede wanddelen volgehangen met fraai ingelijste tekeningen en schilderijtjes van haarzelf en andere kunstenaars.
We kunnen haar bellen voor divers illustratie werk: uitnodigingen, boekillustraties of portretten. Op haar website vind je haar portfolio en krijg je een goede indruk van haar stijl.
Urban Guide
Sinds een paar jaar is Narjara voornamelijk actief als Urban Guide, gids voor architectuur rondleidingen. Lopend, per fiets of met de watertaxi leidt ze groepen toeristen, architecten of internationale studenten langs de architectuur highlights van de stad en vertelt daarbij. De tours duren gemiddeld twee uur. Te kort natuurlijk om heel Rotterdam te zien, dus vaak beperkt ze zich tot een stadsdeel, een aantal gebouwen of een bepaald thema al naar gelang de wensen van de groep. In die hoedanigheid weet ze veel van onze wijk, de geschiedenis en de architectuur. Vroeger was dit een moeras, weet ze vertellen, een onbedijkt stuk land dat lag ingeklemd tussen de landgoederen van Claes de Vrieze en Heer Bokel, die er ruzie om maakten. Vandaar de naam Middelland.
Uiteraard voert ze de groepen ook door onze straat, waar de voormalige Huishoudsschool (stijl: Delftse School) en het blauwe Didden Village de lokale architectuurhoogtepunten vormen. Haar instagram account geeft een goed beeld van hoe zij de stad ziet.
Corona
Behalve afgelopen zomer, toen er nog wel wat mogelijk was, zijn door corona de tours al bijna een jaar niet meer mogelijk en zit Naranja thuis. Het atelier in Noord, vanwaaruit ze eerst werkte, had ze gelukkig voor die tijd al opgezegd en is nu verplaatst naar haar voorkamer op de Heemraadssingel, vandaar het bordje naranjadesign.nl dat onlangs in de vensterbank verscheen.
Ze leeft momenteel van de tijdelijke overbruggingsregeling voor zelfstandig ondernemers (tozo). Ondertussen heeft ze tijd om meer te tekenen en te schilderen, getuige de volle ezel, en heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om haar plantencollectie enorm uit te breiden. Ook is bezig om een digitaal alternatief te bedenken voor de real life tours die ze normaal geeft.
Er zijn slechtere plekken om de crisis door te komen. Narjara houdt van de straat, de bakstenen architectuur, de brede stoepen, het mooie licht en het contrast tussen de rust hier en de drukte en hectiek in Middellandstraat om de hoek, waar ze regelmatig een bakje doet bij NoNo.
Hebben jullie hem nog op het netvlies, de keuken van ons hoekpandje? Zo gaan jullie hem niet meer terugzien!
Al snel nadat de kinderen van de Graaf Florisschool de deur achter zich hadden dichtgetrokken, is de verbouwing in gang gezet. Dat begon met het inpakken van de hele inventaris en we weten nu dat er een aardig aantal verhuisdozen in de kelder past. En natuurlijk, geen verbouwing zonder opruimen en afvoeren. De twee oude vaatwassers, de oven en twee kookplaten hebben krap een uurtje op Marktplaats aangeboden gestaan, toen bleken ze allemaal bij elkaar in één auto te passen. Dat is nog eens efficiënt afvoeren.
De volgende stap was de sloop van de keukeninrichting. Dankzij de slimme opbouw van Frans Hooykaas, van zo’n 23 jaar geleden, kwamen met wat schroef- en wrikwerk alle planken lekker soepel los. De aannemer, Keeswillem, heeft even verbaasd staan kijken toen hij op maandagochtend 8 maart binnenstapte. De hele keuken was al leeg en hij kon direct aan de slag met het échte sloopwerk, het weghakken van de gemetselde kastenwanden.
Aan het eind van week 1:
was het sloopwerk klaar, m.u.v. de bar;
was een deel van het leidingwerk (water en elektra) aangepast en
een nieuw kozijn geplaatst voor de grotere toiletruimte.
Aan het einde van week 2:
waren de oude radiator verwijderd en een nieuwe besteld;
was de oude aftimmering onder de ramen doorgetrokken en opnieuw betegeld;
was de nieuwe toiletruimte opgebouwd en
het stucwerk klaar.
Nu, aan het einde van week 3, staat de voorruimte vol met dozen: 20 nieuwe keukenkasten, 2 nieuwe ovens en een enorme afzuigkap. De eerste keukenkasten zijn trouwens al in opbouw, het tegelwerk is netjes gevoegd en de meterkast is aangepast. Arjan heeft regelmatig contact met Keeswillem. Samen worden puzzeltjes opgelost en knopen doorgehakt en zo gaan de werkzaamheden gestaag verder. En ja, daarbij wordt ook gedacht aan extra ventilatie voor de keuken. Nog voor Pasen zullen alle keukenkasten zijn opgebouwd en liggen de rvs-werkbladen al op hun plek. Het schiet lekker op dus!
Half april is Keeswillem klaar en dan… mogen we zelf weer aan de slag. Schoonmaken, schilderen, kasten inruimen. Er is nog genoeg te doen en daarbij kunnen we nog heel veel hulp gebruiken. Laat het ons weten als je 2e helft april/begin mei tijd hebt om te helpen, via: [email protected]. Voor de ‘grand opening’ wachten we nog even de ontwikkelingen omtrent corona af, maar die gaat er een keer komen!
Namens het bestuur,
Nina en Suzy
Met dank aan Jeroen voor het fotoverslag in zwart-wit.
Eén brok positieve energie. Dat is het eerste wat opvalt als je Frido Verschoor ontmoet. Optimisme, daadkracht, geduld en doorzettingsvermogen bemerk je als je wat langer met ‘m doorpraat. En dat deed ik op 24 maart jl., toen ik deze sportieve ondernemer met een maatschappelijke drive en sociaal hart interviewde voor de rubriek Lokale Helden.
De jongens
Frido wil het vooral over ‘de jongens’ hebben, over Rignald en Selim, de beheerders van het sportveldje aan het Henegouwerplein. Hij is duidelijk trots op ze. Ze hebben het niet makkelijk gehad in het leven schat ik in, maar hier hebben ze een nieuwe bestemming gevonden. Bij ‘het Henegouwer’ hebben ze zichzelf opnieuw kunnen uitvinden en leveren ze op een positieve manier een bijdrage aan de buurt waarin ze wonen en zelfs ook opgroeide. Ze leveren een bijdrage aan de veiligheid van de buurt en een prettiger leefklimaat.
Maar ik wil het toch ook echt even hebben over de man achter de jongens. De man van de visie, die dit mogelijk maakte. De man die graag bescheiden op de achtergrond opereert, en met zijn positieve grondhouding en goede netwerk mooie dingen voor elkaar krijgt, en zijn visie weet om te zetten in resultaten. De man die zich nooit op de borst zal kloppen maar ondertussen met ogenschijnlijk kleine, maar betekenisvolle interventies een ongelooflijke bijdrage levert aan onze wijk. Over Frido zelf dus, een van de lokale helden in onze buurt.
De man
Frido is een atleet, een voormalig topsporter. Geboren in Barendrecht, begon op z’n 8e met atletiek bij de lokale vereniging C.A.V. Energie. “Ik zie dat jij ook op atletiek zit,” zegt hij tegen mijn zoon Sam die mij in atletiekkleren gestoken begeleidt bij dit interview – hierna gaan we door naar de training. “Welke onderdelen van atletiek doe je? Wat is je favoriete onderdeel?” Typisch Frido, altijd de aandacht verleggen naar de ander. De jongens kletsen een tijdje over atletiekonderdelen; snelheden, hoogtes, lengtes en records worden uitgewisseld. Frido had talent en maakte een paar jaar later de overstap naar Rotterdam Atletiek waar hij meer kon trainen onder betere begeleiding. Hij groeide uit tot topsporter, en schopte het tot het Nederlands atletiekteam, trainde op Papendal. De 400 en 800 meter waren zijn specialiteit. Records: 47,2 en 1.48,4.
Op z’n 21e koos hij een ander pad; vanwege aanhoudende blessures zag hij een topsportcarrière niet meer als realistisch, het zou een te grote tol eisen van zijn gezondheid en ook van zijn plezier in sport. Hij maakte de overstap naar de opleiding sportdocent en werkte jarenlang met veel plezier in dat beroep. Maar Frido wilde meer. Hij is maatschappelijk geëngageerd, wilde zich via de sport inzetten. Sport en onderwijs ziet hij als dé sleutels voor beter samenleven, een betere samenleving. En hij weet die twee te combineren in zijn initiatieven voor de buurt. Prachtig!
