De mid-zomerborrel was weer een succes! Oude getrouwen & nieuwe buren/leden, lekkere hapjes & mooi weer; gezelligheid & kunstzinnige uitingen. Én weer nieuwe initiatieven in de maak. Als nieuwe leden mochten we verwelkomen: Edwige & Patrick, Naya, en Shannon & Carlos. Maak kennis met ze en lees welke nieuwe ideeën ze inbrengen.
Edwige & Patrick
Ze wonen al járen aan de Heemraadssingel, om de hoek van de Graaf Florisstraat. Hun kinderen hadden ook al wel eens meegedaan met Koken bij Flo, dus ze waren al bekend met het hoekpandje. Maar pas onlangs besloten ze lid te worden van de vereniging Ter Bevordering, aangespoord door Franz. Patrick was ik al tegengekomen in de FeestWeek van Middelland, bij het Branco Festival. Ik wilde daar de GraafFloris-Eeuwfeest-slingers ophangen voor de aankleding van het festival, en zag een zeer lange man die wel bij de takken kon. En nu kwam ik ‘m zowaar weer tegen bij de buurtborrel, en bleek het warempel ons kersverse lid Patrick!
Naya en Patrick in gesprek
Naya
Naya komt uit Oekraïne. Ze is gevlucht voor oorlogsgeweld. Nu huurt ze een kamer in de Graaf Floris en probeert het gewone leven weer op te pakken. Ze werkt als receptionist in een hotel hier in de buurt. Ze is onlangs lid geworden van de straatvereniging en organiseert nu eens in de twee weken een intellectuele debatclub op zaterdagochtend in ons pandje. Naya en landgenoten bespreken dan wisselende onderwerpen. Van Kant tot Nietzsche, van poëzie tot kunst.
De intellectuele debatclubop zaterdagochtend in het pandje
Tijdens de buurtborrel besloten we om in het najaar een gezamenlijke activiteit te doen. Samen koken en samen eten: een Nederlands- Oekraïense ontmoeting. Wil je mee helpen dit te organiseren? Meld je dan aan bij vereniging@graafflorisstraat.nl onder vermelding van ‘Oekraïense ontmoeting’. In het najaar horen de leden er meer over, als we een datum hebben bepaald.
Shannon & Carlos
Dit Amerikaans-Mexicaanse stel heeft op meerdere plekken in de wereld gewoond. Het werk bracht ze naar Nederland. Eerst woonden ze in Utrecht, maar kozen daarna voor Rotterdam vanwege de betere internationale school alhier: het RISS (Rotterdam International Secondary School), waar hun 14-jarige zoon nu op zit.
De afgelopen twee jaar woonden ze in de Beatrijsstraat, maar moesten hun huurhuis verlaten toen verlenging van het 2-jarige huurcontract niet tot de mogelijkheden bleek te horen. Ai, daar hadden ze niet op gerekend! En dan hadden ze ook nog net een nieuwe pup voor wie rust, reinheid en regelmaat van belang is. Dat was dus wel even paniek. Gelukkig vonden ze vlak om de hoek, in de Graaf Florisstraat, een nieuw huurhuis. Heel fijn, want hun zoon kan daardoor nog steeds lopend naar school. En ook de hond kan zijn vertrouwde rondje blijven lopen.
Aangemoedigd door alle mooie buurtinitiatieven besloot Carlos ter plekke ook een duit in het zakje te doen, en de vereniging te verrijken met zijn culturele achtergrond: In het kader van Mexicaanse Onafhankelijkheidsdag hosten Carlos & Shannon op zaterdag 14 september een Mexicaans diner met verschillende Mexicaanse gerechten. Start is om 17:00 uur. De kosten van het eten worden gedeeld door de aanwezigen. Er is plek voor ca. 15 personen. “Sommige van de ingrediënten zijn lastig te verkrijgen en vrij prijzig,” laat Carlos vast weten, “maar ik beloof dat het zeer de moeite waard is.” Shannon prijst haar man aan als een zeer goede kok. Wil je meer weten over de Mexicaanse onafhankelijkheid, onder de geneugten van typisch Mexicaanse gerechten en in goed gezelschap? Meld je dan aan bij Carlos via deze link.
Eenmaal woonachtig aan Goudkust Graaf Florisstraat willen mensen nog wel verhuizen maar liever niet meer de straat uit. Zo ruilden Tony en Karin van woning met Ismaël en Rineke en vertrokken Joost en Lisanne onlangs van nummer 42 naar nummer 91. Hanneke en Olivier van 111 verhuizen naar 89 en Rogier en Mechteld naar nummer 43. Hun voormalige woning, nummer 33b, biedt binnenkort plek aan echt nieuwe buren, en daarmee komen we op het onderwerp van dit stukje: Cindy en Olaf.
Binnenkort, want ze wonen er nu nog niet. Als ik langskom, staat het stel op het punt om de bovenverdieping van een nieuwe houten vloer te voorzien. Een keurige stapel planken ligt al geduldig te wachten. Als de vloer boven eenmaal ligt, is de bovenverdieping bewoonbaar en kunnen ze van daaruit de benedenverdieping afmaken, zo vertelt Cindy mij het plan.
Samenwonen
Olaf en Cindy zijn een stel dat elkaar op wat latere leeftijd heeft gevonden en inmiddels zo’n tien jaar samen is. Ze zijn getrouwd en het LATen beu. In deze woning gaan ze voor het eerst samenwonen. Grappig , de bovenburen van 33a hebben elkaar eveneens op latere leeftijd leren kennen om uiteindelijk hier voor het eerst te gaan samenwonen. Iets in het karma van dit pand?
Olaf
Er is al behoorlijk wat kluswerk verricht, voornamelijk door Olaf. Alle muren en kozijnen zijn opnieuw gewit en de nieuwe badkamer is bijna af. Een drukke periode want hij is zijn dagelijkse werk gewoon blijven doen, zegt Cindy. Olaf werkt als fysiotherapeut in Capelle a/d IJssel. Zijn specialiteit is orthopedie: hij begeleidt patiënten in de herstelfase van de revalidatie na – met name – complexe knieletsels. Mooi werk vindt hij het. Je helpt mensen echt en ziet ze vaak een stuk mobieler en gelukkiger vertrekken dan dat ze binnenkomen. Olaf komt uit een ras rotterdamse familie en is opgegroeid in Barendrecht. Hiervoor woonde hij in Kralingen. Zijn appartement aldaar heeft hij verkocht. Tot straks de vloer ligt, woont hij tijdelijk bij familie.
Cindy
Cindy is musicus. Ze komt uit een muzikaal nest met een vader die professioneel concertpianist was, een moeder die altviool speelde en een broer die cellist is. Zelf speelt ze viool in twee orkesten. Allereerst het PHION – voortgekomen uit een fusie van het Orkest van het Oosten en het Gelders Orkest en daarnaast in het Mahler Chamber Orchestra, een internationaal kamerorkest met musici van 25 verschillende nationaliteiten, dat resideert in concertzalen over de hele wereld. Voor deze twee orkesten is Cindy veel onderweg, dan weer naar Arnhem, dan weer Enschede en dan weer naar Duitsland, Oostenrijk of andere landen. Voorheen deed ze dit vanuit thuisbasis Amsterdam, maar van dat huis heeft ze vorige week met enige weemoed de sleutels ingeleverd om zeer binnenkort ook de nieuwe woning te betrekken. Ze heeft nog niet zo veel met Rotterdam. Het feit dat er meer Amsterdammers zijn die zonder spijt de overstap naar de Graaf Florisstraat hebben gemaakt, stelt haar enigszins gerust. Verder krijgt ze hier beschikking over een eigen kamer om te studeren – dat was een harde voorwaarde – en is er op de begane grond genoeg ruimte voor de antieke vleugel, een erfstuk van haar vader.
Stolperstein
Even geleden viel Cindy’s oog op de Stolpersteine voor haar deur die herinnert aan de Joodse familie Van Geldere, die vanuit deze woning op 31 december 1942 naar Westerbork gedeporteerd is en later in Dachau is omgekomen. Toen ze de gegevens van zoon Jules Louis (Loekie) van Geldere opzocht op JoodsMonument.nl had ze een kippenvelmoment: de jongen staat met een viool op de foto. Ze zal aan hem denken wanneer ze binnenkort haar eigen vioolmuziek door het huis laat klinken.
Wijk verkennen
Kralingse Olaf en Amsterdamse Cindy hebben nog weinig tijd gehad om straat en buurt te verkennen al hebben ze al wel van alles gehoord van buurvrouw Nina. In een eerder stadium zijn ze flink voor deze straat geënthousiasmeerd door aankoopmakelaar Karel. Ik tip ze wat restaurantjes en café’s en vooral die ene website die zonder twijfel de beste bron is voor alles wat er in straat en buurt te beleven is.
Dan vertrek ik, want de vloerplanken moeten worden gelegd. Blij verlaat ik hun woning: weer twee fijne straatgenoten erbij!
Huize Middelland organiseerde in mei voor het eerst een festival van een week lang door de hele wijk heen. Begin van een nieuwe traditie? Hier een verslag vanuit het Graaf Floris-perspectief.
Op alle plekken van Huize Middelland waren er tussen 11 en 19 mei verschillende activiteiten, onder de noemers groen, kunst/creatief, culinair, film en muziek.
Deze beschrijving is dus slechts een greep uit de vele activiteiten. Op www.huizemiddelland.nl vind je het volledige programma.
Niche pop-up fotobooth
Op zaterdag 11 mei had onze straatgenoot Susanne Vuyk de stoep van het hoekpandje omgetoverd tot een prachtige bloemenzee, waar mensen zich voor konden laten fotograferen. Zij liet alle buurtbewoners echt shinen. Je wordt helemaal vrolijk van haar portretten, en dat is precies haar bedoeling: het beste van de mensen laten zien en schoonheid en lief zijn voor elkaar toevoegen aan de wereld.
Onder de bezielende leiding van Carine Hooykaas werd op dinsdag 14 juni de verbeelding van Middelland geschilderd op een groot doek. Het prachtige resultaat is nog altijd te bewonderen in ons Hoekpandje.
Filosofisch vraaggesprek
Ik interviewde Gerard Drosterij over zijn boek ‘Werelddenkers, een nieuwe geschiedenis van de filosofie tot aan Descartes.’ Het werd een levendig vraaggesprek waarin alle toehoorders zich mengden, en waarin we de huidige tijd (politiek, lokale initiatieven, gemeenschapszin) probeerden te duiden vanuit filosofisch perspectief. Het leverde mooie gesprekken op, waarbij iedereen een beetje verrijkt en iets meer in verwarring het pand verliet.
Filmavond
Op vrijdag 18 mei was het de bedoeling om een Schoolpleinbios te organiseren. We zouden het heel toepasselijke ‘Fadre & Modre’ gaan bekijken op het schoolplein van de Harbour International School: een Deens komische film over een groepje ouders op een school. Helaas gooide het weer roet in het eten. Maar gelukkig konden we uitwijken naar het Wijkpaleis. En we proberen de schoolpleinbios met deze film in de reprise te nemen op vrijdag 20 september. Nog niet zeker of we het financieel rond krijgen, maar zet maar vast met potlood in de agenda.
Branco Festival
Een samenwerking van het organisatiecomité van Robert Jager en zijn studenten (al 20 jaar) en (dit jaar voor het eerst) het vrijwilligersnetwerk van Huize Middelland. Deze combinatie was een groot succes dat naar meer smaakte. Volgend jaar weer!
