Wanderlust, Wanderspaß, Wandervergnügen, de Duitse taal komt bepaald geen woorden tekort om plezier in wandelen uit te drukken en dat komt goed uit want mijn Kersttip voor dit jaar betreft de Eifelsteig, een wandeltocht van 313 kilometer van Aken naar Trier door de bergen, bossen en dalen van de Eifel. Niet om met de Kerst te lopen, maar wel om er over te lezen en plannen te maken.
“Wo Fels Und Wasser Dich Begleiten”
Waar rotsen en water je begeleiden, ronkt het motto dat de alomtegenwoordige Eifelvereniging voor deze wandeltocht verzonnen heeft. De route is verdeeld over 15-etappes: dagtochten variërend van 15 tot 27 km en in niveau van licht tot zwaar. Geweldig natuurlijk als je in de gelegenheid bent om alles achter elkaar te wandelen maar als je dat niet redt, zoals wij, dan kun je de tocht verdelen over meerdere vakanties. Zo ver is die Eifel namelijk niet, zo’n drie uurtjes tuffen slechts vanuit de Graaf Florisstraat.
15 etappes
Wij zijn in 2019 begonnen met de eerste twee etappes, 14 en 17 km, niveautje licht en gemiddeld, vertrekkend vanuit het pittoreske Kornelimünster, iets ten zuiden van Aken alwaar we de auto achterlieten. Licht bepakt met bescheiden rugtasjes met schoon ondergoed, waterflessen en boterhammetjes bereikten we twee dagen later het knusse Monschau, met tussenin een overnachting in het minder knusse Roetgen. Vandaar gingen we een dag later weer terug met de bus naar de startplaats en met de auto terug naar Rotterdam. Onze meiden waren toen 9 en 11, een leeftijd waarop ze zo’n lange dagtocht met kronkelige bospaadjes, dan weer omhoog, dan weer naar beneden, heel spannend vonden en vol trots volbrachten.
Eifel im Kopf
Een vakantie later gingen we met de trein naar Aken (niet duur!) en vandaar met de bus naar Monschau voor de volgende twee etappes, 24 en 21 km, niveau zwaar en gemiddeld. Wederom supermooi en afwisselend. Dit gedeelte voert je onder andere door de Hoge Venen in België en langs de imposante uit zwarte keien opgetrokken Naziburcht Vogelsang.
De hele Eifelsteig is zo uitgestippeld dat je vrijwel nergens autowegen ziet of kruist. Je trekt echt door een wijds en relatief ongerept natuurgebied vol bossen, meren, stromende riviertjes en open land met schitterende uitzichten. Tot je het even zat wordt, dan duikt er vaak net een fijne Kneipe op waar je ein (oder zwei) Bier kunt krijgen en al die dingen die Duitsers daar zoal bij eten. Na zo’n paar dagen wandelen kruipen de paden en landschappen van de Eifel langzaam je hoofd in en eenmaal thuis zie je ze plotseling weer voor je en dan wil je terug. Hoe loopt het pad verder?
Zonder pubers
Etappes 5 tot en met 7 lopen we in het najaar van 2021. We trekken een gedeelte door het Ahrtal dat flink geleden heeft onder de Flutkatastrophe van eerder dat jaar, maar de natuur is nog steeds overweldigend. Onze dochters echter, inmiddels beide tiener, beleven weinig lol meer aan de tocht, op de hotelwifi’s en de ontbijtbuffetten na. Wandelen is gewoon niet zo stoer op die leeftijd. “Kunnen we niet raften of paragliden?”, klinkt het geweeklaag door het Duitse woud. Zo kiezen we in 2022 voor een andere najaarsvakantie. Met de trein naar Barcelona, ook leuk, maar de Eifel blijft lonken… Als we onze dochters voorstellen om de tocht zonder hen verder te gaan lopen, vinden ze dit een heel interessant idee… de sturmfreie Bude lokt: lekker alleen in een groot huis in de Graaf Florisstraat. Snel boek ik de hotelovernachtingen voor de etappes 8, 9 en 10, waarin we de uitgedoofde vulkanen van de Südeifel over gaan trekken en we ons wederom door rots en water zullen laten begeleiden.
Praktisch
Alle praktische informatie over de Eifelsteig vind je op de uitstekende website, die ook in het Nederlands beschikbaar is. Ik vind het leuk om per etappe de GPX bestanden te downloaden en dan met een GPX-viewer app op je telefoon te navigeren (verder je telefoon op vliegtuigmodus zetten) maar dat is niet echt nodig want de route is goed beschildert (bewegwijzerd). Met de VRS-app vind je welke bus je kunt nemen terug naar je auto, of naar een treinstation. ‘s Zomers rijdt er ook een Wanderbus, die wandelaars aan het einde van een etappe terug kan brengen naar hun accomodatie…en oh ja, neem het boek Het Verborgen Leven van Bomen mee. De auteur, Peter Wohlleben, is boswachter in het Rijnland en schrijft fascinerende verhalen over de onverwachte en ongelooflijke vaardigheden van bomen. Hij combineert de laatste wetenschappelijke inzichten met zijn eigen ervaringen uit het bos, en creëert zo een opwindende nieuwe kennismaking met levende wezens die we dachten te kennen, maar nu pas echt leren begrijpen. En zo betreden we een compleet nieuwe wereld…Wanderlust gewenst!
Deze kerst is mijn gezin vooruitgereisd naar de Dolomieten en heb ik kerstavond het rijk alleen. Waar ik me nu al op verheug om te kijken naar de film Love Actually uit 2003. Een film over verschillende mensen die op zoek zijn naar liefde. Deze film vormde de inspiratiebron voor een Nederlandse variant : Alles is Liefde met in de hoofdrollen Carice van Houten en Jeroen Spitzenberger. Maar ik kijk voor het eerst het origineel met maar een reden: de inmiddels historische dance moves van Hugh Grant!
Melle Oldeboerrigter in Venlo
Nooit gedacht dat de schilderkunst van mijn oudoom Melle Oldeboerichter (zie foto boven dit artikel) zo’n revival zou beleven. Ongelofelijk knap hoe museum Bommel van Dam zijn op z’n minst gezegd opmerkelijke visioenen tentoon heeft gesteld en van deze tentoonstelling een blockbuster heeft gemaakt. Een absolute aanrader!
De Veelkleurige Wijsheid van Martin Buber
De veelkleurige wijsheid van Martin Buber, een gebouw op zeven zuilen. Dit recent uitgekomen boek heeft als uitgangspunt om de brede levens wijsheid van filosoof en bijbelwetenschapper Martin Buber te vergelijken met een gebouw van zeven zuilen, waarin zijn denken onderdak vond. Zeven auteurs belichten in een essay een of meerdere aspecten van Buber. Van mijn hand een essay over de betekenis van Buber voor het huidige onderwijs. De essays zijn prachtig geïllustreerd want hoe gaaf is het dat Andy Warhol een portret van Buber heeft gemaakt zoals hij ook Marlin Monroe heeft geportretteerd?
Metro 010
Metro 010, een graphic novel over de geschiedenis van Rotterdam. Dit boek is een initiatief van architecte Ellen Schindler die een gelaagd epos over Rotterdam heeft willen maken dat vooral jonge Rotterdammers het gevoel geeft dat Rotterdam hun stad is en… waar je van houdt daar ga je voor zorgen luidt het motto van het boek. De tekst is van Abdelkader Benali, die zich wederom een begenadigd verteller toont!
Het lijkt een eeuwigheid geleden maar vorig jaar zat Nederland in een strenge lockdown. Ongelofelijk dat we het nu zo vanzelfsprekend vinden om onze vrijheden weer terug te hebben. Helaas zijn er nieuwe zorgen voor in de plaats gekomen: De oorlog in Oekraïne, inflatie, opkomend facisme in Europa, afnemende biodiversiteit en dit is nog maar een bloemlezing. Steeds vaker bekruipt me de gedachte dat we ons in het eerste interbellum van deze eeuw bevinden.
Het verbaast me dat ik juist in deze woelige tijd zo verheug op inkeer en intimiteit, jawel op de kerstdagen. Voor het eerst heb ik vol overtuiging “Oh Holy Night” uit volle borst gezongen, tijdens een optreden van een gelegenheidskerstkoor met mijn nieuwe collega’s. Niet omdat ik geloof dat Jezus onze verlosser is maar wel omdat ik – zoals de filosoof Ernst Bloch dat zo mooi beschreven heeft – geloof in het principe van de hoop. Een principe dat er op neerkomt dat het uniek van ons mensen is dat wij ons een toekomst kunnen voorstellen die er niet vanuit gaat hoe de wereld is, maar hoe je zou willen dat die zou worden. Dat principe bevindt zich tussen dagdroom en utopie.
De ruimte die nodig is in onze samenleving om ons een andere mooiere en betere toekomst voor te stellen is amper aanwezig. Zo is er in mijn geval de zorg om een lieve puber die haar vrijheid zoekt in een verstikkend onderwijssysteem waarin jonge mensen letterlijk en figuurlijk afgerekend worden. Mijn stiefvader van 93 die na een heupoperatie geen tijd heeft om bij te komen omdat de zorg overbelast is en er letterlijk geen tijd is om hem te verplegen. Maar ook mijn eigen ambitie en levenstempo laten weinig ruimte. En toch en toch … zonder die ruimte is er geen principe van de hoop. Ruimte maken voor de hoop is wat de filosoof Levinas zo mooi de eigen innerlijke tijd noemt. Volgens Levinas heeft het fenomeen tijd een subjectief aspect – beleving – en een objectieve kant – meetbare tijd –. Hij meent dat tijd abstract en onbegrijpelijk blijft als het niet gekoppeld wordt aan verleden, heden en toekomst en de relatie met mensen om ons heen. De subjectieve tijd is dus een innerlijke ruimte vanwaaruit wij ons kunnen verhouden tot de objectieve tijd en ons daarvan – als het moet – kunnen losmaken om tegen beter weten in de toekomst te dromen in plaats van te vrezen. Als dat de functie van kerst kan zijn is de kerstnacht voor mij inderdaad een ‘heilige nacht’.