De mentaliteit van de topatleet straalt er doorheen: optimistisch, gelooft in mogelijkheden, durft te dromen, zet doelen en doet moeite die te realiseren.
Oostervant
Voor Sportfondsen Rotterdam beheert Frido het recreatiecentrum Oostervant. Alle buurtbewoners met kinderen zullen het Oostervant wel kennen via de zwemles. Sommigen van jullie zullen er wel eens bowlen, hebben er dansles, sportles of pilates gedaan. De ouderen onder ons doen er vast wel eens een bakkie, op de ontmoetingsochtenden.
Maar Frido beheert niet alleen, hij ontwikkelt, ziet kansen en weet die te benutten. Hij zoekt de samenwerking en men weet hem te vinden. Daaruit ontstaan mooie dingen in de combinatie ontmoeten, taal, onderwijs, gezondheid. Oostervant is in verkiezingstijden een stemlokaal. In tijden van covid faciliteert hij de huisartsen door het om te bouwen naar priklocatie. En voor de pandemie werden er taalprojecten via sport georganiseerd voor inburgeraars en migranten. Die andere lokale held, Bram Dingemanse, is een van de vrijwillige taalcoaches bij dat initiatief. En vorig jaar zijn het plein voor het Oostervant en het groen eromheen aangepakt door de gemeente. Het ligt er nu netjes en uitnodigend bij. Daarnaast is Frido een sportieve, sociale ondernemer. Met zijn eigen bedrijf Flijmscherp geeft hij coaching en hardlooptraining inclusief voedingsadviezen, en begeleidt hij een aantal topsporters.
Het Henegouwer
Achter het Oostervant ligt het sportveldje aan het Henegouwerplein. Frido zag er kansen in en stapte 4 jaar geleden met een plan naar de gemeente, “om het Henegouwer erbij te gaan doen.” Hij mocht de keet huren van de gemeente. De gemeente zorgde voor beter hekwerk. De keet is opgeknapt en heeft nu een mooie, zelfbewuste en buurtgerichte uitstraling: topsporters die opgroeiden in de wijk en in hun jeugd te vinden waren op het Henegouwer prijken in metershoge afbeeldingen ter inspiratie, onder de noemer “Worden wie je bent.” In de keet zijn kleedkamers en toiletten, en er is een ruimte waar de beheerders, Rignald en Selim, zitten met uitzicht op de velden.
Iets toevoegen
Het is daarmee een plek geworden waar volwassenen met afstand tot de arbeidsmarkt iets toevoegen aan de wijk (ogen en oren van de wijk) en aan zichzelf (werkgelegenheid, structuur). Voor de gebruikers is er nu een schoon plein met een leuke sfeer. Het draagt bij aan ontmoeting in de wijk op een laagdrempelige manier.
Voorheen was vroeger ook een plein waar veel georganiseerd werd voor jongeren, door verschillende partners. Er was een wekelijkse programmering met sport en recreatie, die veel jongeren heeft bereikt en gevormd. Maar helaas resulteerde de economische crisis ook hier tot bezuinigingen, en werd het plein dichtgegooid en werden de sportbuurtwerkers er weggehaald. Het viel dood. Mooi dus dat Frido aanklopte met zijn idee om er nieuw leven in te blazen. Hij heeft een ruimte weten te creëren waar de kinderen zelf bepalen wat ze willen spelen. Het loopt als een dolle. Het plein is open van 8:00 – 22:00 uur. Er zijn geen hangjongeren, dak- of thuislozen meer.
Midden in het gesprek rijdt een scooter langs ons heen, dwars over het terrein. Die heeft even een shortcut willen nemen. “Tja, dat is natuurlijk niet de bedoeling,” zegt Frido meteen. Hij heeft goede contacten met de gemeente, politie en de lokale stadsmarinier. Maar hij gaat niet zelf agentje lopen spelen. “De oplossing is simpel, die toegangshekken aanpassen zodat een brommer er niet meer doorheen kan.” Hij gaat de gemeente vragen die toegang nog wat dichter te maken.
Nog meer ambities en mogelijkheden
Zijn volgende ambitie is een Sport & Spel-uitleen te organiseren op het Henegouwer. Regnald en de andere beheerders krijgen er een functie bij. Sportspullen, attributen uitlenen, weer innemen, schoonmaken en netjes opbergen. Zo hoeven je ouders niet alles zelf te kopen en kun je als kind toch beschikken over goed materiaal. Hij heeft een extra financiële bijdrage vanuit Huize Middelland al binnen voor dit plan. Maar door corona moet de uitvoering nog even wachten tot het einde van de lockdown en de maatregelen. Een kwestie van een paar maanden nog, dan kan het van start.
En nog is Frido niet uitgedroomd. Er is nog een behoorlijk stuk vrije ruimte langs het veld, het betegelde stuk waar die twee bankjes staan. Dat wil hij door-ontwikkelen: en er een calisthenics omgeving van maken. Free running, obstacle parcours, hangen. Waarom hangen op een bankje als je er een extra plek voor sport van kunt maken? “Hoe meer sport, hoe meer gebruik, hoe meer sociale controle en contact,” is de overtuiging van Frido.
Hij wil er gaan werken met lokale aanbieders, die bijvoorbeeld bootcamps gaan organiseren.
Hoofdfunctie: onderwijs
En als je nu zou denken dat ‘sport’ zijn primaire en unieke drijfveer is, dan heb je het mis. Voor Frido is het hoofddoel om al deze faciliteiten te koppelen aan het onderwijs. Scholen in de buurt genoeg. Die moeten niet de buurt uit hoeven voor goed sportonderwijs. De scholen uit de buurt wil Frido bedienen met de sportvelden van het Henegouwer. Zijn doel is dat het Henegouwer door de scholen wordt gezien als een plek die veilig is, waar zij hun leerlingen de gymles laten volgen. Het verenigingsleven moet hier weg blijven, daar is het niet voor bedoeld. Maar voor scholen zou dit een vaste plek mogen worden.
Dat vergt nog wel een goede afstemming in de programmering. Want het moet ook open en toegankelijk blijven voor kinderen en volwassenen uit de buurt, die zelf bepalen wat ze er spelen en sporten. “Niet georganiseerd, dat werkt het beste.”
Terug naar de jongens
Beheerders Rignald en Selim komen uit de buurt zelf. Hun taken: beheer van de kleedkamer en toiletten, ballen uitlenen, toezicht houden bij het sporten. Ze kennen veel van de jongeren van gezicht, sommigen bij naam. En omgekeerd kennen zij hen. Ze hoeven niet vaak in te grijpen. Een ruzie zien ze vaak aankomen. De truc is er dan op tijd bij te zijn en de jongeren dan rustig te benaderen. Dat werkt altijd. De mannen worden gerespecteerd, hun kalme en betrokken aanwezigheid is genoeg, escalaties doen zich eigenlijk niet voor. Alleen die keer dat de coronaregels massaal geschonden werden, ja, toen hebben ze de politie erbij moeten halen. Het was gewoon een gevaarlijke (gezondheids-)situatie, die ze niet voor hun rekening wilden en konden nemen. “Maar dat zijn echt de uitzonderingen, hoor.”
Wat ze het leukste vinden van hun werk? “Het contact met de kinderen,” zeggen ze in koor. Rignald: “We gaan voor de lach op hun gezicht.” “En zij gaan voor een lach bij ons,” vult Selim aan. En zien jullie nou de talenten van de toekomst hier voetballen? Ze zien meerdere jongens en meisjes die goed kunnen voetballen. Maar of er een nieuwe Cooman of Boëtius tussen zit, “dat is niet het belangrijkste.” Frido en de beheerders zijn nog op zoek naar een nieuwe naam voor de accommodatie. Wie heeft er een suggestie? Bij deze is de prijsvraag uitgeschreven. Suggesties zijn in te dienen bij de redactie.
Een informatiebijeenkomst over funderingsonderzoek, dat is niet bepaald iets waar je voor de gezelligheid aan deelneemt. Toch bleek de belangstelling groot voor de (digitale) bijeenkomst die, op 17 maart jl., georganiseerd werd door het Adviesbureau Funderingen (AF) op verzoek van de gemeente Rotterdam.
Wat is het geval?