Band ‘Les Etoiles’ (eerder ook te zien op ons Eeuwfeest)De bar van het festival werd gerund door vrijwilligers van Huize Middelland, met helpende handen van ervaren barpersoneel uit kroegen uit de buurtKijk, hier hangen de zelf gemaakte GraafFloris-SlingersWouter Deen, netwerkregie voor Huize MiddellandOlaf Mooij en 2 studenten flyeren in de wijk om bewoners en bezoekers te enthousiasmeren voor het Branco Festival (ernaartoe te lokken).GoogelaarDaphne Bom zit klaar voor portret tekenen. Poging tot 100 portretten in een dag. Portret in 3 minuten
Onze organisatie van het Eeuwfeest was opgevallen bij Robert en hij vroeg Paul de bar te coördineren. Meerdere plekken van Huize Middelland leverden personeel (lees: vrijwilligers). En zo werd het zowel voor als achter de bar een feestje, met mooie ontmoetingen.
De kans dat je deze naam hebt gehoord als je in de GF of omgeving woont, is heel. Erg. Groot.
Met een uiterlijk van extreem hoog knuffelgehalte en een bijna Golden Retriever achtig enthousiasme wanneer hij zijn baasjes of kindjes ziet, lijkt Oortje een perfecte familiehond.
En tussen ons: dat is hij ook zeker. Maar als deze schattige 25 kilo’s iets zien zoals een kat, konijn, een duif op onze gevel, of op brood afvliegende meeuwen aan de overkant van de straat; is het gaan met de banaan en – je raadt het wel – heel hard roepen!
Zelfs met zijn 11 jaar is deze mooie maar niet echt definieerbare mix van herder en Irish setter in jacht-modus namelijk niet bij te houden voor de toch relatief sportieve baasjes. Menige malen waren we erg blij met de bakfiets als achtervolgingsmiddel!
Eén keer is het toch goed misgegaan: Oor was het er niet mee eens, dat alleen de vogels het brood mochten krijgen dat aan de overkant van de singel werd weggegooid. Gevolg: een sprintende hond die de Vierambachtstraat overstak en door een auto werd aangereden. Gelukkig bij een ongeluk: alleen een enkele kneuzing. Toch maar aan de riem houden.
Van Laconias naar Rotterdam
De obsessie met eten is natuurlijk ook niet gek voor een beestje dat zijn gehele eerste jaar op straat en daarna in een groot roedel in Griekenland heeft geleefd. Gelukkig werd hij relatief snel opgevangen door de betrokken local Antonia, die ons met alle liefde ging adviseren welk diertje uit haar shelter zij de meest geschikte vond voor onze werk- en leefsituatie. Omdat wij veel zouden lesgeven en repeteren met de hond erbij, viel Antonia’s keuze snel op een lief, wit en voor de puppies in de shelter ontzettend zorgzaam teefje, genoemd Fofò. We gingen haar op de website bekijken maar opeens viel ons oog op een grote, lompe, drukke puber-reu die wild door de weilanden huppelde vol vreugde om Antonia te zien. Een ongeleid projectiel!
Mijn hoofd zei: Fofò maar mijn hart koos Orpheus.
Hondenvriendjes
Als new kid (puber) on the block maakte Oor snel (honden)vriendjes aan de singel. Alle maten, soorten, kleuren… het was zo gezellig dat we ter gelegenheid van zijn 1 jarig jubileum in Nederland zelfs een honden’speeltuin’ gingen afhuren zodat alle honden samen konden spelen. Een feest was het!
Nu als senior wordt hij (misschien net als wij mensen?) wat kieskeuriger wat zijn maatjes betreft. Maar één vriendje, Tuncstan, heeft toch echt op zijn oude leeftijd nog Oortje’s hart veroverd. De liefde was zo groot, dat Oor zelfs regelmatig bij open tuindeuren ontsnapte om ongeveer 15 tuinen verder zijn vriendje door diens terrasdeuren te groeten. Helaas ging Tuncstan ook een keertje oversteken met minder geluk. Nog elke keer dat we aan zijn huisje voorbij lopen, snuffelt Oor even aan de deur van zijn overleden en erg gemiste hondenmaatje.
Nomen est Omen
Pas nadat we het contract met de Griekse stichting voor straathonden hadden getekend realiseerden wij ons, naar welke character uit de Griekse mythologie hij is vernoemd:
Orpheus was een begaafd musicus, dichter en zanger.
Hij is dan ook een graag geziene gast bij onze muzieklessen: Passievol joelt hij mee met de zangoefeningen van Katharina en haar leerlingen. Om maar te zwijgen over zijn gevoel voor ritme tijdens de gitaarlessen van Edmond wanneer hij met zijn staart als een volleerd drummer de maat houdt door tegen de grond te tikken.
Van enig kind naar verwaarloosd kind
Oor gaat overal mee naartoe: optredens, familiefeesten, vakanties. Een soort van kindje. Maar hoe zou het zijn met de komst van echte kindjes? En hoe zou de volgorde eerst hond, dan kinderen uitpakken? Spannend vonden we het! De kinderen die we met hem op straat tegen kwamen vond hij helemaal niks. Veel te onvoorspelbaar, veel te druk!
Ondertussen moeten we meer de hond voor de kinderen beschermen dan andersom. Oor kent zijn plek in de roedel heel goed en houdt het liefst iedereen bij elkaar. Een wandeling met het hele gezin is voor hem niet per se relaxed: de kinderen fietsen voor en alle kanten op en als dan nog iemand – b.v. met de bakfiets – even weg moet, is de stress groot!
Aandacht en liefde is er heel veel voor hem, maar van al die urenlange dagelijkse strand en boswandelingen, die we voor de komst van de kinderen maakten, kan hij alleen nog maar dromen. Alhoewel – misschien moeten wij weer met wat grotere wandelingen beginnen, nu dat de zomervakantie eindelijk is aangebroken en de kinderen allebei langere afstanden kunnen afleggen.
En als ze moe zijn, gaan we lekker op pad met de bakfiets. Geen achtervolging maar de hond en de kindjes knus samen. Het enige geroep wat je dan hoort, ben ik, Katharina, hard zingend en alle buren die ik ken luid groetend. We blijven wel muzikanten, he?
Hoera! Ook dit jaar hingen er weer de nodige vlaggen-met-schooltas te pronken, en konden we meerdere straatgenoten feliciteren met het behalen van hun diploma. Nina ging langs bij de geslaagden met een kleine attentie namens het bestuur van de vereniging.
Meike van 102A
Twee jaar geleden was Tony langs gegaan bij broer Juste. Nu was het de beurt aan zijn zus Meike, die haar diploma heeft gehaald aan het Libanon Lyceum. De trotse moeder nam de attentie in ontvangst, want Meike zelf was op dat moment niet thuis. De volgende dag kreeg ik een appje van Meike, die de kaart en de chocoladereep kon waarderen: ‘enorm lief J!’ Ik vroeg haar naar haar plannen voor komend jaar. Ze gaat eerst een jaar Bedrijfskunde studeren, om daarna door te gaan met Technische Bedrijfskunde in Delft. Eén les heeft Meike in ieder geval al geleerd, en dat is dat het leven een feest is waarbij je de slingers (i.c. de vlag) zelf moet ophangen. Heel veel succes in Delft, Meike! Dat wordt vast ook heel gezellig, met heel veel slingers, feestjes en alles wat daarbij hoort.
Ami van 72A
Op #72 was het Ami die haar diploma had behaald. Haar zus Elem, die net als Juste ook twee jaar geleden ook in deze rubriek was geportretteerd, deed open en nam de attentie in ontvangst. Want Ami zelf was vertrokken op examenreis en dus met veel leukere dingen bezig. Ik ben vergeten te vragen wat de plannen van Ami zijn voor volgend jaar (en verder) maar dat horen we vast nog wel een keer. Ook jij succes en alle goeds gewenst voor het vervolg, Ami!
Kate van 80B
Ook Kate was zelf niet thuis toen ik haar de attentie kwam brengen. Haar moeder Mariska nam de kaart & reep in ontvangst. Kate heeft net als Ami haar diploma behaald aan het Libanon Lyceum, met een NT/NG profiel. Daarmee kun je echt nog alle kanten op. Maar Kate weet nu nog niet wat te kiezen, dus gaat ze eerst een tussenjaar doen om daar wat beter over na te denken en ondertussen een beetje werken en misschien wat reizen. Verstandig Kate, je bent net 18 geworden en hebt nog een heel leven voor je. Studeren en een serieuze baan ga je nog zoveel jaren doen, dat komt heus wel. Je hebt de tijd! We kregen deze prachtige foto opgestuurd. Ik vind dat Kate er trots en zelfbewust op staat. Geniet van je aankomende jaar en veel succes de jaren erna!
Rosa van 63
Ik had er geen vlag zien hangen, maar wist wel dat ze in haar eindexamenjaar zat. Toen ik begin mei het boek van haar vader kwam lenen als voorbereiding op het filosofische gesprek, was het Rosa die voor mij de deur open deed. Ze zat toen midden in haar eindexamens. Ze had er al een paar achter de rug en was aan het blokken voor het laatste vak; ze er al veel vertrouwen in. Dus het verbaasde niet toen ik bij haar moeder – onze vaste columnist Liesbeth – polste over de uitslag, te horen kreeg dat het diploma in de pocket was. Van harte Rosa! Volgend jaar gaat ze beginnen aan de opleiding Travel and Hospitality aan het ROC Mondriaan in Den Haag. Lekker treinen vanuit Rotterdam, want ze blijft nu nog thuis wonen. Maar als Rosa die opleiding heeft afgerond, zal ze vast en zeker uitvliegen en de wereld gaan ontdekken en veroveren. Het ga je goed!
Wonne van 35A
Een vlag hing er niet, dus het was me niet meteen opgevallen. Maar gelukkig waren er oplettende buren die me erop attendeerde: ook Wonne is geslaagd! Met een havo diploma, met profiel kunst op zak van het Rotterdams Lyceum, kan hij nu genieten van vrije tijd. Ook Wonne woont komend jaar nog gezellig in de Graaf Floris, en gaat een vooropleiding doen voor de kunstacademie. Dat betekent 1 dag in de week naar school. En dus veel tijd voor tekenen (of een bijbaantje wellicht…). Hij denkt erover op de richting ‘illustratie’ te gaan doen, maar dat weet ie nog niet helemaal zeker. Genoeg tijd nog om dat te gaan ontdekken. We hebben hem al een aanbod gedaan om zijn werk te publiceren in de TeleGraafFloris, kan ie vast zijn portfolio opbouwen. Wie weet zien jullie in volgende edities zijn werk. De reep viel in ieder geval in goede aarde: ‘Mijn lievelingssmaak’. Geniet ervan Wonne!
Tijs van 46
En de foto in de kop, tot slot, is opgehangen door ouders Karin en Onno. Uitgehangen voor hun al uitwonende zoon Tijs, die zijn HBO diploma ‘Marketing for Social Business’ heeft behaald, een variant op commerciële economie. Sociaal en ondernemend, dat klinkt als een gouden combinatie, waarmee je een mooie toekomst mee tegemoet kan. Hoewel hij dus al niet meer hier woont, verdient ook hij natuurlijk een hartelijke felicitatie. Ook jij van harte gefeliciteerd, Tijs! Je ouders zijn trots op je, en je (oud-)straatgenoten ook.
P.S.
Mocht ook jij (jouw kind) dit jaar ook geslaagd zijn, maar we zijn aan jouw huisje voorbij gegaan, laat het even weten op vereniging@graafflorisstraat.nl – dan brengen we ook jou een felicitatie en wat lekkers. (We hebben geen Pieten die dat allemaal in de gaten houden en ook geen Groot Boek waar alles in staat…) En tot slot: de tractaties zijn financieel mogelijk gemaakt door het Lief & Leed potje van OpzoomerMee. Heb je andere suggesties voor lief of leed attenties, ook dan kun je mailen naar de vereniging.