Mijn tip voor deze kerst is eigenlijk een tip voor het hele jaar. De wekelijkse podcast serie: ‘Echt gebeurd’. Het recept is heel simpel: iemand vertelt een verhaal over iets dat hij/zij echt heeft meegemaakt. Niets verzonnen, maar wel smeuiig opgediend in de maandelijkse shows aan een live publiek – dat je ook af en toe hoort grinniken of anderen blijken van meeleven hoort afgeven. Soms heel recent, soms van lang geleden. Vaak grappig, soms ironisch of melancholisch, en als het meezit met een verrassende wending. Soms leest iemand iets uit eigen dagboek uit de tienertijd – de pathetiek van de jeugd is in retrospectief meestal zeer vermakelijk. De samenstelling van de podcast wordt verzorgd door Micha Wertheim en Pauline Cornelissen. Elke aflevering duurt een minuut of 10, soms ietsje langer. Perfecte lengte om je te vergezellen tijdens de was ophangen, een kort wandelingetje of tijdens het maken van een roux voor het kerstdiner. Ze zitten al op aflevering tweehonderdzoveel, dus als je de smaak te pakken hebt, kun je lekker ‘bingen’.
Tein Haket heeft in de vorige aflevering zijn toekomstdroom prijs gegeven…piloot worden, maar dan wel bij Emirates, die serveren veel lekkerder eten dan KLM, zo, dat u het weet .
Nu ben ik aangeland op nr 74a, waar Linde Bouwhuis woont, samen met moeder Nienke en vader Jelmer en niet te vergeten zusje Anne van 5 jaar.
School
Linde is alweer 7 jaar – hoe snel gaat de tijd – en zit in groep 4 van de school ’t Landje, een kunstzinnige basisschool midden in het centrum van Rotterdam, eigenlijk naast de RSV, de Rotterdamse Schoolvereniging. Ik kende ’t Landje niet, maar voor iedereen die op zoek is naar een basisschool, kijk op de website, zeer de moeite waard, maar dit terzijde.
Of het leuk is op school? Ja, natuurlijk! Geen moment van twijfel bij Linde te bespeuren: rekenen, taal, zelfs spelling vindt ze leuk. Heel goed Linde, dat belooft wat voor de toekomst. Na enig aandringen mijnerzijds scoort de pauze toch ook wel redelijk hoog. Je moet wel beetje kunnen ontspannen. Want soms is het bij rekenen niet fijn, moeten we 10 bladzijdes met moeilijke sommen in half uurtje doen, gelukkig als je 6 bladzijdes haalt is dat voldoende. Of er verder nog iets is wat ze vervelend is aan school, moet Linde lang nadenken, toch mooi hè, maar ineens kwam er wat naar boven….het laadje van haar tafeltje stond een keer ineens open en er was een potlood verdwenen, is dat wat! Misschien komt dat potlood wel weer boven water, heeft iemand het geleend en vergeten het terug te geven, dat zal het zijn. Maar je hebt het naar je zin op school en je bent goed bezig. Wat wil je, laatst op kinderfeestje in het wereldmuseum heeft ze ontdekt dat ‘geit’ haar chinese sterrenbeeld is en dat staat voor creatief, aardig en verlegen, hoewel ik van dat ‘verlegen zijn’ niks kon bespeuren. Haar Nederlandse sterrenbeeld is Leeuw, als dat maar goed gaat, een leeuw en een geit, hopelijk is het geen leeuw met vreselijke honger .
Hobby en sport
Daar hoeft Linde niet lang over na te denken, paarden dat zijn haar lievelingsdieren, en binnen de kortste keren stond er al een paardje op tafel, gelukkig een kleintje zeg, stel je voor. Een eigen paard, een echte, dat is haar grootste wens, maar ja, waar laat je zo’n groot beest, op je kamer, eerst de trap op? Het paard van Sinterklaas haalt ook heel wat ingewikkelde toeren uit, dus…wie weet.
Verder gaat Linde regelmatig zwemmen in het Oostervant zwembad, lekker dichtbij om de hoek, en ze draait haar hand niet om voor alle disciplines, school, rugslag, borstcrawl en rugcrawl, maakt niet, ze doet het gewoon, lekker bezig Linde.
Tekenen vindt ze ook heel leuk en waar is ze heel goed in? Het tekenen van een paard, jawel, wie had dat nou gedacht?
De straat en verder
De straat is fijn, mooie, grote bomen en die zijn zo groot, dat ze ook de regen lekker tegenhouden. Wat ook fijn is, Lea die trouwens in het lentenummer te bewonderen was, is haar beste vriendin en die woont boven Linde, dat is nog eens makkelijk, hoef je niet eens de straat op als je naar je beste vriendin gaat!
Wat ze later wil worden, daarover is Linde zeer beslist,….ruiter, op dat paard wat ze nog niet heeft, maar een kniesoor die daar op let. En als dat niet lukt, wil ze wel juf worden op een basisschool, zie ik je later zomaar doen, Linde.
Tot slot vroeg ik haar of ik wat vergeten was te vragen of dat ze nog iets kwijt wilde….en ineens, sprong ze op, trok haar jas aan en sleepte me de tuin in. En daar moest ik proeven van de bloemen, nog steeds in bloei, van een struik met de naam Honingmeloensalie, lekker zeg, van de bladeren kan je zelfs thee zetten. Groene vingers, Linde, net als je moeder, daar ga je nog veel plezier van krijgen.
Nou Linde, ga zo door, je bent al heel bijdehand en ik denk zomaar dat je nog veel slimmer gaat worden later, zeker als je zo goed gaat op school, je kan het! Succes!
We zijn nog maar een paar inschrijvingen verwijderd van de start van Middelland DEELt. Ben jij of ken jij iemand die ook mee wil doen en helpt dit mogelijk te maken? We verwelkomen je graag!
Na een mooi bezocht spreekuur in ons Hoekpandje op 15 oktober, als programma onderdeel van Liefde voor de Dingen, stonden de buurtambassadeurs van MiddellandDEELt op 13 december bij het inloopspreekuur in het Wijkpaleis, over de herinrichting van de Claes de Vrieselaan. Het idee is dat al het parkeren op de middenberm in de CdV eruit gaat en wordt vervangen door een groene strook / park. Er blijft lintparkeren over aan beide zijden langs de rijbaan. Op de kop aan beide kanten van de CdV hopen we vaste parkeerplaatsen te realiseren voor DEEL-auto’s. En ook in de Graaf Florisstraat willen we vaste parkeerplekken met laadpalen realiseren voor DEEL-auto’s. Daarover gaan we in gesprek met de gemeente zodra we genoeg DEELnemers hebben om van start te kunnen.
Voor het vervolg hebben we nog een paar probeer-deelnemers nodig, die én de ritanalyse hebben gedaan, én hun telefoonnummer aan ons doorgeven.
Doe mee in 2 stappen!
1. Vul graag de ritanalyse in op: https://wijzijndeel.typeform.com/to/LD7Pt7Eq?typeform-source=wijzijndeel.nl Alleen met behulp van goede ritanalyses kunnen we inschatten of er genoeg animo is. Let op: het voorschotbedrag is een indicatie van alle kosten, dus inclusief verzekering, reparaties én brandstof. Klopt je ritanalyse niet helemaal? Klik onderaan het mailtje dat je krijgt om hem nog eens te doen.
2. Stuur een mailtje naar [email protected] met je naam en telefoonnummer. Wij nemen binnenkort contact met je op om van je te horen of je met ons de probeerperiode (van zes maanden) in wil gaan op basis van de ritanalyse.
En dan verder
Zodra we van genoeg deelnemers (telefonisch) bevestiging hebben gaan we met de gemeente in gesprek om afspraken te maken.
Zodra we duidelijkheid hebben van de gemeente zullen we een vergadering beleggen om toe te lichten hoe we verder kunnen en wanneer we de proefperiode kunnen beginnen. Dan zullen we ook toelichten hoe een probeerperiode in zijn werk gaat (hier alvast wat algemene info: https://wijzijndeel.nl/probeerperiode/)
Daarna kunnen we verder met het bestellen van de auto’s en het treffen van andere voorbereidingen voor de probeerperiode (inclusief natuurlijk een DEELfeestje). Met elkaar zullen we ook een aantal praktische afspraken maken over vragen als kinderzitjes, honden in de auto, schoonmaken, maximale huurperiode, of en hoveel auto’s mee kunnen op vakantie etc.
En als het aanslaat, hopen we dat onze straat net zo auto-luw zal worden als op onze straatspeeldagen… maar dan elke dag. Hoe mooi zou dat zijn?!
straat zonder auto’s
Mocht je nog leuke ideeën hebben om MiddellandDEELt onder de aandacht te brengen van potentiële deelnemers, laat het ons weten!
Hartelijke groet van de buurtambassadeurs van MiddellandDEELt,
Dochter Lena werkt dit jaar aan haar eindscriptie voor de Bachelor ‘Textiele communicatie’ in Kopenhagen. Ik ondersteun haar als eindredacteur van de tekst, en zo heb ik behoorlijk wat opgestoken over de relatie tussen repetitieve, creatieve handwerktechnieken (zoals breien) en mentale gezondheid. Deze relatie is onderwerp van haar onderzoek, en dan met name met betrekking tot de vraag: hoe zet je deze technieken in om studenten met een burn-out te ondersteunen bij het weer oppakken van de studie?
Wat blijkt? Breien is gezonder dan je denkt. Onderzoek laat zien dat breiende mensen op een diepe manier tot rust komen. Al breiend komen zij in een flow en worden mindful. Zij vergroten hun zelfwaarde, zo ook hun zelfexpressie, en hebben positieve emoties doordat zij genieten van een ‘imediate gratification’. Het maakt niet uit of je beginnende breier bent of al bijna pro, als je maar aan een brei-project werkt dat past bij je eigen vaardigheden en je net voldoende uitdaagt om in de flow te komen, maar niet te complex is zodat je niet gefrustreerd raakt.
Het mooie is dat dit alles het beste tot zijn recht komt wanneer je niet alleen thuis op de bank gaat breien maar in een gezellige sociale omgeving. Zoals ons hoekpandje bijvoorbeeld 🙂
Dus misschien helemaal geen gek idee om de ouderwetse brei-kransjes weer op te pakken, en deze te organiseren in het hoekpand. Want het blijkt ook nog eens preventief te werken als het om mentale gezondheid gaat. Daarnaast hou je er ook gewoon een warme trui, sok, muts of deken aan over, wat in 2023 ook heel welkom is.