Veel woningen in Middelland staan op houten funderingspalen en deze kunnen op den duur worden aangetast. De gemeente Rotterdam stimuleert het dat bewoners onderzoek laten uitvoeren naar de staat waarin hun fundering verkeert. Uiteraard vanuit de gedachte dat, wanneer eventueel benodigd herstel tijdig wordt uitgevoerd, schade voorkomen dan wel beperkt kan worden. De gemeente heeft het AF daarom opdracht gegeven onderzoeksprojecten in onze buurt, Middelland-Noord, te begeleiden. Die opdracht loopt tot het najaar van 2021 en de gemeente stelt subsidie beschikbaar voor eigenaren die een onderzoek laten uitvoeren.
De bijeenkomst
Tijdens de bijeenkomst heeft AF een toelichting gegeven op:
mogelijke oorzaken van funderingsproblemen, zoals:
aantasting door schimmels (paalrot) doordat het funderingshout droog komt te staan (te lage grondwaterstand);
aantasting door bacteriën, die al tijdens de bouw in het hout zaten en zich langzaamaan verder kunnen ontwikkelen;
negatieve kleef, wanneer de grond inklinkt worden de palen als het ware mee naar beneden getrokken (mogelijk de belangrijkste oorzaak van problemen in onze buurt);
onvoldoende draagkracht door te weinig of te dunne palen of door onzorgvuldig uitgevoerd heiwerk;
de manier waarop funderingsonderzoek wordt uitgevoerd: van archiefonderzoek tot het graven van inspectieputten, en
de voorwaarden voor subsidie.
Subsidievoorwaarden
Met name over die subsidie werden na afloop van de presentatie veel vragen gesteld. Waar het op neerkomt, is dat een onderzoek per blok van gezamenlijk gebouwde woningen wordt uitgevoerd. De woningen binnen een blok hebben namelijk gezamenlijke funderingen. Op de website van AF is die verdeling in blokken te vinden: middelland-noord-blokkenkaart (als je voldoende inzoomt worden de huisnummers zichtbaar). Subsidie wordt alleen verstrekt wanneer het grootste deel van een blok meedoet aan het onderzoek en wanneer er een onderzoeksbureau wordt ingeschakeld dat voorkomt op de erkenningslijst van het KCAF (Kennis Centrum Aanpak Funderingsproblematiek, zie: www.kcaf.nl/erkenningslijst). Er wordt dan 75% van de kosten gesubsidieerd met een maximum van € 1.500,- per eigenaar. Hoe meer eigenaren er per blok meedoen, hoe goedkoper het voor ieder wordt.
De rol van het Adviesbureau Funderingen
Het AF voert de onderzoeken dus niet zelf uit, maar begeleidt het proces in opdracht van de gemeente. AF wordt dus ook betaald door de gemeente. Woningeigenaren wordt gevraagd eerst zelf binnen hun blok zoveel mogelijk deelnemers te motiveren en een ‘blokcoördinator’ aan te wijzen. Mocht dat nodig zijn, dan kan het AF daar wel bij helpen. Vervolgens zorgt het AF voor de aanvraag en de beoordeling van offertes en geeft, afhankelijk van de uitkomsten van het onderzoek, advies over eventuele vervolgstappen.
NB: voor Middelland-Midden is eenzelfde project opgestart, hier is het bureau Funderingskracht voor ingeschakeld. Zie: www.funderingskracht.nl/middellandmidden.
Informatie m.b.t. funderingsproblematiek
Op de website: www.duikinjefundering.nl vind je informatie van de gemeente Rotterdam m.b.t. funderingsproblematiek. De rapporten die voortkomen uit het gesubsidieerd funderingsonderzoek in onze buurt zullen ook op deze site gepubliceerd worden (zie de pagina: Funderingstype).
In de podcastserie Onbehaarde Apen (NRC) verscheen, ook op 3 maart, een aflevering met o.a. uitleg over het verband tussen het inklinken van de bodem en het optreden van funderingsschade: 126-wat-te-doen-met-onze-zakkende-bodem
Meer informatie over het onderzoeksproject in onze buurt
Deelnemers aan de bijeenkomst hebben de presentatie van het AF naderhand toegestuurd gekregen. Was je er niet bij, maar wil je de presentatie graag ontvangen, stuur dan een bericht naar [email protected]. Je kunt het AF ook rechtstreeks benaderen: www.funderingsadvies.eu / 030-6019787 / [email protected]
Met deze begeleiding en deze subsidiemogelijkheid is dit wel hét moment om onderzoek te laten uitvoeren. Laten we vooral hopen op veel geruststellende resultaten.
In het vorige nummer schreven we er al over: de plannen voor het opknappen van het hoekpandje op 88a. We verhaalden over de raadpleging van de achterbannen, de vorming van de werkgroep ‘Verbouwing’ en het uitdenken van de varianten voor de keuken en de bar. En een speciaal ingelaste ALV over dit onderwerp werd aangekondigd. In dit bericht een update met de laatste stand van zaken.
ALV
Op 25 november jl is een online Algemene Ledenvergadering (ALV) gehouden van onze vereniging, de Vereniging Ter Bevordering. Deze ALV had als doel om instemming te krijgen van de leden op het voorgestelde ontwerp voor de verbouwing van keuken, toilet en kastruimte, en om instemming te krijgen van de leden op het voorstel om een groot deel van de reserve in te zetten voor deze verbouwing. Zoals verwacht werd het een online vergadering.
Vanuit de huidige situatie werd aangegeven voor welke knelpunten we een oplossing willen: een rommelige keuken en dito kastruimten, een zeer verouderd keukenblok, overvolle servieskast en te kleine toiletruimte. Een toelichting werd gegeven bij de tekeningen. De voorgestelde ingrepen zijn robuust en functioneel. In de uitwerking en afwerking kan extra sjeu worden toegevoegd.
De ALV heeft geconcludeerd dat er meer dan voldoende animo is om door te gaan met deze plannen. Complimenten waren er voor het bestuur voor het zorgvuldige proces.
Unaniem werd ingestemd met het voorgestelde ontwerp. Aan de plannen zijn nog een paar punten toegevoegd die leden inbrachten: onderzoek naar ventilatie in keuken en toilet, beter vrijhouden van de luchtroosters naar de kelder vanuit de geveltuintjes.
Het bestuur gaat nu in overleg met de eigenaar, Woonstad, om de plannen daar ook mee af te stemmen. We verwachten ook uit die hoek een positieve reactie, omdat we op deze manier nog beter invulling kunnen geven aan de maatschappelijke bestemming die op het pand zit.
Pegels
Groen licht gaf de ALV voor het inzetten van €13.000 uit het eigen vermogen voor deze verbouwing. Het bestuur werd aangemoedigd op zoek te gaan naar aanvullende fondsen, zodat we alles in één keer en goed kunnen uitvoeren.
Die boodschap heeft het bestuur ter harte genomen. En er is nu al goed nieuws te melden op dat front. Vanuit Huize Middelland is er veel enthousiasme voor onze plannen en dat is beloond met een bijdrage van €5000 uit de verbouwingspot.
Ook hebben we het Buurtfonds van de Postcodeloterij aangeschreven. We ontvingen het volgende antwoord:
“Wij hebben de aanvraag voor jullie buurtproject ‘Renovatie hoekpandje’ aandachtig bekeken en we zijn blij jullie mee te delen dat deze is goedgekeurd. Wij maken een bedrag van € 5.000,- zo snel mogelijk over naar het opgegeven bankrekeningnummer […]We wensen jullie heel veel plezier bij het realiseren van jullie buurtproject. Groeten,Het Postcode Loterij Buurtfonds Team”
We hebben goede hoop ook nog uit een ander fonds middelen te verkrijgen, zodat we snel aan de slag kunnen om de verbouwing te kunnen uitvoeren. De veelgebruikers van de keuken – de koks van de Floriscoop, de begeleiders van kinderkookcafé Koken à la Flo, en de initiatiefnemers van Wine Spice Music – worden betrokken bij de definitieve indeling van de keuken.
Zo hopen we dat als de coronacrisis voorbij is, we klaar zijn met de verbouwing en een goede nieuwe start kunnen maken met alle bestaande activiteiten in ons mooie pandje. En er ook weer mooie nieuwe initiatieven aan toe mogen voegen. Daar gaan we voor!
Ik kan nu al uitzien naar de feestelijke opening…. Daar ben jij straks toch ook bij?
Een van mijn favoriete televisieprogramma’s is ‘Sterren op Het Doek’: een Bekende Nederlander die zijn of haar meters gemaakt heeft wordt vereeuwigd door drie kunstenaars die zich bekwaamd hebben in portretschilderen. Terwijl de Bekende Nederlander poseert wordt hij of zij eerlijk en diepgaand geïnterviewd door Özcan Akyol.