Vorige aflevering was ik op bezoek bij Malena, op nr 5a, u weet wel, dat meisje die zo gek is op paarden, nou ja, pony’s eigenlijk en die een spontane demonstratie gaf op haar houten hobbelpaard. Dat beest staat nog uit te hijgen, zo werd hij opgejaagd door Malena.
Maar nu ben ik te gast bij Maes van de Velde, die met moeder Hanneke, vader Olivier en niet te missen zusje Emi van 6 jaar op nr 111b woont, dat wil zeggen, nog wel, want ook dit gezin gaat verhuizen. Gelukkig voor Maes wordt het geen grote reis, want ze gaan naar nummer 89 en dat is weer waar Berend woont, het ventje met die flitsende tennisservice, die gaan wel een end weg, ergens naar het Oosten van het land. Ze gaan het nog missen, de Graaffloris, hoewel….beetje meer ruimte en groen .
Maar Maes blijft lekker in de straat, bofkont, de onvermijdelijke Montessorischool vlakbij, wat wil je nog meer, ook leuke oppasmeiden dichtbij en dat vond ik nou weer grappig want Tamar was die oppasser en die had ik een jaar of 5 geinterviewd, zo wordt de cirkel steeds ronder en ik steeds ouder .
School
Maes die 7 jaar oud is, zit alweer in groep 4 en over school was hij heel beslist…leuk, dat is het, die school. En wat maakt het dan leuk? Nou? Rekenen, dat is leuk en daar is Maes dan ook goed, althans naar eigen zeggen , maar ik moet zeggen, ik denk niet dat hij overdrijft. Taal vindt hij minder leuk, maar ja Maes, er zijn veel mensen die taal kunnen omzetten in mooie praatjes, terwijl mensen die goed kunnen rekenen ook heel hard nodig zijn….daar hoef je nu nog niet je hoofdje over te breken, dat komt nog wel als je naar de grote school gaat.
Of er nog wat vervelends te doen is op school, daar moet Maes heel hard over verzinnen, maar na lang aandringen kwam er toch iets uit…….’als andere kinderen hard praten in de klas vind ik dat vervelend, want dan kan ik me niet concentreren’. Kijk Maes, dacht ik, that’s the spirit, jaja is Engels, komt nog allemaal, goed bezig!
Hobby’s
Ondertussen stonden zijn vriend Jason en zusje Emi die hun ongeduld niet langer konden bedwingen, onder aan de trap te roepen hoelang het nog zou duren, dat interview….nou vooruit, 5 minuten nog, dan is het op, begrijp ik wel Maes, je wordt tenslotte niet elke dag geïnterviewd. Hobby’s? Daar hoefde Maes niet lang over te denken…voetbal, en ja hoor, voetbal en geheel in stijl stond hij klaar voor de foto….dat het uiteindelijk toch niet zou lukken om de finale van het EK te halen en te winnen, dat wisten we toen nog niet , maar Maes geloofde er heilig in, jammer, jammer Maes, bereid je maar voor, dit ga je nog heel vaak meemaken, die teleurstelling verbijten . Hockey is Maes ook erg goed in, en wat zou fijn is …..die hockeyers winnen heel wat meer kampioenschappen dan voetballers! Dus ga daar vooral mee door!
Zo, nog even de Pokemon kaarten bewonderen en dan gaat Maes bezwijken onder de druk vanuit de gang om het interview te beeindigen…..gelijk heb je Maes, het is mooi geweest en….je best doen op school , dan pas voetballen of hockeyen, dan word je nog eens een echte kampioen…..succes Maes.
In de rubriek ‘Ik vertrek’ hebben we dit keer wel víér vertrekkers uit de straat. Wie zijn dat? En waar gaan ze naartoe? Nina zocht het uit.
Odin en Femke
Allereerst Odin en Femke, met zonen Ivar en Mikas. Zij hadden het zeer naar hun in de straat, maar hun woning werd wel erg klein met een tweede kind erbij. En dus zijn ze al op 21 augustus 2021 begonnen met de voorbereidingen voor de toekomst. Kijk, dit was die dag:
Afgelopen februari zijn zij uit de straat verhuisd. Eerst naar een tijdelijke huurwoning op de Lloyd pier, vlakbij waar ze aan het bouwen zijn. Het is een CPO-project: collectief particulier opdrachtgeverschap. Samen met 9 andere huishoudens wordt daar Loods Celebes gebouwd, tegenover het voormalige Rotterdamse Lloyd gebouw. De voorgevel is gelijk, erachter mag ieder z’n eigen woning ontwerpen. De ontwerpfase is nu klaar, het bouwen is begonnen. De fundering staat, het beton is onlangs gestort.
Wil je weten hoe het eruit komt te zien? Kijk dan maar eens op www.loodscelebes.nl. Het past helemaal bij de duurzame ambities van het stel, te zien in hun werk binnenkort dus ook in hun woning. Het ga jullie goed voormalige overbuurtjes!
Marjolijn en Aldrick
Marjolijn en Aldrick van #34 zijn deze week naar Kralingen verhuisd. We zagen ze een paar jaar geleden komen met 2 kinderen en 1 in de buik, vers uit New York. Hadden vanuit NY geboden op het helemaal uitgewoonde voormalige opvanghuis, en hebben dat in stijl laten opknappen.
De afgelopen 5 jaar bewoonden ze het fraaie pand met hun 3 B’s: Boris, Babette en Bodine. Marjolijn werd actief bij Koken à la Flo, zat in de Halloween organisatie, schreef in de TeleGraafFloris. Aldrick bouwde de boel mee op het Eeuwfeest. Marjolijn schitterde ook eens in de rubriek ‘Geslaagd!’ nadat ze zich had laten omscholen tot bassisschoolleerkracht. In de lockdown-periode kreeg ze zomaar een stage in de schoot geworpen, toen zij en ook Aldrick hun beurten deden in het Graaf Florisschooltje . Dat heeft haar geen windeieren gelegd, want ze studeerde cum laude af aan de pabo in 2022.
Het stel en de kids waren op de meeste borrels wel aanwezig en hadden goede aansluiting in de straat. Het is niet dat het ze niet bevalt hier, “zéker wel hoor!” maar ja, er kwam een kans voorbij met grotere tuin in de buurt waar Aldrick is geboren en getogen, waar zijn moeder en zus ook wonen, en dus, nou ja, enfin… het werd dus Kralingen. “Oh, wat jammer dat ze vertrekken!”, hoor ik van alle kanten. Jullie blijven relatief in de buurt, dus kom vooral nog eens langs op een van de activiteiten. Tot ziens!
Barbara en Ocker
Ook Ocker en Barbara waren graag geziene gasten op de vereningsactiviteiten, samen met hun kinderen Berend, Mila en Josephine (Joosje), en hond Sjef. Kijk, hier zie je ze bij het EK-kijken in het Hoekpandje. In november 2021 interviewde Peter ze voor de rubriek ‘Nieuwe Buren’ en dacht nieuwe rentmeesters te hebben gevonden voor het fraaie pand op #89, die wellicht de 21 jaar van de vorige bewoners wel zouden overtreffen. Dat is toch anders gelopen dan gedacht. Ook tegen hun eigen verwachtingen in… Maar toen ze tegen een prachtig pand aanliepen in Lochem met veel buiten eromheen, lonkte dat buitenleven kennelijk zoveel meer dan het stadse leven dat ze nu leiden, dat ze spontaan het roer omgooiden. Veel geluk voor jullie!
Kees
Op de mid-zomerborrel hoorden de leden tot hun grote verbazing dat oude rot Kees Koppenaal (links op de foto) de straat gaat verlaten. Kees woont al 51 jaar in de straat; is een trouwe bezoeker van de borrels en heeft altijd een mooi verhaal paraat, uit zijn roemruchte leven. Hij heeft veel van die verhalen ook aan het papier toevertrouwd en een selectie daar weer van uitgegeven. Oud-straatbewoner Jeroen van der Beek schreef er een mooi artikel over.
Kees blijft in de buurt wonen, hij verhuist naar de Breitnerstraat – hoek Matthenesserlaan. Dichtbij genoeg om de straatactiviteiten te blijven volgen en bezoeken. Dochter Floor en haar gezin blijven in de straat wonen, dus ook om die reden zullen we Kees nog vaak genoeg in de straat zien opduiken. Het ga je goed Kees!
Ik vertrek… ik blijf
Gelukkig zijn er ook buren die wel vertrekken uit hun huis, maar die toch nog blijven… in de straat wel te verstaan. Wat fijn dat jullie blijven, Lisanne & Joost en Rogier & Mechteld! Heel veel woongenot toegewenst in jullie nieuwe huizen.
Een paar jaar geleden liep ik tijdens het hardlopen een zweepslag in mijn heupspier op. Pijnlijk! Lopen ging alleen op krukken. Toen ik de geleende krukken kwam inleveren werd mij gevraagd of ik ze niet binnenkort weer nodig had. Alsof ze het wisten… Eh, ja, mij stond inderdaad een ingreep te wachten waarbij er een moedervlek onder mijn voetzool weggehaald zou worden en ik die twee weken niet mocht belasten. “Hou ze maar, en leen ze daarna maar uit aan mensen in je omgeving.”
Dat bleken profetische woorden. Daarna hebben Arjan en Mechteld ze ook nodig gehad, na een knieoperatie cq een val in de badkamer.
En nu heb ik de krukken uitgeleend aan buurman Frank, die een zweepslag heeft opgelopen bij het sporten. Het gaat al de goede kant op, maar ik adviseer hem die krukken nog even onder handbereik te houden. Ik hoop natuurlijk dat verder niemand ze nodig heeft, maar mocht het onverhoopt toch zo zijn: op #27B staat dus een paar krukken, verstelbaar in hoogte.
Eens in de twee weken bezoek ik mijn moeder in Amsterdam. Ik noem haar bij de voornaam.
Niet alleen een restant van de progressieve jaren zestig waarin ik ben opgegroeid, maar ook het resultaat van de anarchistische achtergrond van mijn moeder en een vader die met tradities had gebroken. Ik hoor mijn vader nog aan zijn conservatieve broer uitleggen dat wij een zogeheten anti-autoritaire opvoeding kregen. Toen mijn vader mij 10 minuten later een standje wilde geven omdat ik mij niet goed gedroeg kaatste ik terug ‘anti-autoritaire opvoeding pap.’ Zijn voornaam liet ik voor het gemak even weg.
Als ik mijn moeder bezoek worden steevast de recent gelezen boeken doorgenomen. Zo ook een jaar geleden. Mijn moeder had een dubbel exemplaar van de biografie: Cécile en Elsa, strijdbare freules. Het gaat hier om twee zussen, dochters van het progressieve aristocratengezin De Jong van Beek en Donk, die opgroeien als freules én als strijdbare vrouwen. Cécile (1866-1944) trouwt met de steenrijke Haagse projectontwikkelaar Adriaan Goekoop. In plaats van ondernemersvrouw wordt ze de schrijfster van de immens succesvolle feministische roman Hilda van Suylenburg (1897) en presidente van de Nationale Tentoonstelling van Vrouwenarbeid (1898). Als de tentoonstelling haar deuren sluit, wordt Cécile door haar man het huis uit gestuurd. Elsa (1868-1939) huwt geen geld maar genialiteit: de componist Alphons Diepenbrock. In Amsterdam vestigt ze de eerste privépraktijk voor logopedie. Haar huwelijk houdt stand door haar trouw aan een man die zijn vrouw niet kan beminnen zolang zijn moeder leeft, en die daarna voor verleidingen bezwijkt. De zusters, in hun jeugd innig verbonden, maken elkaar in het volwassen leven bittere verwijten over hun keuzes.