Zoals elk jaar krijgt u in het Kerstnummer de persoonlijke kersttips van de redactie. Marieke gaat breien, Liesbeth kijkt films, leest boeken en bezoekt een tentoonstelling, Tony leest weer een dik boek, Nina luistert een podcast en Peter wandelt…
Wanderlust, Wanderspaß, Wandervergnügen. Dat alles staat je te wachten als je in 2023 Peter’s kersttip opvolgt…
Geïnspireerd door de scriptie van haar dochter, gaat Marieke’s kersttip over breien en warmte….
Wie heeft ze niet ooit met eigen ogen gezien, de kogelgaten in de muur van het trappenhuis van de Prinsenhof in Delft, kogelgaten als stille getuigen van de moord op Willem van Oranje, ook wel Willem de Zwijger genoemd. Dat gebeurde op 10 juli 1584 door ene Balthasar Gerards. Hoe kon dat gebeuren? Willem van Oranje was namelijk door de Spaanse koning Filips de Tweede vogelvrij verklaard, met een hoge beloning in het vooruitzicht voor de moordenaar. Van Oranje, prins van Nassau had zich in de jaren daarvoor opgeworpen als leider van de Nederlandse Opstand tegen de Spanjaarden. Het verzet tegen de Spaanse overheersing kwam vooral voort uit hardhandige, zeg maar wrede onderdrukking van protestanten, die volgens de katholieke kerk ketters waren. De moord was geslaagd, maar met Balthasar G. liep het niet best af, hij werd heel snel gepakt en stierf al 4 dagen later een gruwelijke marteldood.
Maar wat voor man was Willem, prins van Oranje, graaf van Nassau eigenlijk Wilhelm geheten? Hoe is hij uitgegroeid tot de Vader des Vaderlands, de grondlegger van ons Nederland? En waar komt dat Oranje eigenlijk vandaan? Je ziet onze topvoetballers bij de moeizame pogingen het Wilhelmus mee te zingen, kijken zo van ….waar gaat dit in’s hemelsnaam over, Nassau, de Spaanse koning, Oranje?? What the f…
Ja, je kan niet anders concluderen dat Willem van Oranje een bijna bizarre loopbaan heeft gehad, geboren op 24 april 1533 in Dillenburg als graaf van Nassau, op 22- jarige leeftijd al kapitein-generaal , opgegroeid in Brussel onder toezicht van keizer Karel5, in dienst geweest bij diens zoon Filips2, koning van Spanje en vervolgens een sleutelrol had bij de opstand tegen de Spaanse overheersing, het begin van de 80- jarige oorlog, van 1568 tot 1648. Over die duizelingwekkende loopbaan is vorig jaar een boek verschenen, De Zwijger, het leven van Willem van Oranje, geschreven door Rene van Stipriaan, die daar maar liefst 20 jaar over gedaan heeft. Maar het is zonder meer fascinerend om mee te maken hoe toen geleefd en ook oorlog gevoerd werd, paralellen volop met de huidige tijd. Zo vind ik zelf de communicatie tussen alle betrokkenen verrassend, er werd wat afgeschreven, niet alleen in brieven, maar ook in pamfletten met informatie en vooral desinformatie. En overleggen, vergaderen, deals sluiten, besluiten nemen en die weer terugdraaien, er is eigenlijk helemaal niets veranderd, behalve dan raketten, internet etc. Van al de brieven die Willem geschreven heeft, zijn er maar liefst 13000 (dertienduizend!) bewaard gebleven, en grotendeels gedigitaliseerd, google maar eens ‘briefwisseling Willem van Oranje’ en verbaas je. Om die brieven te kunnen lezen, is geschiedenis op zijn top, dichterbij de mens Willem van Oranje kan je niet komen, ronduit fascinerend.
Kopen en lezen dat boek! 700 blz topgeschiedenis en als je het uit hebt, ik geef toe, het is een klusje, niet te doen in 2 kerstdagen, wil je maar een ding…..die kogelgaten in de muur van het trappenhuis van de Prinsenhof in Delft nog een keer live, met eigen ogen zien!! En bedenk, het heeft maar een haar gescheeld of we hadden bij bar Simon moeten bestellen met… Una serveza, por favor😁. Nou ja, als we de zon erbij zouden krijgen…. 😉
Het is een terugkerend fenomeen bij de Nieuwe Buren die ik de laatste jaren op zoek: ze hebben het druk… zo druk dat zelfs een interview inplannen niet altijd een sinecure is. Zo ook bij de nieuwe bewoners van GFS 65a. Eerst probeer ik het via Berend-Jan. Dat gaat moeizaam. Sporadisch slechts beantwoordt hij mijn WhatsApp berichten. Hoe weinig tijd kunnen mensen hebben, vraag ik me radeloos af. Dan geeft hij het nummer van zijn vrouw Elke. Een goede zet, zo blijkt. Enkele momenten later heb ik een afspraak en een paar dagen later zit ik daadwerkelijk binnen bij GFS 65a met Elke en Berend Jan tegenover me.
Daar blijkt dat het gebrek aan tijd toch vooral een gebrek aan prioriteit was: hoe leuk ze het interview ook vinden, er is sinds kort iets belangrijkers in hun leven: baby Hugo van zes weken oud, die er al snel gezellig bij wordt gehaald.
Hoe zijn jullie hier terecht gekomen?
Het stel komt niet van ver. Hiervoor woonden ze op het Proveniersplein aan de noordkant van het Centraal Station. Dat was een leuke buurt en een leuk huis, met een badkamer in de gangkast, alleen was het te klein voor drie personen en bleek verbouwen geen optie. Toen zijn ze rond gaan kijken en kwam de Graaf Floris in beeld, een straat die al langer op de radar stond bij Berend-Jan nadat hij in het verleden een keer iemand geholpen had hierheen te verhuizen.
Ze waren uiteraard niet de enige gegadigden voor dit huis maar – zo vermoeden ze sterk – de hoogzwangere buik van Elke in combinatie met een goed bod, deed de keuze van de verkoper bij hen uitkomen.
Nadat ze de sleutel ontvingen is het huis eerst betrokken door een stel Polen die de boel flink hebben opgelapt (en Poolse polka’s hebben gespeeld en bier hebben gedronken). Eind juli zijn ze ingehuisd en begin september is Elke bevallen van zoon Hugo.
Stacaravan en huwelijk
Tussen de bedrijven door hebben Elke en Berend-Jan deze zomer ook nog een stacaravan gekocht, op de camping in Rockanje en zijn ze getrouwd (had ik al gezegd dat ze het druk hadden?). Dat met die stacaravan zit zo. Berend-Jan heeft iets met zandgrond en bomen, getuige ook de voorkant van Hugo’s geboortekaart. Hij houdt daar enorm van en het was zijn vurige wens om lekker landelijk op de Veluwe te gaan wonen of waar dan ook maar de gronden zanderig zijn. Elke echter wilde stads wonen, het liefst in Amsterdam. Zo werd Rotterdam (een stad) het compromis tussen de twee, en werd met de aanschaf van het krotje in de Oostvoornse duinen aan Berend-Jan’s zandvoorwaarde voldaan. Ik geloof dat ik het snap 🙂
De twee zijn behoorlijk enthousiast over hun vintage bejaarden caravan: het roestige aluminium uiterlijk, de roze inboedel, de bloemetjesgordijnen en de kristallen glazen. Daaruit wordt het mooi proosten volgend jaar, als ze op de camping hun huwelijk gaan vieren, op grootse wijze. Formeel is het dus al voltrokken, op het stadhuis, maar met alle drukte, huis en zwangerschap komt het echte feest een jaartje later. Alles is al gepland.
Op vakantie in Zuid-Afrika
Berend-Jan
Berend-Jan is opgegroeid in Hoevelaken en komt uit een gezin met 6 broers en 7 zussen. Ik snap gelijk hoe hij zo’n makkelijke prater is geworden en overkomt als iemand die niet snel overprikkeld is. Studeren deed hij op diverse universiteiten. Ik noteer psychologie, filosofie, rechten, lucht & ruimtevaart en technische bestuurskunde, niet allemaal tot het einde volbracht, haast Berend Jan zich erbij te vertellen. Momenteel werkt hij als business manager bij een recruitmentbureau voor hoogopgeleide mensen in de high-tech maakindustrie. Voor zijn klanten regelt hij de juiste werknemers, die gevonden worden in binnen- en buitenland. Hij werkt er al acht jaar en heeft als business manager voor het bedrijf het kantoor Eindhoven opgezet, een regio met veel high-tech.
Elke
Elke is opgegroeid in Oudewater en later in Houten. Na de middelbare school is ze European Studies gaan studeren in Maastricht, waarbij ze een deel van die studie in Mexico deed. Na haar studie maakte ze een wereldreis en daarna kon ze via Rocket Internet, het moederbedrijf van onder andere Zalando, aan de slag bij een startup in Kuala Lumpur, Maleisië. Terug in Nederland kwam ze evenees in de recruitmentbranche te werken alwaar ze manlief leerde kennen. Inmiddels is ze aan de slag als freelance innovatie consultant voor diverse klanten.
Huis, straat en buurt
Het stel is superblij met hun ruime woning. GFS65A is een drie laags benedenhuis met een volwaardig souterrain waar ze een fraaie zithoek met TV en geluidsinstallatie gerealiseerd hebben. Op de de begane grond bevindt zich de woonkamer en keuken en boven wordt er gewerkt en geslapen. Berend-Jan is bepaald lyrisch over “de mooiste straat van Rotterdam” met die “eindeloze tunnel van scheefstaande Platanen” en al het groen dat vanuit de ramen zichtbaar is. Daar wordt de kleine lekker rustig van en hijzelf ook, zo beweert hij. Ze hebben kennis gemaakt met de buren en zijn vast van plan zich binnenkort te melden op een buurtborrel. Iets verderop hebben ze Arzu, Bar Simon en zowaar de Koperen Toog al bezocht. Ik tip ze alvast Koken a la Flo en wat speeltuinen, voor als Hugo straks wat ouder is.