Aan het eind van het programma worden de doeken onthuld en mag de Bekende Nederlander er een uitzoeken en worden de andere twee doeken geveild.
Heerlijk om te zien welke verschillende stijlen de portretschilders beheersen en, ondanks dat smaken verschillen, springt er altijd een doek uit dat gewoon het beste de persoon in kwestie getroffen heeft. Dat doek wordt dan ook meestal uitgezocht door de Bekende Nederlander.
De filosoof Kant schreef in zijn tijd (1724-1804) dat de ervaring van het schone ons een gevoel van welbehagen geeft. Het smaakoordeel, aldus deze filosoof, is weliswaar strikt persoonlijk maar omdat wij ons in het communiceren daarover moeten verplaatsen in het oordeel van anderen en onze verbeeldingskracht daarbij nodig hebben, is dit subjectieve oordeel tegelijkertijd het meest sociale. Kant ging er daarbij wel van uit dat wij allen deel uit maken van een gemeenschap van redelijke denkende wezens.
Dat dit uitgangspunt helaas misschien niet meer opgaat voor de 21e eeuw bleek voor mij uit de aflevering waar Volkszanger en Topper René Froger te gast was. Er werden drie schilderijen van hem gemaakt waarvan een schilderij ronduit foeilelijk was, een super goed gedaan was en een de zanger in zijn wezen trof. De kunstenaar die verantwoordelijk was voor het laatste schilderij gaf eerlijk toe dat ze in eerste instantie niet gecharmeerd was van de zanger en daarom haar uiterste best had gedaan hem te doorgronden ter wille van het kunstwerk.
Toen het tijd was om te kiezen bleek dat René Froger het meest had met het kunstwerk, dat hem het best had getroffen. Maar hij koos niet zelf. Hij liet dat zijn vrouw Natascha doen, die duidelijk de broek aan bleek te hebben in deze relatie.
Natascha was bang dat René een kunstwerk zou kiezen dat niet paste in de inrichting van hun villa in Blaricum en koos daarom het foeilelijke schilderij. Özcan sputterde nog wat tegen René dat hij toch zijn eigen keuze moest maken, maar René was al afgehaakt. Dat de maker van het foeilelijke schilderij ook nog een leuke hoogblonde dame van middelbare leeftijd was, die hem tijdens het interview diep in de ogen had gekeken maakte rauwe bonen zoet.
Die avond ging ik met een gevoel van onbehagen slapen. Ook daar heeft Kant overigens over nagedacht. Hij zegt dat als wij iets ervaren wat ons bevattingsvermogen te boven gaat, een grillige rotspartij bijvoorbeeld, wij het sublieme ervaren en dat geeft een gevoel van onbehagen. Kant bedoelde die ervaring van het sublieme positief, maar ik geef daar een andere draai aan. Wat mij betreft is het een ervaring van sublieme ellende omdat we geen deel meer uit maken van een gemeenschap van redelijk denkende maar van asociale wezens waarin we iedere verbeeldingskracht missen om ons in de oordelen van anderen te verplaatsen en de Natascha en René Frogers van deze wereld de schoonheid haar gezicht laten verliezen.
Eenzelfde gevoel van sublieme ellende ervoer ik toen ik een witte box kreeg als dank voor mijn inspanningen als vrijwilliger. De lieve gezichten van Nina en Suzie die aan de deur kwamen om mij een brief en box te overhandigen waren voor mij genoeg geweest. Laat dat gezegd zijn. Met de brief van de wethouder was ik ook verguld, maar de box oh la la….
Zelden zoiets treurigs meegemaakt. Een dun flesje gehalveerde olijven van een onbekend merk, een klein blikje cola, een treurig zakje chips en dit alles voor een persoon.
Ik deed snel een gedachtenexperiment terwijl ik de inhoud van de box bestudeerde. Ik stelde me voor dat ik een bijstandsmoeder was met drie kinderen die elke dag langs haar zwaar demente vader gaat om hem te verzorgen. Hij staat op een lange wachtlijst voor een verpleegtehuis, maar vanwege Covid durf ik hem daar überhaupt niet meer naar toe te laten gaan. De thuishulp zit inmiddels thuis met een burnout. Terwijl ik net mijn vaders luier verschoond heb, en me zorgen maak hoe ik mijn kinderen die avond te eten kan geven, krijg ik een box om mij te bedanken voor mijn vrijwillige mantelzorg. Een contradictio in terminis denk ik nog terwijl ik de box openmaak maar mijn hart begint toch sneller te kloppen.
Ik hoop op een heerlijke delicatesse die ik niet kan betalen, een stukje gesealde eendenborst, het nieuwste boek van Ernest van der Kwast, een bioscoopbon. In plaats daarvan zie ik treurige eenpersoons hapjes die ik ook bij de Lidl kan krijgen. Onderin de box zit het visitekaartje van de firma die de gemeente Rotterdam –vast na een uitgebreide pitch– de opdracht heeft gegeven boxen te vullen met dingen waar mensen gelukkig van worden. Ik sla mijn handen voor mijn ogen en roep vertwijfeld uit…..Waarom? Een stad vol kunstenaars en creatieven die werkloos thuis zitten en dan deze Frogeriaanse firma zo’n grote opdracht geven? Waarom?
Tot zover mijn Kantiaanse gedachtenexperiment.
Tot besluit een toepasselijk liedje uit mijn jeugd:
Een gegeven paard had tandpijn, En riep och dokter kom en trek, Men dacht wat zou er aan de hand zijn, Maar niemand keek hem in de bek, bek, bek.
We hebben nieuwe buren! Het zijn Harmanna en René en hun katten: Streep en Stip. Ze wonen sinds 19 november op nummer 33A 03. Hoogste tijd om langs te gaan.
Het pand 33A is opgedeeld in drie appartementen waarvan zij de bovenste bezitten, op de 4e en 5e woonlaag, drie trappen naar boven. Het eerste wat opvalt bij binnenkomst is de schitterende inrichting en strakke afwerking van het interieur. “Zo was het al toen we erin trokken, het was helemaal af”, zegt Harmanna, “de vorige eigenaren wilden hier eerst zelf wonen, maar kregen andere plannen.” Op gepaste afstand neem ik plaats om het stel te ondervragen.
Hoe zijn jullie hier terecht gekomen?
René woont al zo’n 15 jaar in deze buurt, op steenworp afstand, Beukelsdijk nummer 55. Daar woonde hij ook een in bovenhuis, met boeiend uitzicht op het roemruchte hotel Turkuaz. Sinds twee jaar LATte hij met Harmanna, die in Voorburg woonde. In de corona-tijd was ze steeds vaker bij hem en dat beviel. Nog even overwoog Harmanna om zelf iets in deze buurt te gaan zoeken maar na een Funda search op alle huizen binnen een straal van 0km vonden ze deze woning, waar ze zonder gedoe samen direct in konden.
Hoe kennen jullie elkaar?
Een gemeenschappelijke vriendin organiseert een jaarlijks terugkerend weekje uit in een Staatsbosbeheerhuisje. Lekker een weekje niks doen, wandelen, spelletjes spelen (Stef Stuntpiloot!). “En met de luchtbuks schieten”, voegt René eraan toe. Zo kennen ze elkaar al vijf jaar. Harmanna ging altijd de hele week, René kwam wat korter langs. Twee jaar geleden kwam René ook een hele week en begonnen de vonken serieus over te springen. “Toen werd het heel leuk”, glimlacht Harmanna.
Woonregisseur en mediator
Harmanna werkt als woonregisseur voor een Rotterdamse woningcorporatie voor ouderen (de SOR). Daar is ze dagelijks in gesprek met huurders, veelal 55 plussers, en probeert ze hun woonklachten op technisch en sociaal vlak op te lossen. Ze vertelt dat ze in normale tijden de bewoners thuis opzoekt maar momenteel het contact alleen via de telefoon verloopt, waarbij er een schuldbewuste blik richting René gaat, die ook thuiswerkt.
Harmanna is uit het juiste hout gesneden voor dit werk: ze vindt het prima om als klaagpaal te fungeren en op die manier vaak al het leed te verzachten, door de mensen wat lucht te geven. Soms wordt ze het huis uit gestuurd door huurders en onlangs werd ze met haar grijze haren nog voor “snotneus” uitgescholden, door een negentigjarige huurster, vertelt ze lachend. Je zou verwachten dat veel ouderen in een stabiele woonsituatie verkeren, maar dat beeld klopt niet altijd. Er is veel ellende. Drugs en alcohol, geldproblemen, schulden, het komt ook in die leeftijdsgroep voor. In veel gevallen is het niet echt op te lossen, maar help je ze al door duidelijkheid te scheppen, vertelt ze, en samenwerking te zoeken met andere instanties.