Op de achterflap van het boek werd een enerverende biografie beloofd die zou boeien tot het einde. ‘Ik was verrast door het ongelofelijke elan waarmee dit boek is geschreven. Een prachtige, prachtige biografie. Een pageturner. Je kan niet ophouden erin te lezen.’ Aldus de schrijver Maarten ’t Hart.
Dat beloofde wat. Maar niets bleek minder waar. Ik vond er geen bal aan. De belevenissen van deze freules konden mij op de een of andere manier niet boeien. Misschien wel omdat hun negentiende-eeuwse vrijgevochtenheid bleekjes afstak bij mijn antiautoritaire opvoeding?
Omdat ik in principe ieder boek uitlees, legde ik het niet weg maar besloot als corvee elke week 50 pagina’s te lezen. Het gekke was echter dat elke keer als ik het boek wilde oppakken ik het boek niet kon vinden en er steeds opnieuw naar moest zoeken. Dit is een boek dat niet gelezen wil worden concludeerde ik. Het duurde maar liefst een jaar voordat ik het uit had. Een van de zussen ontpopte zich aan het einde van haar leven tot een antisemiet van de eerste orde, de andere zus stierf ongelukkig. Weinig elan, al helemaal geen pageturner.
Een boek dat niet gelezen wil worden. Daar kan geen ronkende aanbeveling iets aan veranderen! Want uiteindelijk is ieders oordeel reflexief! Dat is de moraal van dit verhaal: in deze tijd van autoritaire politiek kan een beetje gezonde anarchie de wereld redden! Voor die wijsheid dank ik Helmuth en Koos!
Onlangs werd mijn dochter zeventien jaar. Een leeftijd die vaak bezongen is.
Zo opent het eerste Beatle Album, Please Please met de volgende songtekst:
Well, she was just seventeen And you know what I mean And the way she looked Was way beyond compare So how could I dance with another Ooh, when I saw her standing there
Of wat te denken van Udo Jurgens?
17 Jahr blondes Haar, so stand sie vor mir 17 Jahr, blondes Haar, wie find ich zu ihr?
Mijn dochter voelt zelf ook dat dit echt haar jaar gaat worden. Ze wil haar examen halen en dan naar de hotelschool, dat wordt smullen letterlijk en figuurlijk.
Niet lang na mijn dochters verjaardag viel er een brief in de bus. Deze brief was ondertekend door de minister van defensie bedoeld voor alle Nederlanders die zeventien jaar worden. In deze brief viel te lezen dat mijn dochter was ingeschreven voor de militaire dienstplicht, haar registratienummer stond erbij. De opkomstplicht, zo stond te lezen, zou worden ingesteld bij een dreigende oorlog. Daar schrok ik toch wel even van. Mijn gedachten dwaalde af naar mijn grootvader, totaalweigeraar in de jaren twintig. Als overtuigd pacifist betaalde hij als zeventienjarige met twee jaar cel voor zijn principes.
Wij zijn zeventien, dat is de titel van het debuut van fotograaf Johan van der Keuken uit 1959 waarin hij zijn Amsterdamse klasgenoten in beeld bracht. Prachtige portretten van de naoorlogse generatie. Ernstig kijkende prachtige jonge mensen, boomers zoals ze nu genoemd worden. De generatie die aan de wieg stonden van de anti-autoritaire opvoeding, baas in eigen buik, het witte fietsenplan en de popcultuur. Hun kindere – zoals ikzelf – bevinden zich in een wereld die het omgekeerde is van die idealen.
In actuele televisieprogramma’s als Kamp Koningsbrugge of Special Forces Vips worden gewone burgers en BN’ers onderworpen aan een commandotraining. Commando’s zijn de helden van vandaag, gehoorzaamheid en kadaverdiscipline populaire deugden. En zo worden de geesten rijp gemaakt voor een volgende oorlog.
Ik kan er niet aan wennen, ik wil er niet aan wennen want ik hoop vurig dat het nooit zover zal komen. Mijn dochter is zeventien en ik gun haar de wereld, een betere. Terwijl het weer lente wordt moet ik aan de volgende dichtregels van Vasalis denken:
Ik had vergeten hoe het was en dat de lente niet stil bloeien, zacht dromen is, maar hevig groeien, schoon en hartstochtelijk beginnen, opspringen uit een diepe slaap wegdansen zonder te bezinnen.
Met het organiseren van een FeestWeek wil Huize Middelland de buurtbewoners een mooie beleving bieden, en tegelijk ook de waarde van Huize Middelland voor de wijk versterken.
Elke dag zijn er verschillende feestactiviteiten in één van de 14 plekken die samen het Huize Middelland vormen (het gedecentraliseerde Huis van de Wijk). De volgende vijf thema’s staan centraal tijdens de FeestWeek: film, eten, groen, kunst/creatief en muziek. Een gevarieerd aanbod waar alle bewoners uit Middelland iets van hun gading kunnen vinden om aan deel te nemen: jong en oud, vitaal en kwetsbaar, creatief en sportief. Aan het programma wordt nog gesleuteld, maar we geven vast een sneak-preview van wat er die week allemaal te doen is.
Op woensdag 15 mei organiseert Nina een filosofisch vraaggesprek met Gerard Drosterij in het Hoekpandje. Zij interviewt hem over zijn recent verschenen boek Werelddenkers – een nieuwe geschiedenis van de filosofie, tot aan Descartes, dat hij samen met Bob van Geffen schreef over de doorwerking van de ideeën van filosofen in hedendaagse opvattingen over ethiek, politiek en religie. Kom luisteren en discussieer daarna mee over de filosofie als noodzaak voor iedereen die serieus wil nadenken over de huidige maatschappelijke uitdagingen.
Vrijdag 17 mei komt er, met medewerking van de Harbour International School in de Graaf Florisstraat, een Middelland-versie van de Pleinbios: de Schoolplein-bios. Lekker samen in de open lucht een film kijken als het donker is. Met een headset op, zodat de omwonenden geen geluidsoverlast hebben. Welke film het wordt is nog een verrassing. En vooraf samen eten in het thema van de film in ons eigen Hoekpandje.
De week wordt spetterend afgesloten op zaterdag 18 mei met het inmiddels legendarische Middelland Festival in het Branco park. Van ’s ochtends tot in de avond: een overvol programma van en voor de wijk. Spelletjes, schminken en springkussens voor de kids. Bandjes, bier en barra’s voor de volwassenen. En nog veel meer tofs, zoals een modeshow, skaten, kledingbeurs, je eigen spel maken, op safari in de Spoortuin, …
Het festival dat al jaren wordt georganiseerd door Robert Jager, uit onze wijk, samen met zijn leerlingen. Dit jaar slaan we de handen ineen. En hebben we de FeestWeek om het festival van Robert heen georganiseerd. Zo versterken we elkaar.
Na die week ken je nog meer leuke plekken en heb je nog meer buurtbewoners leren kennen!
In mijn serie ‘Lokale Helden’ interview ik steeds weer een andere deelnemer van Huize Middelland, het samenwerkingsverband van bewonersinitiatieven waar ook onze straatvereniging deel van uitmaakt. Dit keer een dubbelinterview: Zaby Sadhoe en Wouter Deen. Zij zijn de nieuwe netwerkregisseurs van Huize Middelland. Wat doet een netwerkregisseur? En wie zijn deze twee mensen? Ik stel ze graag aan jullie voor.
In Rotterdam heeft elke wijk van 10.000 inwoners of meer een ‘Huis van de Wijk’. Vaak is dat een gebouw van de gemeente en is het in beheer van een professionele welzijnsorganisatie. Zo niet in Middelland. In onze wijk is het Huis van de Wijk niet één plek, maar een netwerk van bewonersinitiatieven, bestaand uit veertien ‘plekken’. Vereniging Ter Bevordering met ons hoekpandje op 88A, is daar één van. Sinds 2015 vormen de plekken samen Huize Middelland. In 2018 besloten de plekken onderling om een duo aan te stellen om de onderlinge samenwerking te faciliteren en namens hen allen het contact met de gemeente te onderhouden. Vijf jaar lang hebben Bramen Philip die kar getrokken. Zij hebben het netwerk een stevig fundament gegeven; en gewerkt aan het fysiek op orde brengen van alle plekken. Ook onze nieuwe keuken is mede te danken aan een financiële bijdrage vanuit Huize Middelland. Na vijf jaar vonden zij het tijd om het stokje over te dragen.
De Netwerkregisseurs: Wouter Deen en Zaby Sadhoe
Het werven en selecteren van de opvolgers was een mooi proces. Gezamenlijk werd door de netwerkvergadering (waarin alle veertien ‘plekken’ vertegenwoordigd zijn) een profiel opgesteld. Uit de reacties werden kandidaten geselecteerd, die allemaal op dezelfde avond om beurten langs gingen bij vier kleinere groepjes van Huize Middelland-deelnemers. Daarna kwamen de groepjes – zonder de kandidaten uiteraard – weer bij elkaar om hun bevindingen te bespreken. In consensus kwamen we zo tot een besluit: er waren meerdere kandidaten geschikt, maar de combinatie Wouter en Zaby leek ons het meest ideaal.
Van te voren kenden ze elkaar nog niet, maar beiden hadden er zin in om samen dit avontuur aan te gaan. En zo kwam het dat in voorjaar 2023 Wouter en Zaby het stokje overnamen als ‘netwerkregisseurs’ van Huize Middelland. Zelf vinden ze die term wat ongelukkig gekozen. “Netwerkregisseur, dat doet een beetje denken aan een gemeente ambtenaar,” zegt Wouter. “En dat zijn we uitdrukkelijk niet,” vult Zaby aan. Zelf noemen ze het inmiddels: ‘we doen de netwerkregie’. Al rap lijken de twee goed op elkaar ingespeeld.
Ze hebben uiteenlopende achtergronden maar ook veel overeenkomsten en aanvullende capaciteiten. Het verbaast dan ook niet dat de overdracht en de samenwerking soepel loopt.
Wouter
Wouter is getrouwd met Eireen Schreurs, een van de initiatiefnemers van Singeldingen. Samen hebben ze twee dochters, die zijn opgegroeid in onze wijk. Zelf is hij geboren en getogen in Culemborg, een provinciestad. Hij is de jongste van drie kinderen. Zijn vader was huisarts, zijn moeder aanvankelijk huisvrouw en later – toen Wouter op de middelbare school zat – ging zij sociaal werk doen bij het RIAGG. Hij zat op een katholieke (peuter)school, waar hij en zijn broer en zus bij de hoofd-non in de klas zaten ‘omdat we de kinderen van de dokter waren.’ Terugkijkend zegt hij: ‘We hadden een welvarend leven; een groot huis, een mooie tuin, waar we veel in speelden.’ De enige middelbare school met een vwo was een streekschool. Daardoor kreeg hij een vriendenkring uit de wijde omgeving.
Dorps Delft en rafelig Rotterdam
Wouter ging architectuur studeren aan de TU in Delft. Direct erna ging hij, op aanraden van Franz Ziegler (jawel, onze secretaris!), naar India. Daar heeft hij 1,5 jaar als architect gewerkt. ‘Dit is enorm vormend geweest voor hoe ik naar de wereld kijk. Daar zag ik voor het eerst enorme verschillen in welvaart.’ Terug in Nederland ervaart hij Delft als ‘dorps’, daar wil hij niet naartoe terug. Hij trok in bij vrienden in de Claes de Vrieselaan in Rotterdam. Het was een buurt vol hoertjes, heroïne, en van alles door elkaar. ‘Ik herkende het van India. Die chaos sprak mij aan. Niet dat eenvormige en nette, maar juist met rafelranden.’