Elke, Berend-Jan en Hugo, welkom in de straat! Nog vele jaren woonplezier gewenst!
Traditiegetrouw organiseert uw bestuur rond de kerst een borrel voor de leden van de Vereniging Ter Bevordering en breder, voor de bewoners van de Graaf Florisstraat. Voor wie er niet bij kon zijn, lees hier het verslag.
We hadden de datum van de kerstborrel al een jaar geleden gepland, niet wetend dat dit zou samenvallen met de finale van het WK. Tja. Dat is dan niet anders. Van de nood dan maar een deugd maken, en eerst samen kijken voordat er soep & brood zou worden geserveerd. In de middag had de jeugd er lustig op los geknutseld, zodat de kerstboom in volle glorie mooi stond te wezen voor de deur en uitnodigend de straatbewoners welkom bood.
Dat die vermaledijde Argentijnen (en Fransen) het aan lieten komen op een verlenging en daarna penalties hadden we niet zien aankomen, waardoor het wachten op de toespraak en de soep maar duurde en duurde. Maar ondertussen was de ontmoeting en verbroedering in de straat al in volle gang, ook al stond Nederland niet zelf in de finale. Wat was het gezellig!
De jeugd was duidelijk op de hand van de Fransen en hielden het niet van de spanning tijdens de penalties. Hun smeekbedes mochten niet baten…
Bij de terugblik op het afgelopen jaar konden we een rijke schakering aan oude & nieuwe activiteiten opnoemen: Tekenclub, Koken à la Flo, spelletjesavond, koken voor de straat, en elk kwartaal is er weer een mooie, volle Telegraaffloris … om er een paar te noemen. En vooruitblikkend naar 2023 zien we ook weer een actief jaar voor ons. De zojuist genoemde initiatieven gaan door, en daarnaast noteren we:
spelletjesavond 3 november
Floriscoop gaat weer van start met een kwartaal-voorstelling. Het team is wat uitgedund, maar de harde kern gaat een doorstart maken. Er is ruimte voor enkele gastkoks per editie. De bestuursleden geven vast het goede voorbeeld en zullen om beurten meedoen als gastkok. Wie komt hen versterken?
Een feestcommissie werkt hard aan het realiseren van het Eeuwfeest van de Graaf Florisstraat in het weekend van 17-18 juni.
Een initiatief voor electrische auto’s delen en de straten daarmee leger & groener maken is in ontwikkeling. Zie dit artikel voor de stand van zaken.
Waar kunnen we nog hulp bij gebruiken?
Op 16 januari gaan we de kelder opruimen en het Hoekpandje een flinke poetsbeurt geven. Kom je helpen? Vanaf 14:00 uur gaan Suzy, Gies en Arjan van start en kunnen je hulp goed gebruiken.
Welke straatbewoner met kunstzinnige inslag wil ons helpen? We zouden graag het logo van onze vereniging een opfrisbeurt geven. En onze folders voor lidmaatschap moeten ook opnieuw opgemaakt worden. En tot slot willen we ook een ontwerp maken voor een kaartje. Het zou leuk zijn als het nieuwe ontwerp snel gereed is, zodat we er het Eeuwfeest mee kunnen aankondigen. Meld je aan via: [email protected]
Uw bestuur zal verantwoording afleggen over het afgelopen jaar op de ALV, op 7 februari a.s. Er is een bestuursfunctie vacant als (co-)huismeester(es). Interesse? Vragen? Neem contact op via [email protected] of bel een van de bestuursleden.
Zin om te koken voor de straat? Ismael en Nina verzorgen (met jou misschien?) de volgende editie en hopen dat het stokje daarna door weer anderen wordt overgenomen. Opgeven via [email protected]
Vrijwilligers gezocht voor het Eeuwfeest! Zie het artikel en geef je op om je bijdrage te leveren.
Kortom: ons verenigingleven bloeit! Misschien zien we elkaar om middernacht in het Hoekpandje, om samen het nieuwe jaar in te luiden.
Door Corona is het een tijdje iets stiller geweest rondom Koken à la Flo. Daarom des te leuker om weer activiteiten te organiseren vanuit dit onderdeel van de buurtvereniging. Barbara (# 89), Hanneke (# 111B) Lisanne (# 42) en Marjolijn (# 34) hebben het stokje overgenomen van Mechteld, Nina en Marjan. Zij hebben goede zin om leuke activiteiten te organiseren zoals bovengenoemden de laatste jaren zo enthousiast hebben gedaan.
November: het wintermenu
In November is er een start gemaakt. Er is een heus wintermenu gekookt door maar liefst twaalf kleine chefs. Zij zijn druk in de weer geweest!
Het driegangenmenu bestond uit zelfgemaakte tomatensoep en heerlijke kaasstengel, vegetarische flammkuchen en verrukkelijke Pietenmuffins. De kinderen hebben (bijna) alles zelfgemaakt 😉.
Naast het koken zelf zijn het leren over eten en ingrediënten, het lezen en uitwerken van recepten en het samenwerken leuke bijkomstige activiteiten. En er zijn playdates ontstaan: hartstikke leuk om kinderen op deze manier met elkaar te verbinden.
Gelukkig vond het menu ook gretig aftrek, de kinderen hebben alles geprobeerd want ja, eerlijk is eerlijk: wat smaakt er nu lekkerder dan eten wat met zoveel liefde is gemaakt? Deze chefs bleken overtuigd!
December: knutselen a la Flo
Naast koken, is er deze maand Knutselen à la Flo geweest. De prachtige kerstboom geplaatst door de gemeente ziet er feestelijk uit met alle mooie en kleurrijke creaties gemaakt door de kinderen. Chenille draad, ijsstokjes, glitters, verf, houtlijm en glitters: er is van alles aan te pas gekomen om creatieve versiersels te maken. Het knutselen als onderdeel van de eindejaarsborrel was een geslaagd evenement.
En nu?
Koken à la Flo heeft als streven elk kwartaal iets te organiseren voor de creatieve chefs van de buurtvereniging, dus houd uw mail in de gaten! Leuk als er veel kinderen aanhaken!
De voorbereidingen zijn van start gegaan voor het Eeuwfeest: 100 jaar Graaf Florisstraat. Noteer vast in de agenda: zaterdag 17 juni 2023. En (onder voorbehoud) een afsluiting op zondag 18 juni ’23. We markeren dat onze markante straat 100 jaar bestaat en bruist van de activiteiten. We kijken terug en we kijken vooruit naar wat de komende eeuw in petto heeft.
Het programma staat in grote lijnen; er is nog ruimte voor inbreng. We rekenen op jullie, lezers, als helpers om de dag tot een succes te maken. Want alleen samen kunnen we er met en voor de buurt een onvergetelijk feest van maken. Wat staat er op het programma? En bij welk onderdeel zou JIJ willen helpen? Geef je op voor één of meer van de onderdelen via: [email protected] of kom naar de volgende voorbereidende meeting in het Hoekpandje, op maandag 16 januari, om 20:00 uur.
Concept programma
Op het ideeënlijst staan meerdere onderdelen. Voor zaterdag 17 juni denken we aan: oudhollandse kinderspelletjes, 100 meter hardloopwedstrijd, lezingen, filosofisch café, theater, rondleiding met verhalen uit de straat, silent disco, open podium met muziek, (school)plein bios in de avond. En als het lukt hopen we zondag 18 juni af te sluiten met een straatontbijt. Ook willen we zorgen dat er hapjes en drankjes te koop zijn, voor de feestelijke stemming.
Vrijwilligers nodig
Om dit alles mogelijk te maken hebben we vrijwilligers nodig in verschillende categorieën. We horen graag waar jij goed in bent en wat je leuk vindt om (een paar uurtjes) te doen.
1. Creatieve geesten en handen die in aanloop naar het eeuwfeest in de maanden ervoor helpen bij de aankleding van de straat:
vlaggetjes-slingers maken in het Wijkpaleis,
foto’s uit het archief zoeken voor raambekleding;
eventuele andere suggesties.
2. Vrijwilligers die willen assisteren op de dag zelf bij de georganiseerde activiteiten (kinderspellen, hardloopwedstrijd, (kinder)disco, etc.)
3. Aanpakkers die helpen bij het opbouwen en weer afbreken van stands, partytenten, route omleiding, etc op de dag zelf
4. Doeners die die de bar willen bemensen; koks; helpen schoonmaken; (verkeers)regelaars
5. Schrijvers en ontwerpers voor folders, communicatie uitingen, uitnodigingen etc.
Al jaren worden kinderen in de straat geportretteerd, met verrassende, verfrissende ontboezemingen, altijd leuk om de onbevangenheid van de ‘Kids in the street’ te vangen in een paar foto’s en een verhaaltje. En die Kids groeien op in een razend tempo, althans zo lijkt het voor mij. Probeer dat maar eens te volgen, hoewel in de serie ‘geslaagd voor een eindexamen‘ ineens jongens en meiden opduiken die ik jaren terug voor de lens heb gehad. En dat is weer verfrissend zoals die nieuwe generatie naar de toekomst kijkt, vol optimisme, kom maar op, toekomst, ik zal je leren, zie je ze denken! En in al die schooljaren hebben ze heel wat boeken gelezen, opstellen geschreven en van alles beleefd binnen en buiten de school. Hoe leuk zou het zijn, als we daar iets van terugzien in onze straatkrant, ik kan gelijk het antwoord geven…..heel erg leuk!
Artikel, verhaal, stukje of een …. filmpje?
Dus hierbij een oproep aan al die jongens en meiden die uren en uren doorbrengen achter hun laptop, tablet of smartphone, laat eens van je horen, schrijf eens een stuk(je), of maak een filmpje voor onze prachtige straatkrant. Het kan van alles zijn, iets wat je bezig houdt, iets wat je beleefd hebt in Rotterdam, of zou willen beleven, wat in straat beter moet, en ga zo maar door.
Deze oproep geldt natuurlijk ook voor de ouders van de aanstormende jeugd, por ze op, daag ze uit of schrijf zelf eens een ‘stukkie’.
Wie durft? Kom op, doe het en laat van je horen. Iedereen gaat dat leuk vinden, echt waar! Stuur het naar [email protected]
Dus wie durft? Ja, jij daar, niet twijfelen, gewoon je digitale pen pakken!