Naast haar werk als woonregisseur werkt Harmanna ook nog als zelfstandig geregistreerd mediator, samen met een compagnon vormt zij Hofstad Mediation. In die hoedanigheid wordt ze ingehuurd door gemeenten en scholen om klachten op te lossen. En burenruzies! Laten we dat in ons achterhoofd houden, mocht het op dat vlak een keer mislopen in onze straat.
Systeembeheerder
René is zijn hele werkzame leven actief in de IT. Hij kreeg zijn eerste baan toen hij in 1996 via zijn inbelmodem een stukje technische communicatie software downloadde en daarop door een verkoper gebeld werd met de vraag of hij een licentie wilde kopen. Dat wilde hij niet, maar hij wilde wel voor ze werken. Dat stukje software bestaat nog steeds, vertelt René, het is via een aantal overnames uiteindelijk in de codebase van Microsoft Windows terechtgekomen.
Inmiddels werkt René alweer ruim zeven jaar als zelfstandig Unix/Linux systeembeheerder in opdracht van Rijkswaterstaat. Daar beheert hij de systemen ten behoeve van verkeersmanagement ( wegennetwerk, verkeerscentrales). De systemen zelf draaien fysiek in Amsterdam, maar daar hoeft René nooit heen, het beheer lukt prima vanuit de Graaf Florisstraat.
Vrije tijd
De twee houden van duursporten en het betere afstandswerk. René zwemt regelmatig in het Van Maanenbad en maakt lange wandelingen door de stad, 20 kilometer naar Capelle Schollevaar bijvoorbeeld. Afgelopen weekend nog met zijn oudste kleinzoon van 7 (de oudste van de 4), die dapper het hele eind met opa heeft meegestapt. En René is festivalganger. Sinds jaar en dag bezoekt hij Roskilde, in Denemarken. Daar wil hij Harmanna graag een keer mee naar toenemen.
Harmanna roeit. In Voorburg roeide ze in een vier maar ook dat gaat nu niet. Nu loopt ze voornamelijk hard, flinke rondjes door de stad met de Erasmus- en Willemsbrug in het parcours. En ze heeft zich ingeschreven bij de Kralingse Loopgroep.
Wat vinden jullie van de straat?
Voor Harmanna is de hele buurt nieuw. Ze vindt de straat prachtig. “Schitterend, die platanen, en die nieuwe aangelegde tuinen”. Ze is nog wel op zoek naar een vervanging voor de leuke winkeltjes die ze in Voorburg en Den Haag had. Lastig nu om die te vinden, met de nieuwe lockdown.
Van de straatvereniging hebben ze gehoord en van de website en krant weten ze nu ook af. Ze komen zeker een keer op een borrel en ik raad ze aan een Floriscoop voorstelling te bezoeken. Hopelijk komen die er weer volop, in 2021.
Harmanna en René, welkom in de straat. Dat jullie hier nog lang en gelukkig mogen wonen.
Gelukkig zijn er genoeg mensen in de Graaf Florisstraat die van de corona crisis het beste hebben gemaakt. Drie lichtpuntjes uit de straat.
Marjolein van nummer 34
‘Zinvol werk, dat wilde ik eigenlijk al eerder’
‘Eigenlijk zou ik na het verlof van onze derde als business developer van een snel groeiend bedrijf aan de slag gaan. Het contract was al getekend. Ik zou op 1 april beginnen. Maar 10 maart kreeg ik een telefoontje: ze durfden het niet aan om mensen aan te nemen door de corona. Ik hoefde toch niet te komen.
Al snel werd duidelijk dat in ‘mijn’ sector (horeca en hospitality) weinig nieuwe banen zouden komen. Gelukkig kwam bij mij al heel snel meer ruimte voor een gevoel dat ik al langer had. Ik was altijd best commercieel bezig in mijn loopbaan, terwijl er zoveel problemen spelen in de maatschappij: laaggeletterdheid, obesitas, ga maar door. Daar wilde ik iets mee. Omdat het onderwijs reeds bekend was voor me – in mijn familie zitten veel mensen in het onderwijs – was de keuze snel gemaakt.
Ik doe nu twee dagen per week pabo dat ik binnen 2 jaar afrond. Vooral de stage vind ik heerlijk. En het bijles geven ook. Ik ben namelijk vast een praktijk aan het opzetten voor bijlessen, zo kan ik me inzetten voor basisschoolleerlingen. Bijvoorbeeld bij de voorbereiding van hun cito, maar ook om een lees- of rekenachterstand bij te spijkeren. Ik heb nog ruimte, dus bel gerust even aan.’
Hennie van nummer 29A
‘Het kinderatelier naar 4 dagdelen per week’
‘Opeens zaten alle kinderen en hun ouders thuis op 16 maart. Ze hadden een stuk minder te doen, ze mochten ook weinig. Ik wilde de kinderen iets moois geven. Ik wilde ze laten zien dat ze niet alleen waren en met ze in contact blijven. Zo ben ik knutselpakketjes en video’s gaan aanbieden. Geweldig was dat, het liep storm. Mijn assistenten van het atelier hadden de handen vol aan het maken van de pakketjes en het rondbrengen ervan. Sommige kinderen zaten door de brievenbus te kijken om even hallo te zeggen. Dat was zo mooi, zo aandoenlijk.
Nu nog steeds is de tijdsindeling bij veel mensen anders dan voor de corona-uitbraak. Er is minder activiteit. Daardoor merk ik dat het atelier veel drukker bezocht wordt. Het kinderatelier bestond al op zaterdagochtend en -middag. Sinds kort bied ik ook de woensdagmiddag aan en vanaf 2021 de donderdagmiddag. Als de lockdown voorbij is natuurlijk. Het staat allemaal op mijn gloednieuwe website: www.kinderatelierrotterdam.nl
Of ik deze lockdown weer knutselpakketjes ga rondbrengen? Nee dat niet, maar ik heb wel een heel nieuwe verrassing in petto. Maar dat vertel ik nog niet.’
Finn van nummer 43:
‘Nu weet ik eindelijk wat ik wil worden’
‘Tijdens de eerste lockdown zat ik in havo 4 en had opeens 24/7 de tijd. Als er al online lessen werden gegeven, waren die kort en niet vaker dan twee keer per week. Natuurlijk moest ik heel hard zelf studeren, maar alles was wel erg saai, ik mocht bijna niet de deur uit. Zeker niet om mensen te ontmoeten.
Voor de corona was ik in wat loze uurtjes al wel wat aan het experimenteren met het produceren van muziek, maar dat heeft in de eesrte lockdown een enorme vlucht genomen. Ik besteedde daar veel tijd aan en schafte in de loop van de tijd onder meer software, instrumenten, een mengpaneel, een microfoon, keyboard aan om nog beter te worden.
Ik bedenk de tracks zelf, ik speel ook zelf wat instrumenten en ik zing. Maar ik werk ook veel samen met anderen. Online vooral natuurlijk. Soms heb ik een viool nodig of een saxofoon. Dan ga ik online op zoek naar iemand die dat in kan spelen, zodat ik dat kan verwerken in mijn nummer.
Ik heb jarenlang niet geweten wat ik na mijn havo wilde doen, maar dat weet ik nu zeker. Ik ga dit voorjaar de selectie doen voor opleidingen tot muzikant/producer. Ik moet echt goed plannen om dit te combineren met mijn examens.’
In onze wijk hebben we een waar paleis, toegankelijk voor de hele buurt. Een soort Paleis van Volksvlijt, maar dan op z’n Rotterdams. Ongekroonde koningin en koning ervan zijn Marieke Hillen en Floris van Gennep. Zij zijn de initiatiefnemers van het eerste uur. Hun wederwaardigheden lezen als een avontuur en managementleergang ineen. Fasten your seatbelts! En spoiler: jij kunt ook eigenaar worden van een stukje Wijkpaleis.
Marieke
In hartje Amsterdam woonde Marieke met veel genoegen in een ‘fijne, veilige, hoog opgeleide bubbel’ (haar eigen woorden). Als architectuurhistoricus maakt ze tentoonstellingen, waarbij ze verhalen vertelt en mensen helpt kijken naar hun omgeving. Het is vooral beschouwend werk. Ze krijgt een opdracht bij het Nederlands Architectuurinstituut die haar op en neer doet treinen naar de Maasstad. Manlief heeft een baan in Breda. En dan is er ook nog een 3e kind op komst en wordt het appartement van 80m2 wel wat krap. Dat alles bij elkaar doet ze besluiten de overstap te maken naar Rotterdam. Het is 2004.