Na een half jaar kon hij een huis huren in de Volmarijnstraat. ‘Ik hoorde de junks ’s nachts voorbij schuifelen en ruzie maken onder mijn raam.’ Maar hij schrikt er niet van, door India was hij wel wat gewend. Daar had hij vrienden die net aan andere kant van een sloppenwijk woonden. Als hij daar ’s avonds op bezoek ging moest hij er doorheen. ‘Dan is het net of je door een slaapkamer fietst of brommert; tussen de slapende mensen en de matras-achtige zitbedden heen.’ Hij zag er armoede, praatte met mensen. ‘Het was gewoon zo. Je kunt het niet oplossen. Je accepteert de status quo, je voegt je.’ Het heeft hem betrokken gemaakt, op een manier van ‘milde stappen zetten’. ‘Ik ben niet iemand van de beuk erin’. Eerder van: wat kunnen we oppakken en doen? Voor een club als Extinction Rebellion heeft hij op zich sympathie, maar aarzelt om mee te doen. Hij ziet zichzelf niet als activistisch, wel als idealistisch.
Verduurzaming
Tot 10 jaar terug werkte Wouter als architect bij grote bureaus. Hij ging mee in het wereldje van plannen maken, mooie dingen maken, omzet draaien. Maar hij begon dat (te) simpel te vinden. Toen hij door de economische crisis zijn baan kwijtraakte in 2013, kon hij veel meer zijn ideële beweegredenen inzetten: verduurzaming. En zo begon hij in 2016 in Delft samen met een vriend en oud-collega een verduurzamingsadviesbureau.
Daar was hij op een bepaalde manier al eerder mee bezig. In de Volmarijnstraat stonden panden op de nominatie om gesloopt te worden. Die panden waarin hij en Eireen zelf ook woonden hebben ze met een groep gekocht van de woningbouwcoöperatie en zelf opgeknapt. Hands-on. ‘Slopen was echt onzin, niet nodig.’ Wouter houdt ervan dingen ter discussie te durven stellen, na te denken hoe het ook op een andere manier kan.
Een ander voorbeeld. Wouter vroeg zich af: Waarom zit energieleverantie allemaal bij grote energiebedrijven (die nota bene door multinationals zijn opgekocht)? Kunnen we het zelf doen? Later vroeg de gemeente Delft hen om een energie coöperatie op te richten. ‘Een burgercoöperatie voor energie was leuk, maar de gemeente kan dat niet zelf. Wij waren daar al mee bezig.’ Zo is het gekomen. Later is hij als bestuurslid actief geworden bij Delfshaven Energiecoöperatie.
Idealistisch
Wouter doet nu alleen nog maar werk wat hij leuk en belangrijk vindt. Een deel is betaald, een deel is onbezoldigd. ‘Niet al het werk hoeft betaald werk te zijn om toch rond te komen. Ik regel dat ik zoveel verdien om rond te komen, en meer hoef ik niet.’
Zijn werk bestaat uit duurzaamheidsadviezen aan VVE’s, lesgeven aan de TU’s van Delft en Eindhoven – ontwerp onderwijs. Hij werkt voor stichting Mevrouw Meijer die trajecten begeleidt om scholen te verduurzamen. De stichting adviseert over renovatie en verbouwing, uitbreiding, transformatie. Daar zit ook een ideële grondslag achter. In de bouwindustrie is alles gericht op omzet. Vaak is dan de ‘oplossing’ sloop – nieuwbouw. Maar dat is vaak helemaal niet nodig. Het karakter van een gebouw behouden kan ook een waarde zijn. ‘Een school is sociaal erfgoed, het is een plek van herinnering voor veel mensen, wees daar zuinig op.’ Een gebouw bij de tijd maken is bovendien vaak juist goedkoper dan sloop, en niet slopen scheelt heel veel CO2. Met ontwerp-onderzoek wil de stichting dat aantonen.
Eerder was Wouter actief bij Mooi, Mooier Middelland, met de projecten geveltuinen en regentonnen. Hij zet zich ook in bij de buurthuiskamer ’t Nozepandje in zijn eigen woonstraat (Hooidrift). En nu zet hij zich in voor Huize Middelland. Overal werden Huizen van de Wijk op een bepaalde manier ingericht. Maar in Middelland vroegen mensen zich af: is dat wel de leukste en beste manier? Het dan samen zelf doen en anders doen, dat spreekt hem enorm aan. Hij herkent zich erin, het sluit aan bij zijn manier van werken en zijn idealen. Hij zet zich graag om samen met Zaby Huize Middelland een stap verder te brengen.
Zaby
Zaby is geboren aan de rand van Paramaribo. Haar voorouders komen uit India. Zij groeide op als oudste in een gezin met drie kinderen, met twee jongere broers, in het huis van haar oma – die er zelf ook woonde. Haar ouderlijk huis had een grote tuin, van 40 bij 60 meter. Ze hielden eenden, kippen en ze plantten veel zelf. In de jaren ’80 was het crisis in Suriname, veel basislevensmiddelen waren er niet. Er was vaak geen brood, maar door die tuin had het gezin wel altijd te eten. De tuin stond vol bloemen en planten: noten, cassave, fruit, kersen, olijven, mais, kokos. Oma maakte zelf olie van de noten. Vader slachtte zelf de kippen en eenden. ‘We hadden nooit honger. Ik voelde me heel rijk als kind. Later kwam ik er pas achter dat dat wel mee viel.’
Haar moeder was juf, haar vader had een boot en vervoerde zand voor bedrijven. Opgroeiend ging zij vaak op de boot mee, vooral als er geen oppas was. In haar moeders generatie gingen jongens studeren in Nederland. Meisjes bleven in Suriname en deden het huishouden of werden juf. Dat had geen hoge status. Als kleuter al had Zaby de droom om zelf ook juf te worden. Ze speelde met haar poppen en beren, die dan de kinderen in de klas vormden, met de kleine Zaby als hun juf. Ze kon goed leren op school, deed vwo. Het was vanzelfsprekend in haar familie dat je na het vwo ging studeren. ‘Studeren gaf status, dat was belangrijk.’ Op haar 17e vertrok ze in haar eentje naar Nederland om te gaan studeren. ‘Er werd van mij verwacht dat ik naar de universiteit ging. Maar ik was een beetje rebels, ik ging haar de Hoge School.’ De Technische Hogeschool in Rijswijk werd het.
Op haar 19e werd Zaby zwanger van haar vriendje die ze al had vanaf de middelbare school. Maar tijdens zwangerschap ging de relatie uit. Ze stond er alleen voor. ‘Daar zat ik dan, met mijn familie die veel van mij verwachtte.’ Heel bewust heeft ze haar kind gehouden en alleen opgevoed. Haar ouders hebben haar wel altijd gesteund. ‘Ik heb het verder alleen gedaan, daar ben ik best trots op.’ Ze verhuisde van Amsterdam naar Almere, waar ze een appartement kon krijgen. Ze was van plan het studeren op te pakken als de baby een paar maanden oud zou zijn, maar toen het er eenmaal was, kon ze het niet over haar hart verkrijgen haar kind achter te laten bij onbekenden. Ze wijdde zich helemaal aan het moederschap en genoot ervan. Ze leefde van een uitkering, en deed af en toe telemarketing vanuit huis. Toen haar dochter 4 werd en naar de basisschool ging, pakte Zaby het leren weer op. Nog altijd een goede leerling, rondde ze de pabo in 3 jaar af, terwijl er 4 jaar voor staat. Als cadeau voor haar slagen nam ze haar dochter mee voor een vakantie in Suriname. Voor haar dochter was dat de eerste keer.
Back to the roots
Eenmaal in Suriname liep het anders. ‘Ik zag haar na het zwemmen uit de kreek komen en ik voelde: zij hoort hier’. Ze besprak haar gevoel met haar dochter, en die had er ook wel oren naar. Samen maakten ze een lijst met voor- en nadelen. Ze besloten te blijven. En ze maakten een afspraak: als haar dochter zou willen studeren in Nederland, dan zou Zaby met haar meegaan. Zodat ze niet, zoals zijzelf eerder, zich in Nederland alleen zou voelen.
In Suriname ging Zaby werken op een expat school met een Nederlands curriculum en bij een Vlaamse organisatie voor onderwijs. Als freelancer schreef ze mee aan het curriculum voor sociaal emotionele ontwikkeling. Ze kon er haar ei enorm in kwijt. Zelf was ze op school in Suriname geslagen. Dat was nog steeds de dominante cultuur op de meeste scholen. Zij werkte mee aan een project voor leerkrachten: complimenteren en belonen werkt beter dan straffen. Daar wilde ze zich ook echt voor inzetten: het welbevinden van kinderen in de klas. Als je investeert in een veilig klimaat, dan komt de rest vanzelf.
En weer naar Nederland
Toen haar dochter 17 werd, gaf ze aan te willen gaan studeren in Nederland. Zoals afgesproken zou Zaby met haar meegaan. In het jaar voordat ze naar Nederland zouden gaan, leerde ze Justin kennen. Ze vertelde hem over haar voornemen. ‘Ik ga met je mee!’, was zijn resolute antwoord, ook al was hij nog nooit in Nederland geweest. Zeven maanden later zijn ze getrouwd op Surinaamse bodem, in aanwezigheid van hun beider families.
Zaby en haar man Justin
Haar dochter heeft eerst een tussenjaar genomen om zich te oriënteren. Vervolgens is ze gaan studeren aan de TU Delft: Life Science and Technology. Zaby zelf werd juf in Barendrecht, en daarna op de Vrije School in Rotterdam West. Als snel voelde en zag ze het verschil tussen Suriname en Nederland binnen het onderwijs. ‘In Suriname had ik meer vrijheid in het vormgeven van mijn onderwijs. Hier in Nederland is er een fixatie op de resultaten. Maar de uitkomst is niet altijd beter dan in Suriname.’ Leerkrachten in Nederland zijn uitgeput, ze hebben veel op hun bordje, komen zo weinig aan zichzelf toe.
Voor de leerlingen geldt dat ook. ‘Het raakt aan het belang dat ik hecht aan welbevinden.’ Onze op prestaties gericht maatschappij – Zaby had het er moeilijk mee. Ze vond het moeilijk haar punt te maken, voelde zich er alleen in staan. En moest na een paar jaar haar baan, waar ze als klein meisje al van droomde, opgeven. Ze was opgebrand.
Verrijking van leven
In haar weg naar herstel kreeg ze therapie van een psychologe uit de wijk waar ze persoonlijk veel aan had. Daarnaast kreeg ze een loopbaancoach waarmee ze een profiel maakte van wat voor haar belangrijk is: waarden & normen, welbevinden, welzijn, hoe je met elkaar omgaat, dat zijn belangrijke zaken voor Zaby. Ook wil ze haar intellect uitdagen. Daarvoor is ze nu Cultural Anthropology and Developmental Sociology gaan studeren in Leiden. Dit jaar doet ze een pre-master, daarna nog een jaar een master. Qua werk was voor haar duidelijk: ze wilde iets doen met communities, samenzijn, samen leven. Toen ze de vacature zag voor netwerkregisseur voor Huize Middelland, was het haar meteen duidelijk: hierin komt alles samen wat voor haar belangrijk is. ‘Samenzijn vind ik in Huize Middelland. Het is een enorme verrijking in mijn leven.’