Ze waren een opvallende verschijning: Els & Jeroen en hun roedel honden. Wie heeft ze niet zien lopen, de afgelopen jaren? Voor wie nu denkt ‘Hé, die heb ik al een tijd niet gezien…’ – dat klopt. Zij zijn inmiddels neergestreken in de Abruzzo, een prachtig gebied in Italië. Maar niet voordat ze nog een afscheidsinterview gaven aan de krant van de straat waar ze (Els vooral) zó lang en met zoveel plezier hebben gewoond. Een portret van twee bijzondere mensen.
Als ik op 7 september bij ze aanbel voor het afscheidsinterview hoor ik onmiddellijk luid geblaf. Bart, Billy, Rufi (‘het boefie’) en Mila zijn waaks, maar ook nieuwsgierig. Ik word uitvoerig besnuffeld, Mila springt tegen me op. Wie is die indringer, is dit wel pluis? “Ze zijn erg beschermend naar ons toe,” legt Jeroen uit, “maar ze doen geen vlieg kwaad.”
De honden zijn afkomstig uit alle windstreken, veelal uit een dierenasiel, en hebben een warm thuis gevonden bij Els en Jeroen. Van hun jeugdtrauma’s zullen ze nooit helemaal af komen, maar met de liefde en aandacht van deze twee hondenliefhebbers zijn ze een stuk socialer geworden. Na veel geruststellende woorden, aaitjes en klopjes, zijn ze stil. Ik krijg eerst thee voorgeschoteld, en dan een filmpje met beelden van hun nieuwe huis. Jaloersmakende beelden. En daar zullen er nog meerdere van volgen (zie ook hierna). De aanschaf blijkt bepaald geen impuls aankoop te zijn. Er is jarenlange voorbereiding aan vooraf gegaan. Maar eerst: wie zijn Els en Jeroen? En hoe zijn ze bij elkaar gekomen?
Els
Els heeft ruim 40 jaar in de Graaf Florisstraat gewoond. In 1981 heeft ze het huis op nr. 30b gekocht. Haar dochters, Maud en Fae, zijn er geboren. In die tijd was het een ruige straat. Perron 0 was open, junks liepen met hun spuiten ook hier de straat in. Die lagen voor het oprapen op de stoep. Niet echt een leuke omgeving voor opgroeiende kinderen. De straat was een doorgaande weg, waar ook bussen doorheen gingen. Er waren winkels op alle hoeken: een bakker, een kruidenier. Je kon zelfs nog op de pof kopen. Een drankwinkel, waar later de vliegerwinkel in kwam, en wat nu een woonhuis is. Ze heeft de straat in de loop van de jaren in positieve zin zien veranderen. Huurwoningen werden verkocht, en soms samengevoegd. Toen kwamen er gezinnen in. De straat werd steeds leuker.
Toen de relatie met de vader van haar dochters eindigde, was het plan om het huis te verkopen. Maar toen haar oudste dochter de voordeur kusjes stond te geven omdat ze het huis zo zou missen, besloot Els haar ex uit te kopen en bleef ze er wonen met haar dochters.
Els was stylist en mode ontwerpster voor P&C en later, als freelancer, voor de Bijenkorf. Jongerenkleding, deed ze; en het huismerk kinderkleding. Zes weken na de bevalling van haar oudste zat ze al in India. 20 jaar lang reisde ze vier keer per jaar naar dat land om stoffen uit te zoeken, fabrikanten te bezoeken en kleding te laten maken. Inkoopreizen, tekeningen maken, ontwerpen. Elke seizoen weer. Ook reisde ze heel Europa door. “Ik nam het vliegtuig alsof het de bus was.” Na twee decennia werd het haar teveel, al dat gereis.
Ze is toen het onderwijs ingegaan, waar ze Engelse les gaf op een middelbare school. Ze had toen ook meer tijd voor hobby’s: edelsmeden en crèmes maken.
Jeroen
Jeroen lijkt een alleskunner. Hij heeft bouwkunde gestudeerd en deed daarna ook nog de kunstacademie. Computer graphics was toen een nieuwe opleiding. Hij had een eigen bureau, maakte 3D ontwerpen voor architecten en ontwikkelaars. Met een werkstipendium ging hij kunst maken en kreeg dat ook verkocht. Zijn werk hing in galeries, er zijn artikelen over verschenen in de Volkskrant. Weer later is hij bij een art director gaan werken en rolde zo de reclame in. Hij heeft veel interesses (vooral muziek en architectuur), is handig, muzikaal, maakt en bouwt en doet veel zelf. Hij speelt verschillende instrumenten: toetsen, gitaar en basgitaar. Hij heeft veel in bandjes gespeeld. Nu leert hij klarinet en heeft les genomen bij de SKVR.
Ook Jeroen heeft veel gereisd in zijn leven. 18 jaar lang ging hij naar Ko Samui, Thailand. Hij heeft geprobeerd er een bedrijf op te zetten in zonne-energie, speelde in bandjes, deed veel met straathonden. “Dr. Joe noemden ze me daar, omdat ik iedereen altijd hielp. Mens en dier.” Ook heeft hij veel gereisd naar andere werelddelen als Afrika, Verenigde Staten en Australië. Zijn Engels is goed, met zijn achtergrond als grafisch ontwerper kon hij ook makkelijk aan werk komen, maar door zijn leeftijd had hij net te weinig punten om in Australië een verblijfsvergunning te krijgen. In 1984 kwam hij in de Aleidisstraat terecht. Eerst als huurder, later kon hij zijn woning kopen.
Together at last
Ze zijn elkaar tegen gekomen op de Heemraadssingel, met de honden. Jeroen was vrijwilliger om asiel/rescue honden te vervoeren naar nieuwe baasjes, als de honden opgevangen/geadopteerd werden. Daarnaast was hij 24-uurs aanspreekpunt voor opvanggezinnen met tijdelijke honden die nog moesten wennen aan alles. Zelf had hij twee honden uit Kreta. Hond Loes kon mooi roepen langs de singel en dan hoorde Billy (van Els) dat en wilde dan meteen naar buiten. Billy vond dan hond Bart (van Jeroen) heel leuk. Zo raakten ze aan de praat. En dat ging zo een tijdje door. Leuke buurtgenoten.
Ze bleken elkaar al járen ervoor voor het eerst gezien te hebben in het postkantoor in de Witte van Haemstedestraat (waar nu het architectenbureau zit). Jeroen stond er in de rij en zag een naakt meisje van 4 jaar aankomen stiefelen, met haar moeder die er achteraan kwam en riep: “Fae, trek je kleren aan!” Het was een komisch schouwspel. Els had een paar jaar later een ongeluk gehad in India en zat onder de blauwe plekken. Jeroen weet nog dat hij dacht: “Ze zal toch niet door haar man geslagen zijn?” Els – al gescheiden – had Jeroen zien staan en bij zichzelf gedacht: “Zo’n man lijkt me nou leuk.” Maar ze had er verder niets mee gedaan. En nu, jaren later, kruisten hun wegen weer en bleek ze dat nog steeds te vinden. Maar Jeroen had niks door.
De gesprekken waren altijd geanimeerd, ze hadden veel gemeen. Ze bleken allebei dezelfde auto te hebben, een Volvo 245; gedeelde ervaring met reizen; en een gezamenlijke voorliefde voor honden, natuurlijk. Els had een huis in Frankrijk, daar ging ze regelmatig naartoe. Maar toen ze eens heel hard gevallen was en zelf niet kon rijden, bood Jeroen aan haar erheen te rijden. De honden gingen mee. En daar was het dat Els liet blijken dat ze hem leuk vond. ‘Nu of nooit,’ had ze gedacht, ‘anders komt het er nooit van.’ “Nou, toen had ik het eindelijk door, hoor!”, lacht Jeroen. Hond Loes van Jeroen was aanvankelijk jaloers op Els. Maar dat is uiteindelijk toch goed gekomen. De honden gingen in Rotterdam graag mee naar het huis van Els. Bij haar hoefden ze geen drie trappen omhoog te lopen. En uiteindelijk is Jeroen met zijn honden bij haar ingetrokken.
Waar kwam het idee van Italië vandaan?
Els had een huis in Frankrijk, een 14e eeuws huis. Ze had er het nodige aan verbouwd, maar het bleef een oud huis. In de winter was het er koud en miezerig. Jeroen zag het niet zitten daar na zijn pensioen te verblijven. Ze hadden foto’s gezien van Abruzzo en stelden zich voor daar eens te gaan kijken. Ze boekten een vakantie, bekeken tien huizen en ze waren verkocht voor de regio. Het gebied heeft alles: hooggebergte, strand en kust in de buurt. Dat was drie jaar geleden. De afgelopen drie jaar hebben ze zich goed voorbereid; ze hebben webinars gevolgd, online naar huizen gekeken, Italiaanse les gevolgd. Ze wisten heel goed welke huizen ze níet wilden. De leuke huizen waren doorgaans meteen weg.
Ze besloten het huis in Frankrijk op te knappen voor de verkoop. Tussendoor kwam nog corona, maar het is uiteindelijk toch gelukt. In februari 2022 is het huis in Frankrijk verkocht; in mei is de Graaf Florisstraat verkocht, over te dragen op 1 oktober. Els is deze zomer met pensioen gegaan. 2022 is, kortom, het jaar van de Grote Verandering.
En in juli hebben ze hun droomhuis gevonden. Els had het gezien op Pinterest. Ze had het toegevoegd aan haar account maar nog niets gezegd tegen Jeroen. Toen die de volgende dag op dat account keek was ook hij wild enthousiast. De verkopende makelaar bleek Dave te zijn, de betrouwbare Britse makelaar die met een Italiaanse is getrouwd, en die ze al eerder hadden leren kennen. Dit moest gewoon zo zijn.