Meerdere vrienden hadden haar voorspeld: “Rotterdam wordt een shock, maar het is ook wel wat voor jou.” Ze hebben helemaal gelijk gekregen. In het begin voelde de overstap rauw aan. Haar omgeving is nu veel diverser, allerlei mensen wonen door elkaar. Maar niet noodzakelijkerwijs mét elkaar. Ze is er niet meteen op haar plek, ze is zoekende. Het doet haar nadenken over de buurt waar ze woont en wie er wonen.
Singeldingen
Ze heeft behoefte aan een plek in de buurt waar ze prettig kan verblijven met haar kinderen, buiten. Een paar like minded moeders die ze kent van de crèche, Karen Hammink en Eireen Schreurs, hebben een initiatief genomen waar Marieke zich bij aansluit. Aan de keukentafel wordt het plan voor Singeldingen geboren: een open en toegankelijke plek voor iedereen uit de buurt. Het voldoet aan hun eigen behoeften, en ook aan die van de wijk. Niet iedereen heeft een huis met een tuin. Op een mooie locatie in het parkje aan de Heemraadssingel wordt een plek geclaimd voor ontmoeting. Daar komen in 2009 de karakteristieke kiosk en een mooie zomerprogrammering.
Karin Hammink
Singeldingen is spontaan begonnen, er was niet nagedacht over een duurzaam concept voor de langere duur. Na vier zomers zijn de initiatiefnemers op zoek naar een winterplek. De buurthuizen in de wijk zijn intussen allemaal gesloten. De bestuursleden van Singeldingen organiseren keukentafelgesprekken met de buurt, om te horen wat er al leeft, wat er speelt, wat er nodig is, waar gebruik van wordt gemaakt. Lokale initiateven worden samen aan tafel gezet. Ze blijken elkaar vaak niet te kennen. De gesprekken worden minutieus genotuleerd door Corianne Roza en Theresa Hartgers maakt er tekeningen bij.
Floris
Bij een van die keukentafelgesprekken is Floris van Gennep aanwezig. Hij is uitgenodigd aan de tafel van creatieve makers. Hij is architect en bouwer.
Floris heeft lang ontwikkelingswerk in India gedaan, eerst als vervangende dienstplicht. Daarna heeft hij 17 jaar lang vanuit Nederland een stichting die een kindertehuis heeft voor kinderen uit lepra families, waarbij de kinderen de kans kregen om een ambacht te leren. Wanneer hij de stichting beëindigt, realiseert hij zich dat hij dichter bij huis iets wil doen. Hij besluit om 1 dag per week te besteden aan hoe we leven in de wereld en met elkaar.
Floris van Gennep
Aan de keukentafel bij het Singeldingen-bestuur benoemt hij zijn visie: ontmoeting en problemen oplossen hoeft niet alleen te gaan via praten en gesprekken organiseren. Vlieg het eens anders aan en ga samen dingen maken. Door samen bezig te zijn, ontmoet je elkaar ook en komt het gesprek vaak ook wel op gang, maar meer terloops. Je hoeft elkaar niet aan te kijken, de focus ligt op iets anders, waardoor de kans op een opening tot een gesprek groter is. (Het klinkt mij bekend in de oren – het is ook een beproefde strategie om met je puberkinderen te levellen.) Marieke en consorten zijn verkocht: dit is een invalshoek die ze zeer aanspreekt en die ze omarmen. Aan hun concept van ‘ontmoeten’ wordt het begrip ‘maken’ toegevoegd.
Huize Middelland
Ondertussen wordt er vanuit de gemeente nagedacht over een Huis van de Wijk. Lot Mertens, gebiedsmanager vanuit de gemeente, is op de hoogte van alle lokale initiatieven. Zij en Ineke Palm (van de gebiedscommissie) brengen die verschillende initiatieven bij elkaar en stellen een decentraal Huis van de Wijk voor: Huize Middelland. Singeldingen en hun nieuwe initiatief zijn er daar één van, net als het Hoekpandje van onze straatvereniging. Deze ontwikkeling geeft ook aan hun initiatief-in-ontwikkeling een boost.
Een krukje bieden
Marieke en Floris willen iets toevoegen aan de wijk. Voor hen is ‘equity’ een belangrijk begrip. We hebben niet allemaal niet allemaal een gelijke start en gelijke kansen in het leven. Maar je kunt wel helpen gelijke kansen te creëren voor mensen. De een is lang en kan makkelijk over de schutting heen kijken. De ander is klein en voor die persoon is de schutting heel hoog en ontneemt het zicht. Je kan die persoon een krukje bieden om over de schutting heen te kijken. Leren door samen te maken, een netwerk te krijgen door te ontmoeten. Dat is wat ze willen bieden en neerzetten in en voor Middelland: maken en ontmoeten, leren en ondernemen. Dat worden de kernbegrippen van het idee.
Marieke schreef er al langer over, was er conceptueel al langer mee bezig: zeggenschap. Over je eigen omgeving en je eigen leven. Toegerust raken om daaraan vorm te geven.
Nu is er de kans het in de praktijk handen en voeten te geven. Stichting DOEN heeft zich verbonden aan het initiatief en zo kunnen ze op zoek naar een locatie. Meerdere plekken komen voorbij. Een ervan is aan de Schonebergerweg. Dat leidde tot de naam: Paleis op de Schone Berg. Die locatie gaat uiteindelijk niet door. Een nieuwe kans doet zich voor in een pand aan de Middellandstraat: een voormalige fabriek en voormalig wijkontmoetingscentrum – het pas helemaal bij hun concept. Het Wijkpaleis is geboren.
Wijkpaleis
Daar strijken ze neer in de zomer van 2015. Met als ondertitel: de plek om het te maken.
Floris en Goran hebben er een werkplaats voor hout en metaal. Er is iemand die aan plastic recycling doet. Een ander doet iets met textiel. En er wordt gekookt door Fatma en Kameroen. Op zaterdagen is er inloop ‘Hoe maak je het?’ om dingen te maken of repareren. Het zijn allemaal ondernemers die door een social return iets teruggeven aan de wijk.
Op de schopstoel
Maar een jaar later alweer is er onrust. De gemeente wil het pand waarin het Wijkpaleis zit herontwikkelen. De initiatiefnemers realiseren zich dat een duurzame locatie een noodzakelijke voorwaarde is om toekomstbestendig te zijn. Tot dan toe opereren ze onder het bestuur van Singeldingen. Maar met deze ontwikkelingen is een geheel andere dynamiek op gang gekomen. Een vast gebouw is geen doelstelling van het bestuur van Singeldingen. Er komt een aparte, eigen stichting Wijkpaleis. Met Marieke en Floris als het werkbestuur en een Raad van Toezicht. Ze voeren gesprekken met de gemeente, schrijven plannen en doen mee in het aanbestedingsproces. Tot hun grote teleurstelling winnen ze die niet; ze worden 3e. “De wijk had niet door dat dit gebouw onder hun voeten werd weggetrokken,” aldus Marieke. Ze vonden het wel erg maar er gebeurde niets. Het doek lijkt te vallen.
Politieke rollercoaster
Wat dan volgt laat zich het best omschrijven als een rollercoaster ride. Het zijn spannende jaren, waarin Marieke en Floris onnoemelijk veel leren – meer dan je ooit in een managementcursus aangeboden zou krijgen. Met hun tomeloze inzet en hulp van een aantal belangrijke spelers krijgen ze uiteindelijk ongelooflijk veel voor elkaar.
De gemeenteraad is intussen wakker geworden. De aanbesteding is niet gelopen zoals bedacht. Niet het beste plan voor de wijk heeft de aanbesteding gewonnen. Gemeenteraadsleden Judith Bokhoven (Groen Links) en Quirine Velter (SP) maken zich hard voor het Wijkpaleis in de gemeenteraad. Vanuit Huize Middelland is er veel solidariteit.
Ineke Palm (gebiedscommissie, SP) leert de Wijkpaleizers protesteren: spandoeken maken en vergunningen aanvragen voor een demonstratie. Met alle Wijkpaleizers en supporters zitten Floris en Marieke op balkon van de publieke tribune bij de gemeenteraadsbesprekingen.