Door haar drukke baan in het onderwijs was ze in haar eigen kleine wereld aan het leven. ‘Ik had geen idee van wat er zich hier allemaal afspeelde.’ In eerste instantie vonden Zaby en Justin Nederland hard en onpersoonlijk. Justin was gaan werken in een restaurant. Het was er hard werken, hij was er niet gelukkig. Toen ontdekte hij het Wijkpaleis. Eerst ging hij er als vrijwilliger op donderdagen koken: Eten met de familie Fernandes. ‘Daardoor ontdekte in de andere kant van Nederland, een kant die ik nog niet kende. Mooi dat ik daar nu een actieve rol in kan spelen. Ik voel de ruimte, gelijkgestemden, mensen die zich daar ook hard voor maken.’
Wat Zaby en Wouter komen brengen
Wat hun eerste ervaringen zijn met Huize Middelland? De eerste netwerkvergadering vonden beiden best spannend. Ze voelden zich erg verantwoordelijk. Maar ze zagen al snel: het komt wel goed. ‘We zien een enorme vertrouwensband, mensen weten wat ze aan elkaar hebben. Het is een hecht netwerk. Dat maakte echt indruk op me,’ vertelt Zaby. En Wouter voegt daar aan toe: ‘Wij mogen in een gespreid bedje stappen. Al die plekken hebben de afgelopen jaren echt iets met elkaar opgebouwd.’ Voor Wouter en Zaby is het duidelijk: ‘Het is heel belangrijk dat wij met de gemeente hiervoor moeten vechten. Het is evident dat dit goed is voor de stad.’ En vooral ook al het vrijwilligerswerk dat op al die plekken wordt gedaan, de mensen die worden bereikt, ondersteund, bemoedigd. ‘Als het goed gaat met mensen, dan kunnen we samen mooie dingen doen.’
In het begin doen ze nog veel samen, bespreken alles. Dat is ook het aantrekkelijke: als duo-baan, dat is de sleutel tot succes. ‘En juist onze verschillende achtergronden zijn aanvullend aan elkaar.’ Beiden zien dat er het nodige nog toe te voegen is in Huize Middelland. ‘Omdat ik uit ander land kom heb ik niet meteen de weg gevonden naar Huize Middelland. Ik zou het mooi vinden als wij iets kunnen betekenen, dat we nog meer mensen met verschillende culturele achtergronden kunnen verwelkomen. De weerstand wegnemen die mensen voelen.’ Zaby denkt daarin een voorbeeld te kunnen zijn. ‘We zijn zo rijk met elkaar maar zitten nog veel in een bubbel. Daarin zit nog onze kans en uitdaging als Huize Middelland.’
Wouter: ‘De essentie is: samenhang en verbintenis levend houden op je woonplek en in je omgeving.’ En Zaby: ‘In Middelland zie ik rust en veiligheid in de buurt. Net als in de klas, wil ik aan dat proces ondersteuning bieden.’ Ze ziet het als beloftevol en hoopvol. Waardevoller dan zij zelf eerst doorhad.
Deze kanjers zijn nu hard bezig om, samen met het netwerk van Huize Middelland, een FeestWeek Middelland neer te zetten. Ik denk dat ik namens alle partners en bewoners van (Huize) Middelland spreek als ik zeg: wij zijn maar wat blij dat Zaby en Wouter de netwerkregie zijn komen doen!
Straatgenoten Stephan en Lennaert ergerden zich aan de afval en de hondenpoep rondom de bomen in de straat en wilden het anders. Met medewerking van tuinatelier Herman & Vermeulen bedachten ze een plan om de boomspiegels te beplanten.
Dit keer niet door zomaar wat plantjes erin te zetten, maar door het grondig aan de pakken. Ze verzamelden een groepje enthousiaste medestraatbewoners die om te beginnen 4 bomen aan gaan pakken.
Het plan
Het is een groeiplan: wie nu niet de gelegenheid had om mee te doen kan later inhaken door zelf nog plantjes toe te voegen of door weer een andere boom ook van plantjes te voorzien. Er is daarvoor een ontwerp gemaakt, zie ook de tekening. De samenstelling is voor alle bomen hetzelfde en bestaat uit 4 onderdelen:
Een groene variant (bijvoorbeeld Varen)
Een groenblijver
Een bloeier
Een woekeraar
Voorbeeldplanten voor elke categorie zijn zorgvuldig uitgezocht, zie ook weer bijgesloten overzicht. Het idee is dat door deze aanpak er een soort uniformiteit ontstaat, met toch ook gezellige verschillen: ‘Harmonie in vrijheid’. Er komen geen hekjes of andere zaken, de hoop is dat het groen zelf de honden en het afval uit de perkjes houdt.
Hoewel het geheel onderhoudsarm is opgezet, gaan we als buurtgenoten samen de boomspiegels beheren. Dit is ook formeel vastgelegd bij de gemeente.
Aan de slag
Op 20 april gaat het gebeuren. Eerst wordt de huidige grond/zand rondom de bomen uitgegraven en afgevoerd, waarna er nieuwe aarde in wordt gestort. Vruchtbare aarde vermengd met bodemverbeteraar. Tussen 11 en 12 worden de nieuwe planten bezorgd, en in de middag wordt alles geplant.
Nieuwe plannen?
De middag wordt afgesloten met een borrel om dit alles te vieren, en wie weet om geinspireerd te raken om nog weer nieuwe plannen te maken, om onze straat nog groener, nog duurzamer, nog leuker te maken. Minder steen, meer vlinders, meer eigenwijsheid, meer guerrilla aanpak.
Oproep
De hele operatie gaat ook behoorlijk wat zand opleveren, uit de huidige boomspiegels opgegraven. Een aantal mensen heeft zich al gemeld als geïnteresseerde voor dit zand in eigen tuin. Maar het zal veel zijn. Dus heb je ook behoefte aan wat zand om een en ander op te hogen, kom gerust een kruiwagen vol halen op zaterdag de 20e april.
Buurtgenoot René Dagevos (Persijnstraat) is sinds 4 jaar vrijwilliger in Hospice de vier vogels. Hij kwam er mee in aanraking via straatgenoot Katja Meertens (schrijfster van het boek ‘De meeste mensen gaan hier dood’) en voelde dat hij er iets te brengen en iets te halen had. Dat bleek een goede intuïtie. In het hospice leert hij veel over hoe de mens zich ontwikkelt in die laatste levensfase, en daarmee ook steeds meer hoe hij zichzelf tot die onbekende fase verhoudt. Hij ervaart zijn bijdrage aan het hospice, aan het verzorgen van de bewoners, maar ook aan het huishouden, als ‘er 100 % voor de ander kunnen zijn’.
De fascinatie voor ‘het onbekende’ blijkt een terugkerend thema voor René. Als coach begeleidt hij mensen in hun persoonlijke en professionele ontwikkeling waarbij hij ook steeds weer zijn cliënten stimuleert om de eigen diepere lagen te verkennen, deze aan het licht te brengen en dan vooral: er iets mee te doen. Dat is de Zeeuw in hem; boter bij de vis. En ook een beetje de Rotterdammer: niet lullen maar poetsen.
Dat omzetten van droom naar daad is hem zelf niet vreemd: René rent dit jaar zijn zevende marathon, de vierde in Rotterdam. Een marathon rennen is voor hem steeds weer jezelf in het onbekende storten, want je weet niet echt waar je aan begint en hoe het zal gaan. Het is namelijk eigenlijk te ver. Hoe ga je die laatste kilometers volbrengen? Ook dat is steeds weer een ontdekking van de diepere bronnen in jezelf.
En dit jaar loopt René voor een goed doel: het Hospice de vier vogels. Het hospice heeft dringend nieuwe tablets en toebehoren nodig, waarmee bewoners bijvoorbeeld gemakkelijker met hun familie en vrienden thuis kunnen communiceren. Het is voor de financiering daarvan afhankelijk van giften, en René heeft daar een mooie vorm voor gevonden. Hij rent in een door Run2day gesponsord T-Shirt, met het logo van het hospice groot op zijn rug, en hoopt voldoende geld binnen te halen zodat elke kamer over goede apparatuur kan beschikken.
En mocht je langs de zijkant staan en René langs zien rennen (herkenbaar dus aan zijn shirt!) moedig hem dan aan. Hij geeft aan dat dat hem geweldig helpt! Zeker in die laatste kilometers.
Als paddestoelen schieten ze op, de hippe tenten waar je als Graaf Florisstrater je geld goed kwijt kunt aan haverfrappucino’s, fingerfood, speciaalbieren, natuurwijn en dat soort poespas. We zouden haast vergeten dat er ook nog een ander type horeca is in deze wijk: het traditionele café. Naast een biertje en wijntje gaat het hier om iets anders: saamhorigheid, gezelligheid, verbinding, levensverhalen en een luisterend oor voor wat je op je hart hebt. Zo’n plek is Café Midland aan de Middellandsestraat 38c, ingeklemd tussen de natuurwinkel en Surinaams Chinees Afhaalrestaurant Akko.
Mila en Charlie
Ooit huisde op dit adres Café Harry International, ook beschreven door deze krant. In 2013 werd het overgenomen door horeca ondernemers Mila en Charlie. Waar de Crooswijkse Charlie in de beginjaren nog als kastelein en kroegbaas actief was, is hij vanwege gezondheidsproblemen de laatste jaren voornamelijk aan de consumerende kant van de bar te vinden. Nu is het Mila die de scepter zwaait.
MilaCharlie
Mila, van oorsprong Servisch, is een zeer ervaren barvrouw die haar sporen verdiend heeft in Café Odeon aan de Bergweg en later in het roemruchte Stappie Terug aan de overkant van waar nu Midland is.
Ze is trots op de transformatie die café Midland heeft doorgemaakt sinds zij het bestiert. Van de wilde en donkere kroeg die het was in 2012 is geen spoor meer over. De muren zijn gewit, de toiletten zijn gemoderniseerd, de inrichting is totaal anders en er zit een nieuwe pui in die meer daglicht naar binnen brengt en bij lekker weer helemaal open kan. Alleen de grote hoekige bar is hetzelfde gebleven.
Bourgondische gezelligheid
De ruiten in dezpui zijn bestikkerd met een afbeelding van een bourgondische tafereel waarin jonge mensen wijn drinken en fruit eten. De sfeer binnen is zeker dito gezellig en ontspannen te noemen is, maar toch is de stikker niet geheel representatief voor het type mens en vibe dat we binnen vinden, maar hoe erg is dat?
Van binnenuit is de stikker onzichtbaar en transparant. Gezeten aan de bar, waan je je na enkele drankjes in een kaleidoscoop, een van de grote buitenwereld afgesloten capsule, die uitzicht geeft op alles wat op de Middellandstraat voorbijloopt, -fietst, -rijdt en -tramt.
Na een paar bezoekjes aan het café valt op hoe gevarieerd en divers de klandizie is. Aan de bar zitten vaste stamgasten als Jan, Aad, Jaap, John, Mano, Tjerk, Charlie en andere markante figuren zoals trambestuurder “Fred RET” en “Aad Schiedam” met zijn vriendin.
De tafeltjes aan weerszijden van de bar worden meestal bezet door gezelschappen van Surinaamse en Antilliaanse ouderen die elkaar hier opzoeken. Naast de ouderen is Café Midland dé ontmoetingsplek geworden voor internationale Codarts studenten.