Calazzotto
Hun droomhuis is gelegen in het gehucht Calazzotto, gemeente Civitella Messer Raimondo, in de streek Chieti, Abruzzo. Ik word rondgeleid in hun nieuwe onderkomen op het beeldscherm. Makelaar Dave heeft een filmpje gemaakt van het terrein en het huis. Het begint met een jaloersmakend mooi uitzicht. Dan komen de twee gebouwen langs. Van het voorste gebouw, Giulietta, gaan ze een Bed & Breakfast maken. Voor hun eigen woonhuis, Romeo, hebben ze grootse plannen: hier komt er een deur in, daar gaat een raam eruit. Ze gaan een pergola maken, en pui voor meer uitzicht. Op het terrein gaan ze terrassen aanleggen. Er komt een pizza oven buiten. En voor de langere termijn zit er ook nog een zwembad in de planning. Het is er drie maanden per jaar erg heet, dan is dat wel fijn.
Als pensionado hoef je in Italië tien jaar lang maar 7% belasting te betalen als je in een dorp gaat wonen van onder de 20.000 inwoners ten zuiden van Rome. Zo hopen ze de leegstand en ontvolking tegen te gaan. Ook kun je 110% subsidie krijgen voor renovatie en verduurzaming. Deze winter zal in het teken staan van klussen. Ze gaan PVT zonnepanelen plaatsen, (thermal panels) die elektriciteit leveren en warm water uit de opgewarmde zonnepanelen en door dit proces, door het water dat er achterlangs stroomt, worden meteen de panelen afgekoeld. De opgeleverde energie willen ze zelf thuis opslaan. En ze zullen hun hybride auto ervan kunnen laten rijden.
En wat gaan jullie er doen?
Els: “Voor mij als stadsmeisje is het misschien even wennen. Maar als 4-jarig kind zei ik dat ik boerin wilde worden. Dat ga ik nu doen.” Ze heeft al een schoenendoos vol zaadjes.
Jeroen verwacht dat het voor hem minder aanpassing vergt. Zijn wortels liggen in Enschede en Zwolle, hij moest destijds wennen in het westen. “Ik ben rust en ruimte en natuur gewend. En ik hou van wandelen in de bergen.” Tijd om te vervelen zullen ze niet hebben. Ze zitten vol plannen. Jeroen gaat een houtwerkplaats maken. Hij kan lassen, meubels maken. Als eerste gaat hij moestuinbakken maken zodat Els kan tuinieren. Ook wil hij tuinmeubelen maken en het houtwerk doen voor de pergola. En hij wil een garage bouwen voor zijn oldtimer cabrio. “En natuurlijk ritjes daarmee maken!” Die rode cabrio zal daar goed staan. Een andere passie van hem: oude motoren opknappen. “Hij heeft straks tijd tekort!” roept Els tussendoor. Dan zijn er nog de honden. Ze hebben al een hondenasiel ontdekt in Chieti. Misschien dat ze gaan aanbieden om getraumatiseerde honden op te vangen. Maar eerst moeten ze het huis opknappen. Ze willen er een mooie, sfeervolle plek van maken. Het voorste huis gaan ze vooral geschikt maken voor mensen met honden. Ze hebben al een eerste klant voor in het voorjaar. Maar het zal pas tegen de zomer helemaal gereed zijn, is de verwachting. De dochters van Els krijgen voortaan voor hun verjaardag vliegtickets, zodat ze hen kunnen komen bezoeken. Hun gezinnen kunnen dan terecht in de B&B. Dichtbij en toch privacy – ideaal.
“We komen niet meer terug”, klinkt het eensluidend. Gaan jullie de straat dan niet missen?
Els en Jeroen waren altijd trouwe bezoekers van de buurtborrels, Floriscoop. Jeroen heeft in de redactie van de Telegraaffloris gezeten en vele bijdragen geschreven. “Misschien schrijf ik wel eens een stukje voor de krant over ons nieuwe leven daar,” overweegt hij.
Sociale leven
Ze zijn hard bezig met voorbereidingen om het sociale leven van de Graaf Floris ook daar vorm te kunnen geven. Jeroen en Els hebben een jaar Italiaanse les gehad via Dante Alleghieri. Maar met Jeroen’s talenknobbel ging dat te langzaam voor hem. Nu volgt hij twee keer per week online privéles bij Giuliano, een in Perugia woonachtige Italiaan. Els is bezig met Duo Lingo en Mondly. En ze zijn vast van plan ook in Italië lessen te volgen. Ook hebben ze al een expat community ontdekt, met Engelsen, Australiërs en Amerikanen. Ze hebben gehoord dat die erg verwelkomend zijn naar andere buitenlanders. Iedereen helpt elkaar.
Ik opper een Floriscoop in Abruzzo. Films op een scherm buiten, bij hun in de tuin. Jeroen is meteen enthousiast. “Il postino, Mr. Hulot en vacances, Mon oncle…. Ja, ik zie het helemaal voor me!”
Als ik die avond vertrek, hebben Els en Jeroen me zeer enthousiast gemaakt met hun verhaal en met de prachtige beelden. En zijzelf zijn duidelijk ook zeer enthousiast. Maar eerst moeten de laatste dingen worden ingepakt en opgeruimd. “Op 26 september staat de verhuiswagen voor de deur. Op 1 oktober vertrekken we en rijden dan in 10 dagen naar Italië.” Op naar hun nieuwe leven, op weg naar een eeuwig durende vakantie. Veel geluk daar, Els & Jeroen!
Komt langs!
Ook enthousiast geworden? Vanaf zomer 2023 kun je terecht – met of zonder honden – in dit prachtig gelegen huis in Italië. Vanuit de B&B wandel je zo het bos in. Op 10 min rijden kun je wandelen in het Maiella gebergte. 500 m vanaf het huis is er een rafting-centrum bij de rivier die leidt naar een prachtig blauw stuwmeer. In een straal van 12 km zijn er veel restaurantjes, je hebt er drinkwater uit de bergen, er zijn pasta fabrieken met pauselijke zegen. Het is 40 minuten rijden naar het strand of naar een skipiste. Voor informatie, mail naar: [email protected]
Vertrokken
Op 29 september krijg ik bericht: “Autootje in Italië aangekomen. Yeahhh! Nu wij nog.”
En op 12 oktober: “Dag Nina. Heelhuids aangekomen in la bella Italia. Fantastische reis hierheen gehad met prachtige locaties en zomerweer. Geen jas hoeven uitpakken.” En dan volgen wederom jaloersmakende plaatjes. Kijk en geniet mee!
Toen ik nog als single in de Graaf Florisstraat woonde bezocht ik wekelijks de nabij gelegen wasserette Melrose Place om mijn was te laten doen. Met de komst van man en kinderen kwam er ook een wasmachine. Deze week besloot ik mezelf na achttien Melrose-Place-loze jaren te verwennen door me daar te verlossen van een grote berg was. In al die achttien jaar was er nog niets veranderd. Melrose Place – vernoemd naar een appartementencomplex in West Hollywood – baken van rust in Rotterdam West.
Want verder verandert er veel in onze straat. Afgelopen zomer verhuisden onze naaste buren, de afgelopen week onze bovenburen. Met hen hadden we een ideale relatie. We liepen de deur niet bij elkaar plat maar we verdroegen elkaars aanwezigheid goed, in het grote huis dat we samen bewoonden. De geluiden die ze maakten waren vertrouwd. Zoals de deurbel in de ochtend, de saxofoon in de middag en het stommelen op de trap in de avond. We spraken af om bij wijze van afscheid een glas samen te drinken. Terwijl we het glas hieven, maakten we van de gelegenheid gebruik om terug te kijken op de afgelopen achttien jaar. Onze kinderen zijn in die jaren geboren en opgegroeid. De zandbakjes op de stoep waar de ze in speelden en waar we jarenlang omheen zaten zijn inmiddels alweer opgeruimd, daar staan nu hun swapfietsen.
Er schuift een nieuwe generatie op die als voordeel heeft dat de buurt onmiskenbaar aan het gentrificeren is. Overal verrijzen hippe lunch tentjes en coole bistro’s, waar jonge ouders met grote kinderwagens en drukke peuters welkom zijn. Wij moesten het indertijd met de kantine van de Oostervant doen, waar schuiven met de barkrukken voor onze peuters tot een van de hoogtepunten behoorden. Dit tot groot ongenoegen van het aanwezige personeel.
De dochter van de buren mocht de laatste avond uitbundig feest vieren in het lege huis. Maar nu zijn ze dan echt vertrokken en is het opeens heel stil geworden in ons huis. House for Sale, zong het in mijn hoofd. Dat mooie nummer uit 1975 van de band Lucifer.
House for Sale
You can read it on the sign
House for Sale
It was yours and it was mine
And tomorrow some strangers will be climbing up the stairs,
Het gaat goed met ons Hoekpandje. Er is de afgelopen tijd weer het nodigde gebeurd. Het seizoen begon met een geslaagde en goed bezochte eind-van-de-zomer-borrel op 4 september…
Daar deden we een oproep voor het organiseren van activiteiten. Dat heeft zijn uitwerking gehad! Naast de gebruikelijke kinderfeestjes en etentjes, zijn er weer (oude & nieuwe) initiatieven ontplooid door en voor de leden 🙂 En er werd niet alleen getekend op de flapover…
Op 13 september trapten we af met een bijeenkomst over wijzijndeel.nl, met de intentie op in Middelland een wijkcoöperatie op te richten waarbij we (bij voorkeur) elektrische auto’s met elkaar gaan delen…
19 september was er weer een spelletjes avond, georganiseerd door oud-bestuurslid Suzy. Ik weet niet meer hoe het spel heette, maar het was ooit aangeschaft door Gies in een museumwinkel, vergde strategisch én geometrisch inzicht, én een snufje geluk (natuurlijk). We hebben ons kostelijk vermaakt…
Op 20 september organiseerden Carine en Franz weer een kersverse editie van de Tekenclub. Dit keer ging het over een nieuw beeld creëren door middel van overtrekken, en dan iets toevoegen of juist weglaten. Met verrassende resultaten tot gevolg…
Op zaterdag 24 september was er een kinderkleding-ruilbeurs, georganiseerd door Yvonne en Jeroen van #37. Een geslaagde dag en voor herhaling vatbaar. Hun dochter scoorde er een nieuwe fiets, rolschaatsen met helm, knie- en polsbeschermers en een nieuw outfit. En dat allemaal voor nop! Er komt een vervolg met een winter-editie…
Op 2 oktober heeft uw bestuur gekookt voor diegenen die zin hadden om aan te sluiten. Met z’n 14-en genoten we van een 3-gangen maaltijd: courgette soep, pasta pesto en een rijkgevulde artisjok-tomaten salade, en peren-koriander ijs toe. Onderwijl werden er plannen gesmeed voor het eeuwfeest van de Graaf Florisstraat. Noteert u maar vast zaterdag 17 juni in de agenda’s! Het initiatief krijgt navolging. Binnenkort gaat een ander team koken. Hou de mailing in de gaten…
11 oktober was er weer een Tekenclub…
Op 15 oktober was de tweede editie van de ‘Liefde voor de Dingen-dag’ van de Omloop in Middelland. Naast activiteiten in het Wijkpaleis, het Palet, het Buurtatelier en op het Middellandplein, deed ook onze vereniging weer aan mee. Lees het verslag van de geslaagde bijeenkomst over Middelland DEELt hier…
Op 22 oktober organiseerden Harmanna en René van #33a een ‘bier en bitterballen borrel’. Ze zijn zo’n twee jaar geleden in de straat komen wonen en wilden voor hun nieuwe straatgenoten een borrel organiseren, maar corona had ervoor gezorgd dat het nu pas lukte om dat te doen. De sjoelbak kwam tevoorschijn en zorgde samen met de versnaperingen voor de nodige gezelligheid. Dank voor het organiseren!