Een motie om het Wijkpaleis op de huidige locatie te behouden maakt geen kans, weten ze. Dus wordt er gewerkt aan een alternatieve motie, die het college oproept om te helpen bij het vinden van een nieuwe plek voor het Wijkpaleis. Er wordt een cruciaal zinnetje aan toegevoegd: “De plek op de Middellandstraat mag niet verder ontwikkeld worden totdat de nieuwe plek gerealiseerd is.” Wethouder De Jonge heeft de motie ontraden, maar ook zijn eigen CDA steunt de motie. En tot hun grote verbazing en vreugde wordt de motie aangenomen. Ze maken een rondedansje.
Steun
Maar ze zijn er nog niet. Nu volgt de zoektocht naar een nieuwe locatie. De voormalige Eloutschool aan de Claes de Vrieselaan is in het vizier. Ze onderhandelen over een huurcontract, met zicht op koop. Het is bepaald geen gemakkelijk traject. Ze hebben van doen met gemeentelijke diensten die halsstarrig en onwillig zijn, zich verschuilen achter richtlijnen en hun macht laten gelden zonder uitleg. Maar óók met gemeentelijke organisaties die meedenken en het Wijkpaleis ondersteunen. Floris werkt elk gesprek meteen uit en denkt gelijk vooruit wat de volgende stap zou moeten zijn.
En ze staan er niet alleen voor. Ze krijgen steun van de gebiedsmanager en de gebiedsdirecteur; van de Dienst Maatschappelijke Ontwikkeling die ook Huize Middelland steunt; van een jurist die het ‘right to challenge’ en het ‘right to bid’ in de praktijk brengt; van wethouder Barbara Kathman en zelfs van burgemeester Aboutaleb, die soms zijn morele gewicht in schaal legt voor ze en echte doorzettingsmacht heeft.
Ook worden ze ondersteund door investeerder Koninklijke Nederlandse Heide Maatschappij (KNHM), die adviseurs van Arcadis heeft en hen helpt met advies en op juridisch gebied. Dit fonds helpt hen druk zetten. En omgekeerd helpt de druk van de burgemeester om fondsen flink te laten co-financieren. Zo ontstaat er een vliegwiel. En ze krijgen het voor elkaar. “Het geeft energie, het was enorm leerzaam!”
Feestelijke opening
Er wordt geklust op zaterdagen. “Zo mooi te zien hoeveel mensen betrokken zijn en helpen,” zeggen de twee. Ook Onno en Karin uit onze straat bouwen bijna elke zaterdag mee. In maart dit jaar was de feestelijke opening van het nieuwe pand door burgemeester Aboutaleb en wethouder Kathman.
Onno (op trap)
Karin
Op de 3e verdieping huist een dependance van de Mariaschool. Op de 1e en 2e verdieping huizen zo’n 40 makers uit Rotterdam-West. Het Wijkpaleis biedt hen werkplaatsen in de eigen leefomgeving met een betaalbare huur. Zij delen hun kennis en kunde met bewoners en dragen daarmee bij aan doelstelling van Het Wijkpaleis om Rotterdam West mooier, beter en ondernemender te maken. Zo organiseert een filmmaker filmavonden onder de titel CineWest, helpen de textielvrouwen mensen tijdens het textiel repair café en houdt de componist een muzikaal spreekuur.
Beneden komen vier publieke maak-productieplekken: de keuken, een textiellokaal, een maaklokaal (waar gewerkt wordt met verschillende materialen) en een houtwerkplaats op het buitenterrein.
Twee weken na de feestelijke opening moet de boel alweer dicht. Maar ondanks corona loopt het als een tierelier. Alle activiteiten zijn gericht op een breed publiek (van 8 tot 88); ze doen niet aan doelgroepenbeleid. ‘Het gaat om interactie en kruisbestuiving,’ zegt Floris. Samen eten maakt plaats voor het afhalen van maaltijden: woensdag t/m vrijdag koken Fatma, Homa en de vrouwen van Mixblik voor de buurt. Er zijn plannen om een dome te bouwen, als buitenlokaal en assemblage plek. Om de zaterdag komt er een textiel repair café. Anders dan voor velen beleeft Marieke deze periode als hoopvol en energiek. ‘Wat gebeurt er veel!’
Homa
Fatma
Meerwaarde
Waarin zien we de meerwaarde van het Wijkpaleis voor de buurt? Marieke illustreert het graag met een concreet voorbeeld, het verhaal van Samir. Hij is een buurtbewoner, een nieuwe Nederlander afkomstig uit Syrië. Hij heeft een achtergrond in textiel. Hij kwam naar het Wijkpaleis om Nederlands te leren. Zo heeft hij niet alleen de taal, maar ook zijn vaktaal kunnen ontwikkelen in het Nederlands door de lessen die hij kreeg van Monique. En daarmee heeft hij een baan gekregen bij de Bijenkorf. Van een tijdelijk contract kreeg hij een vaste baan aangeboden. Met het aanbod kwam hij weer langs bij het Wijkpaleis, en met de adviezen die haar daar kreeg kon hij een beter contract onderhandelen. Zijn dochter is via het Wijkpaleis gekoppeld aan een Engelstalige student die haar helpt met haar Engels, een belangrijke voorwaarde om haar vmbo-kader voort te kunnen zetten. “Samir komt op het juiste moment met vragen, waardoor wij kunnen helpen en mensen aan elkaar kunnen verbinden.” Samir geeft aan dat hij zich inmiddels thuis voelt in de wijk. Wat mooi om te horen.
Samir
Koop een stukje Wijkpaleis!
En voor de toekomst? Het Wijkpaleis heeft een huurcontract tot 28 februari 2022 en heeft tot die tijd de optie op koop voor een afgesproken bedrag van €1,9 mln. In 2021 moeten ze de koop dus realiseren. Dat is weer spannend! Ze willen met crowdfunding een zo groot mogelijk deel lokaal geld inzamelen. Zodat het gebouw en wat erin gebeurt echt van de buurt is en blijft.
Ze zijn een kleine en wendbare organisatie, maar nu is het wel tijd om net als Super Mario tijdelijk een tijdelijke Power Up!-strategie toe te passen. Ofwel: tijd om hulptroepen in te schakelen. Dus: wie wil er meedoen om kennis en kunde in te zetten? Denk aan:
Zo, tsja, in de vorige aflevering van onze prachtige straatkrant hebt u ‘kids in the street’ moeten missen. Corona- en verhuisperikelen waren daar de oorzaak van, maar er was zoals altijd volop te lezen, kids of niet. En de perikelen zijn achter de rug: van huis geruild met de buren, partner Karin heeft het Coronavirus een lesje geleerd en ik ben de dans miraculeus ontsprongen.
Thuis bij Ole
Maar terzake…we zijn nu aangeland bij Ole van der Hoeven, die met moeder Noortje en vader Lennaert en nog eens 2 zusjes woont op nummer 110B. Die 2 zusjes, Ari en Doris, daar heeft Ole het maar beetje moeilijk mee. De jongste, Ari, die knijpt, slaat en krabt…zo lief als ze nu aan tafel zat, kan ik het me niet voorstellen Ole en bovendien, jij bent de oudste, al 7 jaar, en dus de sterkste, wat kan je gebeuren? En kijk eens hoe lief ze moeder Noortje helpt in de keuken, dat ziet er toch heel gezellig uit.
Doris is maar een beetje vervelend maar na enig aandringen..soms ook wel aardig. Wat later ook wel fijn zal zijn, kan je je nu nog helemaal niets bij voorstellen, die zussen van jou die krijgen een hoop vriendinnen, let maar op, dat gaat leuk worden 🙂 Duurt nog wel een jaar of 10, dus nog even geduld, maar wedden dat ik gelijk krijg?
School
Ole zit in groep 4 op…jawel, daar is hij weer… de montessorischool. Zijn grote vrienden Sam en Willem zitten bij hem in de klas. Met Sam en Willem hebt u al eerder kennis kunnen maken in vorige afleveringen, mooi stel bij elkaar. Wat Ole leuk vindt op school? Rekenen, taal, spelling en hij is er, wel naar eigen zeggen, nog goed in ook. Wat hij vervelend vindt?..helemaal niks! Ik viel zowat van mijn stoel, dat had ik nog nooit gehoord, maar kijk eens naar die zelfbewuste blik op de foto, ik geloof het nog ook. Veel kids noemen als eerste de pauzes als leukste onderdeel van school, maar Ole niet. Goed bezig jongen, daar kom je verder mee! Oh ja, na enig aandringen, toch wel iets vervelends namelijk Hutspot, de buitenschoolse opvang. Niet dat Hutspot zo erg is , maar dan kan hij niet spelen met zijn vrienden, dat is het probleem. Nou ja, bij Hutspot zijn vast wel een paar leuke maatjes en die vrienden, die lopen niet weg hoor.