Codarts Studenten
Ze zijn hier vaak te vinden op de donderdag- en vrijdagavonden. Ooit zijn ze hier neergestreken, om daarna vaak weer terug te komen. Eén factor daarin zal de piano zijn, die regelmatig door hen bespeeld wordt. Daarnaast is er een hele collectie aan andere muziekinstrumenten te vinden waar deze studenten soms mee aan de slag gaan: Aan het plafond hangen een banjo, een doedelzak, een accordeon, fluiten en diverse andere blaasinstrumenten. Zo komt het hier regelmatig tot spontane muziekvoorstellingen, getuige ook de vele filmpjes die te vinden zijn op de Facebook pagina van het café.
Goedkoopste café van Rotterdam
Mila denkt dat het daarnaast ook de lage prijzen zijn die dit café aantrekkelijk maakt: een flesje Heineken of Hertog Jan kost hier slechts €2,00. Een glas wijn heb je al voor €3,50 en een goede borrel kost €2,50, waarna Mila mij het verschil tussen een gewone en een goede borrel laat zien.
Met deze prijzen is Midland het goedkoopste café van Rotterdam, zo beweert Mila, en toch geheel schuldenvrij. Het lukt haar de prijzen zo laag te houden door goedkoop in te kopen en weinig personeel te hebben. Goed barpersoneel is sowieso heel lastig te vinden, vertelt ze. Met haar 69 jaar draait Mila de meeste bardienst gewoon zelf.
Op mijn vraag waarom ze niet met pensioen gaat, heeft ze niet direct een antwoord. Ze is niet het type om achter de geraniums te gaan zitten. Later op de avond vertelt ze lachend dat ze het weet, “ze wil langer doorwerken dan haar moeder”. Die heeft in het voormalige Joegoslavië 48 jaar lang gewerkt waarop de burgemeester en de pers langskwamen en zij een lintje kreeg als langstwerkende vrouw van het land. De pensioenleeftijd was daar in die tijd niet zo hoog.
Aad Schiedam en zijn vriendinJohnJan (met pet) en Aad
Jan
Op de middag waarop ik het café bezoek bespreek ik met een aantal stamgasten wat Midland voor hen betekent. Allereerst spreek ik Jan Latooy uit de Graaf Florisstraat waar hij al sinds 1957 woont. Hij is al eens geïnterviewd voor de rubriek Vanouds in een tijd dat hij veel in het inmiddels verdwenen café Henegouwen kwam.
Jan beschouwt Midland als zijn tweede woonkamer. Je kunt er rustig aan de bar zitten en ook al zeg je helemaal niks, je voelt het contact met anderen en je bent niet alleen. Er is warmte en mensen zijn eerlijk tegen elkaar, waarbij er uiteraard wel eens rake dingen gezegd worden. Dat is altijd beter dan achterklap, vindt hij. Sommige mensen echter, gaat hij verder, waarderen zijn eerlijkheid niet altijd. “Die hebben tenen zo lang als de tong van een vlinder. “
Aad
Na Jan kom ik uit bij stamgast Aad. Aad is een geboren en getogen Delftenaar. Jaren geleden ging hij vaak vanuit Delft met een maatje op stap in Rotterdam. Zo kwamen ze op een gegeven moment uit in Rotterdam–West. Uiteindelijk is Midland Aads huidige stamcafé geworden. Het stukje OV-en vanuit Delft neemt hij op de koop toe. De diversiteit en het verschillend pluimage van de gasten hier bevalt hem goed. Hij houdt van kleurrijke mensen. Dat grijpt terug op zijn werkzame leven waarin zijn makkelijke omgang met mensen een rode draad vormt in de diverse banen die hij gehad heeft. In de laatste betrekking voor zijn pensioen was hij conciërge van het Mondriaan college in Delft. Met smaak vertelt Aad over zijn omgang met de ‘moeilijke’ jongens waarop hij toen soms moest toezien en waarvan hij enkele nu nog wel eens terugziet.
John
Dan kom ik uit bij John, voormalig zelfstandig assurantiënadviseur en één van de dagelijkse klanten, sinds 2013. Het café betekent heel veel voor hem. Het is meer zijn huiskamer dan zijn eigen huiskamer. Er is saamhorigheid onder de klanten. Er komen hier veel verschillende nationaliteiten en culturen, en ze komen allemaal voor hetzelfde: de onstpannen sfeer en de gezelligheid. Mensen zijn hier direct tegen elkaar, maar wel met respect.
Zelf heeft hij veel respect voor Mila. Hij roemt haar vakkundigheid als barvrouw, en dat is niet voor het eerst sinds ik hem ken. Waar het even kan, steekt John een helpende hand uit. Toen Mila onlangs op bezoek ging bij haar zus in Servië heeft hij het café gedraaid, tien dagen lang, samen met barman Leo…
Leo
Zo komen we uit bij Leo, één van de bekendste kroegtijgers van Rotterdam-West. De flamboyante Leo is niet alleen een veelgeziene klant maar stond ook bar in menig café in deze buurt. In één van mijn eerste café recensies in 2014 trof ik hem al. Tot zeer recent stond Leo ook bij Midland achter de bar maar hieraan is een einde gekomen na een ruzie waar menig bargast de mond nog van vol heeft. Leo zien ze hier voorlopig niet meer terug, zo is de stemming, maar hem kennende duikt hij vroeger of later wel weer op.
Onruststokers
Eén type gast wordt hier niet getolereerd en dat zijn onruststokers, mensen met een ‘volle neus’ en andere drugsgebruikers. Mila herkent deze types gelijk (aan hun ogen) en zet ze er spijkerhard uit. In de zeldzame gevallen dat haar duidelijkheid niet genoeg doordringt, schieten de stamgasten te hulp zoals blijkt uit de verhalen van John, die in geuren en kleuren vertelt over de fysieke confrontatie met een forse snuiver die als een tuimelaar omhoog bleef komen maar uiteindelijk het onderspit moest delven en buiten op de stoep beland is.
Uiteindelijk beland ik ook op de stoep, enigszins beneveld en met een hoofd vol verhalen. Café Midland kan ik zeker aanraden, al was het maar als tussenstop onderweg naar de Dirk. Tip: bezoek Café Midland vóórdat je je boodschappen doet en niet erna. Je blijft er namelijk zo maar een paar uur hangen en dan ontdooit de diepvriesspinazie in je boodschappentas.
Niet doen, nooit doen, weet je wel waar je aan begint, op ons hoef je niet te rekenen hoor, je zal het zelf moeten regelen, succes ermee! Dat was een greep uit onze reacties toen onze (stief)dochter Bobby aankondigde een hond te willen hebben. Dat wilde ze natuurlijk al jaren maar nu werd het ineens concreet, het moest en zou gebeuren. En wij, Karin en Tony, bleven maar tegenstribbelen, wat langzaam overging in meestribbelen, vervolgens krachteloos stribbelen en tenslotte gingen we krakend door de knieen. Dus het hondje werd gehaald helemaal in Hilversum, nota bene door mij gefaciliteerd , oh wat schattig, welke gaat het worden uit het nest, moeilijk kiezen, allemaal hadden ze 2 oren, flink neusje en 4 pootjes. Die moet het worden, welke, ze lijken als 2 druppels water op elkaar, die daar, oh ja, die? Zo ging dat, hondje inpakken tegen de kou, hij werd Dickens gedoopt en op naar Rotterdam terug.
Zo, hoe ga ja dat nou doen Bob, met werk en studie? Vooruit, 1 dagje mag hij wel bij ons…u raadt het al, dat ene dagje werden er 2, soms 3 en inmiddels hebben we een vorm van co- ouderschap bereikt sinds Bobby in Amsterdam woont en werkt.
Het zonnetje in huis
Inmiddels is Dickens al weer bijna 5 jaar en is hij een vaste huisgenoot geworden en is hij het zonnetje in huis, meestal, niet altijd, want luisteren is niet zijn sterkste kant. Maar ja, de communicatie gaat sowieso van kwaad tot erger, op een gegeven moment merk je dat je tegen dat hondenbeestje gaat praten, vervolgens ga je hem ook vragen stellen, lekker geslapen Dick, lekker gegeten Dick? en inmiddels ben ik al zo diep gezakt dat ik zelf de antwoorden op die vragen ga geven….’jajaja…best lekker geslapen, al had ik last van muggen, kan je daar wat aan doen?’ Komt voor elkaar Dick…zo gaat dat . Nog erger is het dat we hem missen als hij weer in Amsterdam is, dus mensen, als je me door de straat ziet scharrelen op weg naar het hondentoilet aan de Heemraadssingel, bedenk dan….niet aan beginnen, nooit doen….of toch…..een deeltijd hond(je), wel leuk hoor .
Zo, dat was Dickens….wie durft zijn of haar huisdier, poes, hond, cavia, parkiet, krokodil een plekje te geven in onze prachtige straatkrant? Doen, ze verdienen het!
Eind oktober 2023 zijn 15 huishoudens in onze wijk van start gegaan met het samen delen van drie elektrische auto’s. Hoe staat het er nu voor? Wat zijn de ervaringen na het eerste half jaar?
Een maand geleden zijn de deelnemers bij elkaar gekomen om de eerste indrukken uit te wisselen. We zijn begonnen met 15 huishoudens, nu zitten we op 20. Een aantal daarvan zitten nog in hun 3 maanden proefperiode, met een introductie abonnement waar je zonder verdere verplichtingen mee kunt uitproberen of het iets voor je is. Eén persoon heeft de eigen auto verkocht en bleek helemaal zonder auto te kunnen, doet nu alles met fiets en OV. Deze persoon is na het introductie abonnement gestopt. ‘Dat is pas helemáál goed voor het milieu!’
Ronduit Positief
Alle aanwezigen waren ronduit positief over de eerste ervaringen. ‘De angsten die ik van tevoren had, zijn helemaal niet uitgekomen. Het is veel beter en fijner dan ik van tevoren dacht,’ zegt Petra. Sommigen reden meer dan verwacht en hebben hun abonnement al verhoogd. ‘Die afhankelijkheid van een deelauto valt in de praktijk best mee,’ vinden meerderen. ‘Je maakt andere keuzes. Ik ga nu wat vaker met OV naar werk en dat blijkt best goed te doen.’
De verkochte auto’s worden tot op heden niet gemist. ‘Elektrisch rijdt echt lekker!’, hoorde ik zeggen. En een ander: ‘Door het delen is een elektrische auto betaalbaar; een eigen elektrische auto zou ik niet kunnen betalen.’
Bijna altijd beschikbaar
We zijn verbaasd dat de auto (bijna) altijd beschikbaar is. Slechts een heel enkele keer zijn alle drie de auto’s tegelijkertijd bezet zijn. Na die bijeenkomst hoor ik nog wel van twee mensen die misgrepen. En ook zelf hebben we in de voorjaarsvakantie een andere manier moeten vinden omdat alles bezet was. Het gebruik neemt duidelijk toe. OnzeAuto monitort dat op de voet. Als het gebruik toe blijft nemen, wordt het tijd voor een vierde auto.
Wat opvalt is dat de auto’s goed schoon worden gehouden. En ook heel fijn dat er niet wordt gerookt in de auto’s, dat hebben we onderling afgesproken. ‘Veel fijner dan bij andere (anonieme) deelconcepten, die auto’s zijn vaak heel vies van binnen, en worden soms geboekt als ‘chill plek’, niet eens om in te rijden’, zegt Jeroen. Die avond wordt besloten om groepjes te maken, en bij tourbeurt de auto’s een wasbeurt geven.
Meer auto’s tegelijk
Een voordeel: met het autodelen kun je binnen je huishouden tegelijkertijd ieder een auto reserveren. Soms moet je tegelijkertijd weg, maar ergens ander naartoe. Die luxe heb je niet als je (alleen) een eigen auto hebt.