En ook de komende tijd wordt er weer het nodige georganiseerd:
Koken à la Flo wordt weer nieuw leven ingeblazen. Op de borrel hebben zich vier enthousiaste ouders gemeld die dit weer nieuw leven in gaan blazen: Lisanne, Marjolein, Hanneke en Barbara nemen het stokje over van Marjan, Mechteld en Nina.
Er komt weer een nieuwe spelletjesavond aan, de Tekenclub is er met grote regelmaat, er gaat weer gekookt worden, er wordt een eeuwfeest georganiseerd. Nu alleen nog hopen op een doorstart van de Floriscoop… Als er mensen zijn die dat (mede) willen trekken, meld je aan via [email protected]
Vorige aflevering van onze niet te missen straatkrant was ik bij Guus op bezoek, u weet nog wel, dat ventje met een vis met de illustere naam Tornado. Nu ben ik recht tegenover Guus op nr 38 aangeland bij Tein en ik moet zeggen: eindelijk! Want Tein gaat niet over een nacht ijs voor hij zijn geheimen prijs geeft. Nou heb zelf nog wat speciaals met Tein, want tot niet zo lang geleden was hij mijn buurmannetje op 64a. Zelf woonde ik op 62b. Lang verhaal kort: uiteindelijk wonen wij op 64a en slaap ik in de kamer waar Tein geboren is, nou ja , bijna dan, want die heugelijke gebeurtenis vond plaats in een ziekenhuis. Dus ik heb als buurman Tein in zijn jonge jaren heel vaak horen kirren, lachen en huilen, is dat wat, maar goed, dit alles helemaal terzijde.
Tein woont dus nu al paar jaar op nr 38 met paps Daan en mams Thao en zusje Yin, mijn oude buren, dat schept een band, kan ik u verzekeren. Beter een goede buur dan een verre vriend, toch?
Tein en Yin
School
Tein is inmiddels 9 jaar. Op 23 oktober was hij jarig, wat ik natuurlijk weer vergeten ben, schande, maar ja, oude hersens hè, dan krijg je dat. Hij zit in groep 6B , niet op de Montessorischool, hoera, maar op de Harbour Bilingual, gevestigd aan de Coolhavenstraat. Moeilijk woord zeg dat Bilingual, kan je zomaar je tong op verzwikken als je er niet bij nadenkt. 2-talig onderwijs dus – heel slim Tein, om niet te zeggen smart – vloeiend Engels spreken wordt bijna een must ( een ‘moet’, maar dat klinkt niet). Een kop koffie bestellen in het Nederlands lukt bijna nergens meer dus met vloeiend Engels spreken kan je overal terecht, in de hele wereld.
Wat er leuk is aan school? Nou, alles beweert Tein met een overtuigend lachje erbij, wat wil je, met een hele lijst met vrienden, te lang om op te schrijven. Maar die lijst begint met Andrew en eindigt met Milo. Dat zou ik ook wel willen, zoveel vrienden.
Alles leuk op school? Dat kan toch niet waar zijn maar inderdaad. Topografie, dat staat bovenaan. Even de proef op de som, en jawel, hij weet ze allemaal, de hoofdsteden, van Groningen tot Maastricht, van Madrid tot Berlijn, goed bezig Tein!
Wat er vervelend is aan school? Niks! Kan toch niet waar wezen? Dat heb ik nog nooit eerder gehoord en ja hoor, er kwam toch iets: de BSO, buitenschoolse opvang. Tein gaat veel liever naar huis, eigenlijk een mooi compliment voor paps en mams en zusje Yin die Tein meestal lief vindt maar ook meestal irritant. Ik denk zomaar dat lief wint dus eigenlijk bedoelt Tein: meestal lief en soms irritant. Maar dat ga je niet in de krant zetten, kijk wel uit, zie ik Tein denken.
Sport
Nou, wat te denken van Teakwondo? Drommels, wat een moeilijk woord! Maar gelukkig hielp Tein me even door het voor me op te schrijven. En Hockey wist ik nog wel, en weet ik ook wat voor sport het is. Taekwondo blijkt een vechtsport, dus is het wel handig die sporten niet door elkaar te beoefenen, dan wordt het een rommeltje en krijg je voor je het weet, een rode kaart. Oefen die vechtsport maar vooral op je vader hoor, is goed voor hem en ik vind dat stiekem best beetje leuk. Nou, doorgaan met sporten Tein, is altijd goed voor iedereen, dus ook voor jou, maar geef je vader niet erg harde klappen hoor, kan die niet tegen, gaat hij misschien huilen. Oh ja, ook Tein heeft huisdieren die niet zoveel herrie maken zoals bijvoorbeeld een hond – weet ik uit eigen ervaring – en dat zijn natuurlijk vissen en daar zorgt Tein goed voor. De allerkleinste vissen hebben een apart onderkomen anders zouden ze opgegeten worden door de grote jongens en dat mag niet gebeuren, nooit en te nimmer, goed zo Tein.
Straat en verder
Over de straat is Tein duidelijk…fijne straat, lekker buiten spelen, al doet hij dat in het weekend meestal op de Veluwe, waar de familie een huisje heeft. Bofkont Tein, misschien zie je wel een wolf in het wild in plaats van in de dierentuin.
Later wil Tein piloot worden en op de foto zie je dat hij zijn eerste vlieguren als piloot al gemaakt heeft, al stopt hij zijn lievelingsknuffel, een olifantje, achter de stuurknuppel. Als dat maar goed gaat. Als piloot wil hij wel alleen werken bij Emirates, die hebben betere service en veel lekkerder eten dan KLM en een piloot moet tenslotte ook eten, nietwaar? Slim Tein, arme KLM piloten met hun armzalige boerenkool met piepklein stukje worst, nee, ik zou het ook wel weten als ik opnieuw zou mogen beginnen op startbaan van het leven.
Tein leest veel, dat is ook heel goed, dat is topsport voor je denkhoofdje Tein, en hij heeft een leestip, het boek genaamd Gozert, met ene Ties als hoofdpersoon, dus mensen, kopen en lezen dat boek.
Nou Tein, je bent goed bezig zeg en als je zo doorgaat, spreek ik je nog, als piloot? Of wat anders, dat is ook goed, misschien zelfs wel beter hè, maar als je weet wat je wil, gaat je dat lukken, succes Tein, je kan het.
Zaterdag 15 oktober was er een gezellig inloopspreekuur over Middelland DEELt in het pandje in de Graaf Florisstraat. Met koffie, limo, koekjes en autodrop zijn er anderhalf uur geanimeerde gesprekken gevoerd over auto’s delen. Franz Ziegler en Luuk van der Meer, twee van de “deelambassadeurs”, hebben veel vragen beantwoord van geïnteresseerden. Hier de belangrijkste vragen en antwoorden op een rijtje.
Zit je aan één auto vast als je gaat auto delen?
Nee, alle deelnemers leasen gezamenlijk een aantal auto’s. Afhankelijk van het aantal deelnemende huishoudens en het aantal kilometers dat zij verwachten te rijden, zijn dit er zo’n vier tot zeven. Wat voor auto’s dit zijn, beslissen de deelnemers samen.
Kan je ook met de deelauto meerdere dagen per week naar je werk?
Jazeker. Je kunt de auto reserveren en op vaste momenten gebruiken. Ook regelmatige autogebruikers hebben baat bij auto delen. Bij veel gebruik gaat het tarief omlaag. Er zijn voor bijna iedereen genoeg momenten in de week dat je de auto niet gebruikt.
Kunnen we ook met de auto op vakantie? (De meest gestelde vraag op het spreekuur.)
Je kunt hierover een afspraak maken. Twee bestaande deelcoöperaties in Den Haag zijn deze zomer hiermee begonnen. Per groep waren twee auto’s beschikbaar gemaakt voor een lange vakantie tegen een vast bedrag van € 250 per week exclusief laadkosten (6ct per km). Dat zorgt ervoor dat de auto’s in deze vakantie periode meer werden gebruikt, en dat is gunstig. Naast deze losse actie hanteren de bestaande coöperaties in de vakanties een maximale periode van vijf dagen.
Waarom zou je niet gewoon huren van een commerciële aanbieder?
Omdat we met MiddellandDEELt samen kunnen bepalen welke auto’s we nemen, welke regels we hanteren en er niemand anders aan hoeft te verdienen. Een coöperatie kan geen winst maken. Dus het is nooit “te duur”. In zijn algemeenheid kan het niet goedkoper dan een coöperatie omdat het simpelweg een heleboel overhead scheelt ten opzichte van een verhuurbedrijf. En samen delen in de wijk is gewoon een goed idee.
Hoe zou het reserveringssysteem er uit kunnen zien en hoe open je de auto’s?
Op wijzijndeel.nl komen hier binnenkort meer video’s over. De auto’s open je met de app.
Zit je er al aan vast als je je inschrijft op de website?