Hobby’s
Voetbal, dat is zijn grote hobby. Ole speelt bij RVV Blijdorp en het is een alleskunner hoor. Hij is goed in aanvallen maar ook in keepen. Wat het gaat worden, spits zijn of op doel staan, dat is nog niet zo duidelijk, maar hij doet er alles aan om steeds beter te worden: trainen op woensdag en wedstrijden spelen op de zaterdagen, met zijn vrienden Esra, Boris en Max. Ben benieuwd Ole, ga je net zo goed worden als Frenkie de Jong? Als ik goed naar je foto kijk, lijk je er eigenlijk een beetje op, dus wie weet.
Gamen op de I-Pad is zijn tweede passie. Nou ja, vooruit, als je het maar combineert met veel bewegen anders krijg je stijve botten. Met Lego kan hij ook heel mooie dingen maken, zien er keigoed uit. Keigoed…daar hoor je ineens de Brabantse wortels, want Noortje en Lennaert komen allebei uit Brabant. Ooit terug naar Brabant? Daar wonen toch ook leuke neefjes en nichtjes, wie weet. Nee hoor, bedacht ik me, blijf maar lekker in Rotterdam, jongens die taal, rekenen en spelling op school niet vervelend vinden, die kunnen we hier echt niet missen!
De straat en later...
Het enige wat hoognodig aan de straat veranderd moet worden is dat zijn vrienden, die niet in onze straat wonen, dat wel gaan doen, Pax, Daniel en Sef. Verder niks aan doen, leuke straat, zo is het gedecideerde oordeel van Ole. En wat hij later wil worden…gameontwerper, dat heb ik vaker gehoord. Het is in ieder geval wel een creatief beroep, past prima in de straat. En ik denk zomaar dat je het gaat maken, zie maar eens hoe je in de camera kijkt, nergens bang voor en op naar de toekomst! Veel succes Ole!
Het was de vroege ochtend van 1 januari 2020 toen enkele leden van het Groene Graaf klimaatclubje elkaar troffen in het hoekpandje. Ze hieven het glas op een mooi jaar en proostten op een 2020 met vier nieuwe regentuinen. Dat klonk boud, maar je mag ambities hebben.
Een mooi jaar werd 2020 nou niet bepaald, maar de aanleg van de nieuwe regentuinen is gelukt! In dit artikel lees je hoe het zo ver gekomen is. Als je dat inmiddels wel weet, kun je ook gelijk doorskippen naar het artikel over de groene inhoud van de tuinen.
Juni
Na corona-uitstel in het voorjaar presenteren we in juni eindelijk de plannen voor (dan nog drie) nieuwe regentuinen aan de gemeente. Deze zijn gelijk enthousiast en vragen ons wederom het draagvlak in de buurt te peilen. Met artikelen op de website, een nieuwsbrief, een flyer-actie en een informatie-avond in het hoekpandje informeren we de straatbewoners.
September
Ook voor de nieuwe tuinen blijkt er veel enthousiasme. Dan komt het nieuws dat er budget gevonden is en de gemeente nog dit jaar aan de slag wil, en er ook ruimte is voor een vierde tuin! De plannen worden aangescherpt en nog eens besproken met de bewoners voor wiens deuren het plaats gaat vinden.
November
En dan gebeurt het echt: eind oktober gaan op de diverse plekken de tegels eruit en worden de bandjes aangelegd. Een weekje later komt de hovenier en daarna zijn de bewoners aan de beurt. Onder de strakke regie van Audrey gaan de teams van enthousiaste straatbewoners samen met de hovenier aan de slag. Vanaf tuin 2 bij de Witte van Haemstede trekken we richting de hoeken met de Jan van Avenne voor tuin 3 en 4 om op zaterdagmiddag met tuin 4 te eindigen op de hoek van de Duivenvoordestraat. Lekker om even met je handen in de aarde te zitten en bij te kunnen praten met je straatgenoten.
Als het werk gedaan is, trakteert de vereniging ’s middags in het pandje op chocola en koek en is er heerlijke taart van Christa!
Met zijn allen lopen we de tuinen af. Audrey legt uit wat er staat aan groen en hoe zich dit in de komende jaren zal gaan ontwikkelen. En we zagen dat het goed was.
De gemeente meldt dit project nog aan voor de Nationale Steenbreek Trofee 2020. Maar ook die wordt verplaatst naar 2021. Het doet niets af aan het mooie resultaat. Laat het nieuwe jaar maar komen!
Onze mooie straat is sinds november vier nieuwe Regentuinen rijker. (Lees hier over de aanleg). De straathoeken hebben hiermee instant een groener aanzien gekregen.…De tuinen hebben direct body dankzij de extra hoogte in de vorm van heuveltjes, maar wat staat er nu eigenlijk aan groens?
Maatwerk
De beplanting is per tuin afgestemd op de groeiomstandigheden: sommige tuinen vangen veel zonlicht, terwijl andere juist in de (half)schaduw liggen of zelfs voorzien zijn van een boom. Deze uiteenlopende condities leiden tot een mooie variatie in de beplanting, terwijl de herhaling van een paar sterke soorten en de opbouw met (wintergroene) heesters, kleurrijke vaste planten, siergrassen en bollen zorgt voor de samenhang tussen de tuinen.
Tijdens de rondwandeling bij de feestelijke ‘inwijding’ van de tuinen lichtten we al een paar bijzondere planten toe. Hier nog eens een korte herhaling ter inspiratie voor je eigen tuin of geveltuin.
Heesters
De heesters geven hoogte en structuur. De Choisya is wintergroen en bloeit vanaf april al met witte, licht geurende bloemen. De eveneens wintergroene Mahonia zie je nu al overal in de buurt bloeien en is een belangrijke stuifmeel- en nectarleverancier voor solitaire bijen en andere insecten.
Eikenbladhortensia – Hydrangea Quercifolia
Vlinderstruik
Mahonia Aquifolium Apollo
Nandina Domestica
Choisya Ternata
De wintergroene Nandina of schijnbamboe krijgt sierlijke rode bessen na de bloei met fijne witte bloemen gevolgd door felrood blad in de herfst. De Eikebladhortensia bloeit in de zomer met witte pluimen en heeft een prachtige rode herfstkleur. En de Vlinderstruik behoeft natuurlijk geen uitleg!
Vaste planten
De vaste planten hebben verschillende hoogten, kleuren en bloeitijden en geven door het jaar heen niet alleen een mooi beeld, maar bieden ook nectar en stuifmeel voor bijen, vlinders en andere belangrijke bestuivers. Een bijzondere vaste plant is de Phlomis: de kenmerkende bloei in gele kransen langs de stengel levert ook een sterk architectonisch winterbeeld op.
Phlomis russeliana – zomer
Phlomis russeliana – winter
Duizendknoop?
Duizendknoop (Persicaria) -niet te verwarren met de woekerende Japanse duizendknoop die funderingen en kademuren verwoest- is een sterke plant die het op de meest uiteenlopende plekken naar zijn zin heeft.
Verbena bonariensis
Allium Purple Sensation
Echinaceae purpurea
Persicaria amplexicaulis Blackfield
Geranium Rozanne
Verbena of IJzerhard weeft haar stengels met paarse aren samen met andere zonminnende planten zoals Echinacea (zonnehoed), siergrassen en paarsbloeiende uienbollen. En elke tuin is voorzien van een paar pollen Geranium Rozanne die met haar lange stengels door de tuinen ‘wandelt’ en van mei tot november voor kleur zorgt.
Winterrust
Een groot deel van de beplanting is nu in ‘winterrust’. De bovengrondse delen verkleuren en sterven af, maar ondergronds bereiden de planten zich voor op het voorjaar dat ingeluid wordt door de blauwe druifjes en andere bollen. We kijken met verlangen uit naar de kleurexplosie die dan volgt!
Dit gebeurt doorgaans doordat de eigenaar de bijlage alleen heeft gedeeld met een kleine groep mensen, de eigenaar heeft gewijzigd wie de bijlage kan zien of omdat de bijlage is verwijderd.
![[pdf]](/wp-content/uploads/page-16x16.png){kind=small}
Lente 2021![[pdf]](/wp-content/uploads/pdf.png){kind=small}
Lente 2014