Er is ook al een keer schade gereden. De schadeafhandeling verliep vlot en keurig. Binnen een dag hadden we een andere auto. Erg fijn. Er zijn ook mindere punten. Het open en dicht doen van de auto gaat niet altijd super soepel. Soms moet je dat proces herstarten door opnieuw te klikken in de app. Het is al voorgekomen dat je in een parkeergarage staat en door al het beton je de auto niet open krijgt via de app. De helpdeks kan dan op afstand de auto voor je openen. De reactie van de helpdesk Is heel goed en snel. Deze is 24 uur per dag bereikbaar.
Alles gaat via je telefoon. Er is geen reservesleutel in de auto. Dat kan stress geven als je mobiel (bijna) leeg is. Zonder een opgeladen mobiel ben je echt onthand. Maar gelukkig kan je je mobiel wel weer opladen tijdens het rijden (mits je een kabeltje hebt).
Eigen laadpaal
Een eigen laadpaal zou echt fijn zijn zodat dat tijd scheelt met ophalen, in/uit laden thuis, terugbrengen en daarna ook nog van de paal halen. Inmiddels heeft de gemeente de eerste van de drie toegezegde eigen laadpalen geplaatst. Hoera! Nu moet het bord er nog bij dat het een gereserveerde plek is voor autodelen. Dan is het echt helemaal top.
We hebben ook wat tips aan OnzeAuto meegegeven. Als je met z’n tweeën weg gaat, kan je de auto alleen maar gebruiken op de telefoon van degene die de reservering heeft gedaan. Zou echt fijn zijn als dit op beiden kan. ‘Goeie suggestie’, zei OnzeAuto. Daar gaan ze nu aan werken.
Slim Rijden in Spangen
Bij ons evaluatiemoment waren ook twee bewoners uit Spangen aanwezig. Zij hadden gelezen over ons initiatief in Middelland en vroegen of ze aanwezig mochten zijn om onze ervaringen te horen. Ze zijn van plan om in hun eigen buurt ook het Samen Slim Rijden concept van de grond te krijgen. Bij het rondje op het eind vragen we ze hoe ze het vonden. ‘Zeer inzichtgevend.’ Ze konden bijna niet geloven hoe positief iedereen is. Deze geluiden hebben ze meegenomen naar hun informatiebijeenkomst, die ze de week erna organiseerden. Mooi om te weten dat ons initiatief anderen inspireert. We zijn in Middelland pioniers en koplopers – die hopelijk velen in de hele stad weten te inspireren!
Vorige aflevering was ik te gast bij Berend, op nr 89, die een flitsende tennisservice demonstreerde, dat belooft wat. Het is wel de vraag of wij gaan meemaken dat hij iedereen van de tennisbaan slaat, want inmiddels is bekend geworden dat de familie gaat verhuizen naar het Oosten van het land, dat het jullie allemaal goed gaat daar.
Nu zijn we op bezoek bij Malena Bravenboer, op nr 5a, helemaal aan het begin van de straat. En Malena is 6 jaar en woont daar met zusje Rosalie, vader Edmond en moeder Katharina, en dat zijn niet de eerste de besten. Edmond is al eerder eens in het zonnetje gezet als gedreven gitaarspeler, die ook gitaarles geeft o.a. aan jongens in de straat. Katharina Grippaldi heeft als zangeres al vaker opgetreden in de straat, en als je haar website bekijkt, kijk je uit naar een volgend optreden. Als je verder bedenkt dat Malena Italiaans, Duits, Nederlands en Molukse genen heeft, moet ze wel heel bijzonder gaan worden, voorzover ze dat al niet is .
School
Malena zit op de ….3x raden….Montessorischool, groep 3, en die school is dus letterlijk om de hoek, wel uitkijken met oversteken hoor. Wat leuk aan school is? Lekker niks doen of buitenspelen, ja zeg, is dat alles? Gelukkig is Malena heel goed in schrijven en niet te vergeten….lezen. Dat is natuurlijk wel fijn, dat je kan lezen wat je schrijft . Niet leuk op school zijn rekenen en spelling….bah, vervelend, maar ja Malena, als je goed wilt kunnen schrijven, moet je ook wat afweten van de spelling, toch? Ook niet leuk is ruzie maken, maar ja, dat is nooit en nergens leuk, dus gewoon niet doen lijkt mij het beste.
Sport en zo….
Het fijnste is toch wel de paardrijles, elke zondag in manege Prinsenland. Die paarden zijn voorlopig natuurlijk wel pony’s, met de illustere namen Kees en Dandy.
Onmiddelijk werd de hele paardrij kleding tevoorschijn gehaald, helm, vest, laarzen en kreeg ik een prachtige demonstratie op het houten hobbelpaardje. Dat zag er goed uit zeg en het hobbelpaard leek ook tevreden, ondanks het feit hij niks te eten of te drinken kreeg . Zien we hier de nieuwe Ankie van Grunsven? Wie weet, wie weet….Zwemles heeft Malena ook, ze mag al van de duikplank in badje 4, naar ik begreep is badje 4 groot, lang en diep, geen badje dus maar een bad! Goed bezig, Malena, ga door.
Binnenkort is er ook een optreden in de Doelen met de opening van de kindermuziekweek, maar of Malena nou meezingt of alleen beetje meeneuriet werd me niet hellemaal duidelijk, maar mama Katharina zal daar als zanglerares bij de SKVR wel op letten, toch? Gewoon meezingen Malena, misschien word je wel net zo goed als je moeder al zal dat niet meevallen, want die is goed zeg….
De straat
Beetje druk en telkens een file…een file? Ja hoor, kijk maar…net reden 2 auto’s achter elkaar de straat in, dus een filetje…maar ja, al die auto’s, dat is toch maar niks, het zou mooi zijn als de hele straat een grote manege zou zijn, dan kon je lekker met je paard naar school, ideaal zeg, geen luchtverontreiniging, maar ja, wie ruimt dan die grote dr…..n op?
Nou, even nagaan bij paps en mams of Malena wat vergeten was maar elke tip , knutselen?eten?piano? werd afgewezen, het was mooi geweest, zag ik Malena denken, nou gelijk heb je hoor, zo’n man die maar van alles van je wil weten. Bedankt voor dit interview Malena, en al ben je pas 6 jaar (tel daar maar minimaal een jaar bij op), nu al is duidelijk dat we meer van je gaan horen en zien, je wordt vast en zeker ergens goed in, succes!
“Esthetic beauty presents itself as a universal truth.” Ergens dit jaar noteerde ik het in mijn opschrijfboekje – helaas zonder er bij te schrijven waar ik het vandaan had. Het zinnetje trof me omdat ik het herkende: je hoort bijvoorbeeld iets zo ongelofelijks moois in een stuk muziek dat je het direkt aan anderen wil laten horen. Het voelt als een ontdekking. Dit is het allermooiste dat ooit gemaakt is! Je bent er rotsvast van overtuigd dat iedereen dit vindt. Je brein presenteert deze schoonheid als een universele waarheid en je draait het volume op tien.
Groot is dan de ontgoocheling als de ander jouw extase niet deelt, er niks aan blijkt te vinden of zich zelfs stevig ergert aan het nummer dat jij op repeat hebt gezet. Je voelt je persoonlijk gekrenkt. Hoe kunnen die anderen dit sublieme niet horen? Zijn ze wellicht niet in de juiste stemming? Vinden ze jou niet aardig? Vind jij hen eigenlijk wel aardig?
Om jezelf hiertegen te beschermen koop je een goede koptelefoon en geniet je voortaan alleen met stilte om je heen, en je troost je met de gedachte dat nu alleen jij toegang hebt tot dit ultieme, dat de poort tot dit hogere alleen voor jou open staat.
Toch komt er een gelegenheid waarop je al je vrienden, familie en bekenden jouw sublieme tracks door de strot kunt duwen en waarbij je zeker weet dat ze in eerbied zullen luisteren: je eigen uitvaart!
En daar komt de tip: maak op Spotify nu reeds een Playlist aan genaamd “Uitvaart”. Je licht je naasten in over het bestaan van deze lijst en – om de uitvaartondernemer niet nodeloos te frustreren – maak je de playlist in Spotify publiek vindbaar. En dan, telkens wanneer je weer een ultiem nummer voorbij hoort komen, voeg je deze toe aan je playlist “Uitvaart”.
Fijn toch voor je nabestaanden, dat je dit al geregeld hebt?
Bijkomend voordeel van het bijhouden van de lijst is de terugkerende reflectie op je eigen dood, wat een louterende werking heeft op je dagelijkse leven. Dat is iets wat de Stoïcijnen al wisten. “Memento Mori”. Gedenk te sterven. Je tijd in dit leven is beperkt. Denk daaraan bij alles wat je doet: de keuzes die je maakt en de prioriteiten die je kiest. Wees dankbaar voor wat je hebt, koester de mensen om je heen, en ga zo maar door.
Ook het Boeddhisme hecht aan een regelmatige contemplatie op de dood. Meditatie op de negen stadia van een rottend lijk is een beproefd recept tegen een al te grote hechting aan je aardse lichaam, zo staat ergens in een Sutra geschreven. Het zou trouwens ook helpen tegen ongewenste lustgevoelens, zo staat daar. De mannelijke (heterosexuele) monnik, diende in dat geval een ontbindend vrouwenlichaam als meditatieobject te nemen. Maar nu dwaal ik af.
Het cureren van een Spotify uitvaartplaylist lijkt me een fijn 21-eeuws alternatief voor bovenstaande praktijken, afgestemd op ons hedendaagse comfortniveau.
Nog een tip: Beluister voor je heengaan je uitvaarlijst regelmatig en kritisch. Schoon hem zo nodig op. Twintig nummers die allemaal even “ultiem” zijn? Onwaarschijnlijk, en zeker niet handig voor je nabestaanden die dan alsnog een selectie moeten maken.
Terugluisterend zul je er ook achter komen dat muziek die je even geleden nog als magisch beschouwde, haar betovering inmiddels verloren kan hebben. Ook voor jezelf bestaat de universele waarheid niet.
Hoewel het kerstconcert 2023 alweer is geweest, hierbij als kersttip aandacht voor kamerkoor Corps d’Esprit, opgericht door straatgenoot Claas Westerhof, in 2004. Ze zingen klassieke muziek van heel oud tot heel recent. Komend jaar, voor hun 20 jarig lustrum, komt er een groot Barok concert aan met werken van Handel en Vivaldi. Tegen die tijd zullen we er in de Telegraaffloris zeker aandacht aan besteden. Voor nu kun je meer informatie over het koor vinden op: https://www.corpsdesprit.com/. En wie weet ben je geïnteresseerd om te zingen in een klein koor met mensen uit de buurt. Er is op dit moment vooral behoefte aan een extra bas.
Ontspannen de feestdagen door
Voor wie niet meteen in een koor wil zingen, maar wel de heilzame werking ervan wil ondergaan, aansluitend nog een kleine kersttip: breng de kerstdagen neuriënd door! Onderzoek toont aan dat neuriën de stembanden op een weldadige manier in trilling brengt, en daarmee ook de nervus vagus. Dit is DE informatiesnelweg tussen brein en buik. Dus mocht er per ongeluk feestdagenstress ontstaan, of wil je sowieso 2024 ontspannen beginnen, dan loont het om dagelijks even te neuriën. Probeer het nu meteen even: neem een diepe teug adem (dus naar je buik) en adem neuriënd uit. Voilà! Instant ontspanning 🙂
Het TeleGraafFloris zomernummer is uit met Nieuwtjes – de Geslaagden – Kids – Ik Vertrek – Feestweek Middelland – Liesbeth – Nieuwe Buren – Wie-is-dit-dier? – en een verslag van de Zomerborrel.