Nee, zeker niet. Zie het als een intentieverklaring. Als we echt van start gaan, teken je een verklaring. Pas dan zit je er aan vast, zolang als dat je meedoet. En je kunt er ook weer uitstappen.
Wat voor auto’s kunnen we nemen (grotere auto’s voor vakantie, of voor veel bagage, lage instap, elektrisch of niet)?
Op termijn kan alles wat we willen. Dus ook een mix van groot en klein en zelfs van elektrisch en benzine. Op dit moment is de markt verstoord, dus is nog onduidelijk welke opties gelijk beschikbaar zijn als we willen gaan starten.
Waarom zou je korting geven op weinig gebruikte momenten?
Daarmee wordt gebruik interessant voor meer mensen. Dus gaat het gebruik omhoog en kunnen de andere (vaste) prijzen naar beneden.
Wat is het maandbedrag per deelnemer?
De kosten per persoon zijn afhankelijk van hoeveel gebruik je denkt te gaan maken van een DEEL-auto. Om uit te rekenen wat voor jouw huishouden de maandlasten zullen zijn, vul je een ritanalyse in op de site: wijzijndeel.nl/Doe mee/Ritanalyse. Je krijgt dan een geschat maandbedrag in je mail toegestuurd. Die kosten zet je af tegen je huidige kosten (wegenbelasting, verzekering, onderhoud, benzine). Je zult doorgaans goedkoper uit zijn dan in je eentje een auto bezitten en gebruiken.
Wat zijn de kosten voor de corporatie per auto?
De meeste coöperaties hebben een mix aan auto’s (groot, klein, middenklasse). Wat de kosten zijn voor te leasen auto’s hangt af van het type en de grootte van de auto. Een middenklasse auto kost zo’n €800 per maand. Elke auto moet een bepaald aantal uren geboekt worden om dat bedrag ‘op te leveren’. Stel: je hebt 4 middenklasse auto’s, dan moet je met elkaar minimaal €3200 in de maand ‘opbrengen’ om dat bedrag eruit te krijgen. Of anders moet het uurtarief omhoog.
Gaan de kosten omlaag na de proefperiode?
Ons doel is om in de proefperiode dezelfde prijzen te hanteren als daarna. Om dat te doen hebben we wel wat hulp van de gemeente nodig. Als die er niet is zal het in de proefperiode een stuk duurder zijn.
Wanneer gaan we van start?
Als we voldoende deelnemers hebben die voldoende kilometers gaan rijden! Meld je aan op wijzijndeel.nl > doe mee! We hebben naar schatting ongeveer 25 huishoudens nodig die DEELnemen.
Dus enthousiasmeer vooral je buren, straatgenoten en andere geïnteresseerden.
We hopen begin 2023 van start te kunnen gaan!
Als er nog andere vragen zijn en/of als je geïnteresseerd bent, stuur dan een mail aan [email protected]
Binnenkort organiseren we weer een voorlichtingsbijeenkomst. Houd de mailing in de gaten!
Wie – zoals menig straatbewoner – wel eens door de Witte van Haemstedestraat loopt of fietst – kan het niet ontgaan: de activiteiten op nummer 40, het pand naast Eethuis El-Avive. Daar zitten ze, achter een fraaie glasgevel in hun rozig verlichte kantoor: de architecten van Roffaa. Jawel, een heus architectenbureau in onze buurt. Dat is weer eens wat anders dan een winkel, café, wijnbar, pizzeria of belshop. (Ja, we hadden we ook P-A-architecten in onze eigen straat, maar die houden inmiddels kantoor op de Goudse Singel).
Renske van der Stoep
Transformatie
Ik spreek met de oprichter van Roffaa, Renske van der Stoep. Ze steekt gelijk van wal over de verbouwing die het pand heeft ondergaan. De oudere buurtbewoners zullen het nog wel weten, vroeger huisde hier een postkantoor. Dat sloot in 2002 waarna het pand jarenlang diende als opslagruimte. Renske en haar mensen hebben de transformatie van postkantoor/opslagruimte naar modern en licht kantoor uiteraard helemaal zelf uitgedacht. Op de website van Roffaa is de transformatie in geur, kleur en fraaie teksten beschreven.
Via een fraaie houten pui met veel glas staat het kantoor volop in verbinding met de straat. “Zo eren we de ornamentiek en de aandacht die in de oorspronkelijke gevels is gegaan”, aldus Renske in ronkende architectentaal. Doordat de pui achter de gevel is geplaatst is er tegelijkertijd een buffer gecreëerd. ‘s Avonds wordt deze ruimte afgesloten met schaarhekken en gaan er spots aan, om het vriendelijk te houden.
Zwaaiende mensen
Vanaf begin af aan was er veel belangstelling vanuit de buurt en Renske en haar team voelen zich heel welkom. “De hele dag zwaaien er mensen. Sommigen lopen pas door nadat we teruggezwaaid hebben.” Renske vindt het contact met de buurt leuk en belangrijk. Wellicht dat ze nog wat meer kan doen. Zo overweegt ze een espresso-apparaat neer te zetten of iets dergelijks, om de buren wat meer naar binnen te halen nog. De diverse nabijgelegen horeca aangelegenheden hebben Renske en haar team nog niet allemaal bezocht. Wel hebben ze al bier gedronken bij De Burgemeester en pizza’s gehaald bij De Buffel.
Hoe zijn jullie hier terecht gekomen?
Renske zelf woont als sinds 2004 aan de Beukelsdijk en kent zodoende deze buurt goed. Na betrekkingen bij diverse gerenommeerde architectenbureaus in Rotterdam, besloot ze in 2018 voor zichzelf te beginnen met Roffaa. “Roffa” is straattaal voor Rotterdam en de extra “a” staat voor architectuur, legt Renske uit. De Rotterdamse mentaliteit: handen uit de mouwen, gewoon doen, jezelf niet al te serieus nemen, vindt ze passend voor het bureau.
Vier jaar geleden ging Renske met Roffaa van start in het bedrijfsverzamelgebouw De Kroon in Schiemond, tegelijk met Graaf Florisstrater Jeroen Zuidwijk die daar ook een eigen architectenbureau uit de grond aan het stampen was. Toen ze een grote opdracht binnenhaalde en meer mensen in dienst nam – Roffaa telt er nu 9 – ging ze op zoek naar een nieuwe kantoorlocatie. Ze kende de eigenaar van het huidige pand, deze had de ruimte zelf niet meer nodig, en zo werd één plus één twee.
Floating Bricks: steenstrips op glas
Projecten
Het grootste project waar Roffaa aan werkt is de De Leeuwenkuil: de ontwikkeling van 232 woningen in allerlei soorten en maten in Rotterdam-Zuid op het gebied tussen de Brede Hilledijk en de Paul Krugerstraat. Het is een bijzonder project waarin hoog ingezet wordt op duurzaamheid en circulariteit. Zo wordt er gebruik gemaakt van gezaagde bakstenen, een restproduct dat overblijft bij de productie van steenstrips, de dunne laagjes baksteen die nodig zijn voor nep-bakstenen wanden. De inspiratie hiervoor deed Roffaa op in een eerder project, The Floating Bricks, een huisje bestaande uit glas en steenstrips, dat het bouwde voor de Culture Campsite in Rotterdam.
Dit huisje pronkt nu op het binnenplaatsje achter het kantoor in de Witte van Haemstredestraat en vormt daar in zijn rookpauzes het uitzicht voor de kok van afhaalrestaurant Akko.
Plezier in het werk? – van negen tot zes
Naast het als architecten vormgeven van de stad, wil Roffaa ook de bedrijfscultuur van de architectuur veranderen, die zich vaak kenmerkt door lange werkdagen, deadlines, veel overwerk en een scheve work-life balance. De architectuur is wat dat betreft soms vergelijkbaar met de Zuid-as, vindt Renske.
Hard werken is nodig, zeker wanneer je met een deadline van een prijsvraag zit, maar dat moet ook zonder overwerk kunnen, vindt Renske. Ze heeft van 9:00 tot 18:00 hard in de agenda’s gebikkeld. “Om 18:00 gaat het licht hier gewoon uit. Plezier in het werk staat voorop. Vanuit plezier pakken we opdrachten aan en vanuit plezier lever je beter werk af.” Dit past ook beter bij de jongere generatie professionals, zo meent ze.
Om wel al het werk gedaan te krijgen, en de concurrentie aan te kunnen, gooit Roffaa het vooral op slim werken: niet oeverloos vergaderen, goed plannen, slimme workflows en elkaars werk over kunnen nemen.
In het verlengde daarvan ligt ook de 4-daagse werkweek, die team Roffaa hanteert sinds Renske zelf haar vijfde werkdag invult als Hoofd Architectuur bij de Academie van Bouwkunst.
Vier dagen werken en ‘slechts’ van 9:00 tot 18:00? Spannend om te zien óf, en hoe dat gaat lukken. Als buurtgenoten – onderweg naar de Dirk – kunnen we het live volgen, als we in het voorbijgaan naar binnen gluren, onze hand opsteken en kijken of er nog wordt teruggezwaaid. Of nog beter, door gewoon eens naar binnen te lopen te en vragen hoe het gaat!
* De foto’s van de gevel en van de Floating Bricks zijn gemaakt door Daria Scagliola
Koken a la Flonov 13, 2:00pmGraaf Florisstraat 88A, 3021 CL Rotterdam, NederlandVoor het eerst sinds lange tijd is er weer een Koken à la Flo, voor kinderen van groep 3 t/m 8.
.
. Hij zit in groep 6B , niet op de Montessorischool, hoera, maar op de Harbour Bilingual, gevestigd aan de Coolhavenstraat. Moeilijk woord zeg dat Bilingual, kan je zomaar je tong op verzwikken als je er niet bij nadenkt. 2-talig onderwijs dus – heel slim Tein, om niet te zeggen smart – vloeiend Engels spreken wordt bijna een must ( een ‘moet’, maar dat klinkt niet
). Een kop koffie bestellen in het Nederlands lukt bijna nergens meer
dus met vloeiend Engels spreken kan je overal terecht, in de hele wereld. 
.
![[pdf]](/wp-content/uploads/page-16x16.png){kind=small}
Winter 2022![[pdf]](/wp-content/uploads/pdf.png){kind=small}
Lente 2014
